De verwondering blijft
Het is en blijft toch zo bijzonder om een eigen kind te hebben. Wat een voorrecht is het toch om dag en nacht op te mogen trekken met zo'n kleine hummel en zo intens verbonden te zijn met zo'n uniek eigen wezentje dat zich ontwikkeld en steeds groter wordt.
Nog elke dag zijn er momenten waarop die dankbaarheid en verwondering me overvallen. Wat is het toch ontzettend bijzonder! Wat is het toch ontzettend mooi! Vandaar dat ik er nu maar eens een blogje schrijf over al die kleine momenten die mij een heel gelukkige moeder maken.
Zo zijn er die momenten waarop hij vredig aan de borst ligt te drinken, helemaal ontspannen krult dat kleine lijfje zich dicht tegen me aan. Een klein handje, met vijf kleine vingertjes rust zachtjes op mijn borst. Met zijn oogjes vangt hij nog even mama's blik op, voordat hij ze dicht laat zakken en zich helemaal overgeeft aan zijn slaap.
Het zijn die prachtige momenten dat hij op het grote bed ligt en zo heel dicht tegen je aan kruipt, en hij kleine kopstootjes geeft om contact te maken. De momenten dat hij in slaap valt en ik stilletjes kijk hoe hij ademhaalt en hoe vredig hij erbij ligt.
Het zijn de momenten dat hij zo intens geniet van een partijtje stoeien, dat zijn schaterlach de hele ruimte vult. En de momenten waarop hij mama uitdaagt om hem te vangen, waarop hij zo snel mogelijk wegkruipt en dan met die pretoogjes achterom kijkt of mama wel komt.
Het zijn die momenten dat hij zo verdiept is in zijn eigen spel dat hij mijn bestaan niet eens meer opmerkt. En de momenten dat hij naar me toekruipt om zijn nieuwste ontdekkingen te laten zien.
Het is zijn trotse blik als hij iets nieuws geleerd heeft of ineens begrijpt hoe iets werkt. Het is zijn frustratie als hij een plannetje in zijn hoofd heeft, dat nog niet zo goed uit de verf komt en de troost die mama dan kan bieden.
Het zijn de rustige momenten waarbij we samen een verhaaltje lezen en hij ontspannen tegen mij aanhangt en de momenten waarop we stoeien en hij probeert overal bovenop te klimmen.
Het zijn de momenten dat we samen genieten van lekker eten, of de momenten waarop hij zijn eten met bravour en een grote grijns op de grond gooit omdat hij het niet lust en vervolgens mama poeslief aankijkt alsof er niets aan de hand is.
Het zijn de momenten dat we samen in bad zitten en elkaar nat spetteren, of als we samen door de kamer dansen en liedjes zingen. Het is de lach van herkenning als we voor de duizendste keer dansles van Nijntje op youtube kijken.
Het zijn alle kleine vreugdekreetjes, alle schaterlachjes, alle dankbare en lieve blikken, alle kusjes die spontaan gegeven worden, de armpjes die naar je uitgestrekt worden, de handjes die aan mijn kettingen friemelen of het mondje dat probeert mijn oorbel op te eten.
Ik kan niet anders zeggen dan: wat is het toch fantastisch om een kind te hebben! En om dit alles, elke dag opnieuw weer te mogen beleven!
reacties (0)