Democratisch beslist

Met zijn zevenen zitten we aan de grote vierkante tafel. Voor ons staan twee pannen, een pan met macaroni en een pan met macaroni en lekkere versgemaakte tomatensaus met extra veel groente. Uit ervaring weet ik dat ik beter wat macaroni apart kan houden en inderdaad, vier van de zeven kiezen voor de kale macaroni zonder saus. Deze strijd heb ik jaren geleden al opgegeven, dus ik schep vier bordjes vol met de witte vlindertjes.

Volgens wekelijks terugkerende traditie gaat het gesprek over huisdieren. We willen graag een huisdier, ik denk dat een kind veel kan leren van zo'n beste vriend, maar de heer des huizes wil er niets van weten, volgens hem zijn zeven mensen in een huis meer dan genoeg, daar past geen huisdier bij.

Amber en ik willen graag een hond. Ik denk dat een hond perfect bij ons past en ook zorgt voor de nodige beweging. Ik wandel graag, maar niet zonder doel. Een hond zou dan een perfecte reden zijn om in de benen te komen en wat aan mijn conditie te doen en bovendien zou de extra frisse lucht de kinderen ook goed doen.

Dilay wil als enige heel graag een poes, een 'lampjeskat', om precies te zijn. Ze wil er heel graag een 'apporteren' uit het asiel.
Ferhat twijfelt nog welk huisdier hij graag wil, een giraf of een olifant lijkt hem erg leuk. Dat beide dieren te groot zijn wil hij niets van horen, het past best en anders bukken ze toch gewoon?
Manlief antwoordt bij wijze van grap dat hij wel een muis zou willen, of een dinosaurus!

Amber zegt dat het aan de hand van de stemmen een hond moet worden, het is democratisch beslist. Dilay vraagt wat dat betekent en zodra ze het snapt begint ze op Ferhat in te praten. 'Poesjes zijn heel leuk, je kunt er mee spelen en je kunt ze meenemen in de auto, dan zwaaien ze naar andere poesjes!'. Ferhat is om, een zwaaiend poesje, dat wil hij wel!
Nu moet Miran nog een dier kiezen en omdat hij nog bijna niet praat, laten we hem plaatjes zien. Hij wil geen hond en ook geen kat, het lijkt erop dat onze spelbreker een medestander heeft gevonden, wat de stand 2-2-2 maakt.

Onze hoop is gevestigd op onze kleinste stemgerechtigde. Alledrie de partijen proberen hem over te halen. De nee-stemmers gaan voor hem zitten en schudden nee, wat hij enthousiast nadoet. De kattenliefhebbers hebben minder geluk, zowel ja schudden als miauw zeggen is nog een stapje te hoog gegrepen. Dan is het aan ons, maar ook wij krijgen hem niet aan onze zijde. Hij heeft er genoeg van, draait zich om en kruipt er in de zesde versnelling vandoor.
Het is duidelijk dat de saaie 'nee-stemmers' deze keer wederom in de meerderheid zijn, maar volgende week pak ik het grootser aan, dan ga ik voor de overwinning!