Je vader blijft je vader

Veel fijne herinneringen
verzachten onze smart.
Voorgoed uit ons midden
maar altijd in ons hart

Lieve papa

1 jaar. Dat klinkt nog niet zo lang.
12 maanden. Is al een poos.
52 weken. Dat klinkt heel wrang.
365 dagen. Eindeloos..

Om maar te zwijgen over de 525 948,766 minuten .En wat dacht je van die 31 556 926 seconden?
Want zolang ben je al weg van ons. En dat is heel erg lang...
Plotseling. Onverwachts. Niet te geloven. Onbegrijpelijk. Raar.
Maar toch… Het is wel waar. Hard. Dat is het. Ongelooflijk hard.
En ook…Vreemd. Vreemd om te beseffen dat je er niet meer bent.
Niet aan willen denken dat je geen vader meer hebt. Die heb ik namelijk wel. Nog altijd.
Alleen zie ik je niet. Maar jij mij wel. Ons wel. Dat troost. Geeft steun. Voelt goed.

Terugdenkend aan onze typische vader/dochter relatie .

 Beschermend.
In mijn ogen soms te beschermend (als tienermeid die haar vleugels uitslaat).
Maar naarmate ik ouder werd begreep ik die bescherming wel. Al kwam het bij beide vaak beroerd eruit. Maar wat was ik toch blij met deze stoere beschermde vader.
Onze motortochten. Door NL, door Duitsland. Achterop. Mijn armen stevig om je heen.
Stiekem kijkend hoe hard we reden. En dan intens genieten van de harde snelheid op de snelweg.
En niet denken aan die 3 getallen die op de teller tevoorschijn kwam. Ja, dat was genieten.
Papa zorgde er voor dat we veilig terugkwamen. Altijd. Dat maakte het juist zo…Gaaf.
Want dat was het bij jou achterop op de motor zitten. Gaaf.
Ik hoefde maar te bellen en daar kwam papa al aan. Op de motor. Zijn dochter halen.
Daar stond ik. ’s Nachts. Wachtend op papa. Want dankzij zijn bescherming kwam die me altijd halen. Waar ik ook was. Hoelaat het ook was. Papa kwam eraan.
Soms mopperend, soms eerst nog even gauw samen roken. Pratend. Maar hij kwam en was er.
Mijn papa. De beschermer.

Hard.
Want dat kon hij ook zijn. In mijn ogen dan. Hard in zijn uitspraken.
Hard in woorden. Een harde blik. Ik wist gelijk hoe het ervoor stond.
Ik was te ver gegaan. In zijn ogen. Oneens met de dingen die ik deed, waarvan ik niet het idee had dat het niet goed zal zijn. Laat me toch zelf erachter komen of iets wel of niet goed is voor me. Ik accepteer de gevolgen. Maar nee. Hij bleef hard. Want dat doen vaders. Hard blijven.
Hard, om aan te geven dat hij van je houdt en niet wil dat er wat met je gebeurd. Omdat jij zijn dochter ben. Zijn kleine meid. Ach, natuurlijk begreep je die hardheid wel. Maar op dat moment niet. Ik niet in ieder geval. Je wilde die hardheid niet. Maar als papa hard was, dan was die hard.
Maar wel mijn harde papa.

Stug.
Sjonge jonge wat kon hij af en toe stug zijn! Je lachte erom. Je werd boos. Je probeerde hem over te halen. Af te vragen waarom die zo stug was. Koppig. Zo vreselijk koppig.
Kijk dan papa: Je hoeft niet koppig te zijn! Maar papa wel. Die bleef lekker stug.
Eigenwijs. Ik weet sinds enkele jaren van wie ik die eigenwijsheid heb geërfd.
Als iets overduidelijk rood was, bleef papa volhouden dat het toch echt groen is.
De feiten lagen op tafel, iedereen beaamde de feiten. Voor papa bleef het groen.
Of blauw. Of geel. Of rond. Vierkant. Het was alles, behalve rood.
Wat konden we achteraf daar toch om en met hem lachen. En wat ergerden we ons soms rot om die koppigheid van hem. Maar je kon je er aan ergeren of niet, hij bleef koppig. Typisch papa.
Mijn lieve stugge papa.

