Papa `past op`

Maanden terug heb ik het al beloofd en vandaag is het dan eindelijk zover, papa blijft voor het eerst alleen thuis met de kleintjes en ik ga samen met Amber naar de bioscoop.

'S middags maak ik alvast een lekkere soep en ook de rijst kook ik gaar. Terwijl ik bijna zeker weet dat hij hem niet zal lezen schrijf ik toch een briefje met alle belangrijke dingen die hij zeker niet mag vergeten als ik weg ben;

De blauwe flessen zijn van Baran, de groene van Miran. Als er een onaantrekkelijke lucht om ze heen hangt is het tijd voor een schone luier, de plakkers moeten aan de voorkant. Ze mogen niet met messen spelen en niet tekenen op de muur. Voetballen in huis behoort ook niet tot de mogelijkheden, evenals skeeleren. Kleuren en knutselen gebeurt aan de eettafel en ze mogen elkaar niet slaan, krabben, schoppen of bijten. Als hij Baran naar bed brengt moet hij eerst het linkergordijn in zijn kamertje dichtdoen en daarna pas het rechter, zo doe ik het altijd en het is belangrijk dat hij het precies zo doet. Verder moet hij er aan denken dat hij eerst Mirans schoentjes uittrekt voordat hij hem in bed legt en tot slot moet hij niet vergeten om het nachtlampje van Ferhat aan te doen, terwijl hij mysterieus met zijn armen zwaaiend 'hokus pokus pilatus pas, ik wou dat hier licht was' roept.

Ik voel mij best een zeur na al deze belangrijke mededelingen, maar het is van essentieel belang dat ze strikt worden nagevolgd. Tussen neus en lippen door wijs ik hem nog eens op dat superbelangrijke stukje papier.

Terwijl hij de soep en de rijst opwarmt en het vlees bakt, dekt Amber de tafel en geef ik de jongens een schone luier. Ook doe ik ze hun pyama vast aan, ik durf niets aan het toeval over te laten. Na vijf minuten zit iedereen aan tafel en loop ik langs voor een kus. Als ik bij Dilay kom fluistert ze in mijn oor dat het vlees net kauwgom is, ze kan het niet doorslikken. Ik fluister terug dat ze het eens met een klein hapje moet proberen.

Om half zeven zitten Amber en ik in de auto. Er is een leuk liedje op de radio en ik draai het volume ver open. Mijn lieftallige puberdochter vraagt mij of ik dat liedje wel ken. Ik antwoord bevestigend en vraag mij af wat de reden is van deze nieuwsgierigheid. Zoetjes zegt ze dat ze verbaast is dat ik liedjes van deze eeuw luister, daar ben ik toch veel te oud voor?!
Ik dacht dat ik best een hippe, moderne moeder was, maar gauw haalt ze me uit die droom. Volgens haar zegt alleen al het feit dat ik het woord 'hip' gebruik, dat ik het niet ben.

We gaan de bioscoop binnen, kopen de kaartjes en zien dat we nog ruim een half uur de tijd hebben. Ik vraag of ze haar telefoon pakt en een selfie maakt van ons, leuk! Hele dagen maakt ze selfies. In de stad, op school, in de winkel, overal, maar nu ik het vraag twijfelt ze en vraagt of het echt nodig is. Ik vind van wel en druk om zich heen kijkend neemt ze me mee naar een onzichtbaar hoekje achterin de gang en zegt dat we die foto gauw moeten maken voordat er iemand komt. Nog voor ik goed en wel naast haar sta is de selfie al gemaakt en verdwijnt de telefoon in haar zak. Ik hoop dat de foto een beetje leuk is, maar ik ben er bang voor.

We kopen chips en drinken, gaan de zaal binnen en nemen plaats in de middelste rij. We kletsen over alles wat belangrijk is als je dertien bent; nagellak, school, schoenen en tassen, vriendinnen, kapsels en meer van dat soort wereldproblemen. Ik geniet van deze tijd samen, maar veel te snel verschijnt de film op het witte doek.

Als de film is afgelopen kletsen we nog wat na en stappen in de auto.
Thuis steek ik mijn blauwe sleutel in het slot van de witte voordeur met ondefinieerbare zwarte vlekken en draai de sleutel een kwartslag naar rechts. Bang voor wat ik zal aantreffen houd ik mijn adem in en duw de deur langzaam open.

Ik gluur om het hoekje en even denk ik dat ik zojuist het verkeerde huis ben binnen gestapt. De eettafel is afgeruimd en de vieze vaat is zelfs al in de vaatwasmachine gezet, de overgebleven soep staat keurig afgedekt in de koelkast, al het speelgoed zit in de daarvoor bestemde bakken, de kinderen liggen keurig in hun eigen bed en de jongens zijn zelfs al in diepe slaap, de kussens liggen netjes op de juiste plek op de bank en zelfs de schoenen staan perfect naast elkaar in een rij in de gang.

Ik hang mijn jas op, zet mijn schoenen netjes naast de andere schoenen in de gang, ga de woonkamer binnen en geef hem een vluchtige kus op zijn wang. Ik schaam me dat ik hem zo heb onderschat. Oke, hij heeft Ferhats lamp niet 'aan getoverd' en hij weet ook niet zeker welk gordijntje hij als eerst heeft gesloten in Barans kamertje, maar het huis staat nog overeind en iedereen ligt schoon en met een volle buik in bed. Papa kan dat ook!