Moeilijk

Moeilijk

Het klinkt heel simpel. Het gaat ook allemaal vanzelf. Het zit in je. Kijkend naar het kleine mensje naast je. Een lach. Het gevoel wat er in je opkomt. Niet te beschrijven. Maar het maakt je zo ongelooflijk trots en rijk. Moeder zijn. 2 simpele woorden, maar o wat is het af en toe moeilijk.

Op je gevoel afgaan. Je intuïtie volgen. Doen wat jij het beste vind. Juist DAT is het moeilijke. IK kan het wel het beste vinden, maar is dat ook zo?
Bijvoorbeeld: Heeft ie het niet te koud als we samen naar het dorp wandelen? Of juist te warm?
En als ie s avonds naar bed gaat: Niet te warm aangekleed? Of is het juist te koud zo?
Is zijn honger gestild na 1 boterhammetje en een flesje van 125cc sojamelk? Zou ie er ook 2 opkunnen? Straks krijgt ie buikpijn..
Als ie s nachts wakker word: Heeft ie pijn? Eng gedroomd? Honger? Gewoon wakker?
Heeft ie voldoende aan zijn warme maaltijd? Is het niet teveel? Of te weinig?
Wat zou er in dat koppie toch allemaal omgaan?

Moeilijk… Ik volg mijn gevoel, mijn instinct. Ik doe wat ik denk dat het beste is voor hem.
net zoals andere moeders dat doen bij hun kind(eren). Geloof dat ik het wel goed heb.
Wanneer zijn armpjes om je heen geslagen wordt, of een open mondje aangeboden krijgt als zijnde een kusje, of wanneer hij lacht en blij kijkt en  mama roept, dan weet ik dat het goed is allemaal.

Maar af en toe…Af en toe maakt het moeder zijn je ook onzeker. En volg ik gewoon mijn gevoel.
Of ik op dat moment wel of niet consequent ben doet er niet toe. Als mijn kind mij nodig heeft, ben ik er voor hem. En doe ik op dat moment wat het beste is voor hem.
Moederliefde heet dat. En dat heb ik in overvloed!