Joviaal.
Als in: Opgewekt. Gul. Hartelijk. Met het schaamrood op mijn kaken moet ik bekennen dat ik daar soms misbruik van maakte. Maar papa wist dat. En die vond het niet erg. Vond het leuk.
“Ahh dat is een mooie ketting! Zullen we er ook 1 meenemen voor mama?”
Vergeet dat woordje “ook” vooral niet. Want papa deed wat ik hoopte. Papa trok zijn portemonnee. Want ja, mama mocht niet vergeten worden. Nooit. Dus 1 voor mij, 1 voor mama.
En zoek dan ook wat uit voor je broer! Want  zo was die ook wel.
Onze vader/dochter uitjes. Met de trein. Naar Valkenburg. Casino. Stad in.
Via Amsterdam naar Utrecht treinen. Hoog Catharijne over. Samen eten in een vies klef restaurant omdat je allebei te koppig bent om de ander zijn zin te geven.
Avond 4 daagse lopen met opa in Apeldoorn. Van te voren eten bij Juffrouw Tok? Ja leuk! Papa en ik. Samen. Wat hadden we een lol. Wat was het eten vet. Bah. Slappe lach. Buikpijn. Bij opa in het verzorgingscentrum halen we wel een broodje.
Avondje uit naar Nijmegen. Stadten, eten, casino. Papa en ik. Samen. Shoppen om met papa in stijl naar het casino te gaan. Eten in een “authentiek indisch restaurantje” . Na afloop toegeven dat mama het veel beter kan.  Het casino. Samen met een bak muntjes naar de apparaten.
Ik vergeet papa. Ben druk aan het spelen op de automaten. Geen idee of ik het goed doe. Maar het drukken op die knoppen bevalt me wel. Geloof dat ik het wel goed deed. Te horen aan het “getjing” .
Een schoudertik. Zoete witte wijn wordt overhandigt. Van die meneer aan de bar. Een knipoog. Thanks papa! Hij lacht, er roert in zijn koffie. Koffie..In het casino. Ja, papa trok zijn eigen plan. Altijd maar die koffie. Maar ik vond het prima. Ik vermaakte me wel. Uur later samen fantaseren hoe het gaat als we de jackpot winnen.
In de limousine naar huis. Het werd op het laatste nippertje gewoon de trein. 2^e klas.
Met papa de kroeg in. Wetend dat je je portemonnee niet hoefde te trekken. Papa betaalde wel.
Zelfs na tig glaasjes pisang die zijn dochter achter de kiezen had.Puur. Zonder ijs.Daar leerde ik van, volgens hem.
True. Sinds die tijd nooit meer zo laveloos geweest. Fijn, een gulle papa.
 Maar wel mijn papa.

Zorgzaam.
Ja, dat was hij op zijn manier ook. Vroeger al. Als mama ’s avonds weg was een beker warme melk krijgen. Met honing. Wat genoten broer en ik! En nee, we zullen niks zeggen tegen mama! Ons geheimpje. Maar mama’s weten natuurlijk alles. Alleen wisten wij dat niet. Nee, wij hadden een geheim met papa!
Of ’s morgens erachter komen dat papa van zijn nachtdienst voor ons een beker yokidrink had meegenomen. En dat ‘s morgens bij je ontbijt krijgen! Feest.
Of erachter komen dat papa afspraak had met de plaatselijke fietsenmaker in het dorp van onze middelbare school. Lekke band? Menig scholier begon te tieren. RJ en ik niet. Nee, wij liepen met onze fiets naar de plaatselijke fietsenmaker. Half uur later konden we met diezelfde fiets weer naar huis. Dankzij papa!
Jaren later pasten we dat trucje ook toe in de kroeg. Ja hoor, papa bleek te betalen.
“Zet het maar op de rekening, ik reken dat vd week wel af.” Heerlijk zo’n zorgzame papa!
Hetzelfde gold voor een uitverkocht nieuwjaarsfeest in onze woonplaats.
“Je kan gewoon doorlopen, is geregeld. Veel plezier. Niet te laat thuis komen!” Wij blij. Papa blij. Hij wist ook wel dat we voor 6uur smorgens niet terug zouden zijn. Als we maar thuiskwamen. Dan was het goed. Maar hij moest het wel even zeggen!
Ook leuk: gratis  videofilms huren! Handig als je papa in de videotheek staat. Neem maar mee. Straks direct terugbrengen! Daar zorgden we wel voor. Net als papa die op zijn  manier voor ons zorgden.
Mijn lieve zorgzame papa.

