Een krop in de keel

Wat waren we gelukkig toen we onverwacht zwanger waren.  We hadden de hoop opgegeven en toen was het zover.  Een prachtige dochter en gelukkig, na een zware, moeizame bevalling en een spannende eerste dag, een gezond mensje in onze armen. 

Toen ik net bevallen was dacht ik meteen: ik wil een tweede!  En die mocht er eerst snel komen maar al gauw beseften we dat dat niet zou kunnen.  Mijn lichaam was helemaal uit balans en had maanden nodig om te herstellen.  Toen begon onze meid slecht te slapen en door de oververmoeidheid waren we niet aan een tweede uk toe.  Een jaar later vond onze huisarts het juiste middel voor onze meid en ze ging veel beter slapen. 

Toen ze twee was waren we een beetje bijgeslapen en wilden we voor een tweede gaan.  Maar dat lukte niet: had een heel onregelmatige cyclus.  In de zomer begon ik ziek te worden en mijn lichaam geraakte niet hersteld.   Tussendoor waarschijnlijk nog een miskraam gehad.

Ja, dan begin je te rationaliseren: we hebben het goed zo; we moeten gelukkig zijn dat we een gezond kindje hebben; we zitten nu in een leuke periode; ….

Maar je kan je gevoel niets wijsmaken.  Vandaag is mijn schoonzus bevallen. En dat is goed nieuws maar ik loop al de hele dag met een krop in mijn keel. Kon het eerst niet plaatsen maar bij het zien van de foto’s besef je dat je je  gevoel niet kan veranderen met je ratio. 

You cannot fool your feelingsssss    (op zoek naar een lekker stuk chocola)