Maar nu….Nu is het al 1 jaar geleden. 12 maanden zonder zijn bescherming. 52 weken zonder zijn hardheid. 365 dagen zonder stugge papa. Al 525 948,766 minuten zonder zijn jovialiteit.
31 556 926 seconden zonder zorgzame papa.
Hard. Oneerlijk. Niet leuk. Maar wel de realiteit.

Kijkend naar papa’s foto op de computerkast. Met Levi in zijn armen. Trotse vader. Maar nog een veel trotsere opa. Met zijn kleinzoon. Die ’s avonds 8 oktober werd geboren om 23.39uur. Trotse opa die ’s nachts na het bezoeken van zijn kleinzoon, zijn vrienden opbelden. Midden in de nacht. Om te toosten op zijn kleinzoon. En ze kwamen. Midden in de nacht. Bij papa en mama in de huiskamer.
Proosten op de kleinzoon van Rob.
Iedereen die het wel of niet wilde horen, kreeg het te horen. Hij heeft een kleinzoon. Zijn Levi.
Waar hij 2 weken van heeft mogen genieten. Met volle teugen. Zoals hij ook van het leven genoot.
Zijn laatste telefoontje. ‘s middags. Naar zijn dochter. Maar die sliep. Samen met haar zoontje.
John deed het woord. Een babbeltje maken. Schoonvader en schoonzoon. Hij ging maar weer eens verder. De heg moest gesnoeid worden.
2 uur later weer telefoon. Dit keer van RJ. Papa ligt in het ziekenhuis. Paar uur later zitten we met zijn allen in het ziekenhuis. In een familiekamer. Levi bijna 3 weken oud. Het is afwachten. En dat doen we.Hectische week volgt. Na een paar dagen is hij uit coma. Gelukkig. Je vader wil je niet in coma zien. Helaas is dat beeld wel voor mijn netvliezen geweest. Bij kennis. Levi? Kleinzoon? Marieke??? ZIJN Marieke? Waar dan? Ja nu weet ie het ook weer. Hij heeft een miljoen gewonnen. Echt waar. Ik verkoop de motor. Aan de dokter. Heb ik al beloofd. Nee, ik ben niet achterlijk!
Telefoon. “Pap!!!..... hoe is het? Wat fijn je weer te spreken! Pappie!”
“Waar ben je Mariek?”
“Thuis. Morgen kom ik weer bij je!”
Tuut tuut tuut……
Diezelfde nacht weer telefoon. Niet van papa. Nee, was het maar zo.
Weer in een familiekamer. Of was het een opvangkamer? Enige wat je weet is dat je er niet wilt zijn. Maar je bent er wel. Weer met z’n allen. “s morgenvroeg. Uur of 5, 6.
Dan mag je naar papa toe. Samen met RJ. Daar ligt hij. Heel vredig. Heel stil.
Kan je met hem praten? Raar dat je dat denkt. Mag je hem aanraken? Ik wacht het antwoord niet af en raak hem aan. Mijn papa. Mijn lieve beschermende, harde,  stugge, joviale en zorgzame papa.

1 jaar.
12 maanden.
52 weken.
365 dagen.
525 948,766 minuten
31 556 926 seconden………………

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Je vader blijft je vader
zo eigen en vertrouwd
Je wilt hem niet graag missen
omdat je van hem houdt
Maar eens dan komt de dag
dat je hem moet laten gaan
Je verstand zegt dat het goed is,
maar in je ogen blinkt een traan