Een jaar oud!!

2 dagen geleden was het dan zover: ons meisje is alweer een jaar oud geworden, hoe bijzonder!!!

De voorbereiden voor deze mooie dag werden helaas wel een beetje overschaduwd door ons andere heugelijke feit: ons huis is verkocht, eindelijk, en er moest nogal wat geregeld worden voor het betalen van de restschuld, de overdracht, de verhuizing van de meubels etc etc.

Maar alles is gelukt en donderdag was het dan zover. Ik en mijn vriend moesten allebei werken (wegens een belangrijke vergadering kon ik geen vrij nemen). Dus de wekker iets vroeger gezet en toen zijn we zingend, gewapend met camara haar wakker gaan maken. Dit werd toch iets minder gewaardeerd, klein ochtendhumeurtje. Tja, en toen een papfles, aankleden en zoals elke donderdag naar opa en oma. Mama met knikkende knietjes toch maar naar het werk.

Zodra het kon ben ik op het einde vd dag naar haar toe gescheurd. Ze had het natuurlijk prima naar de zin gehad, de buurvrouw van mijn schoonouders hadden een poppenwagen gebracht, opa en oma hadden haar ook gemarineerd in de kadootjes en er was een heuse bert en ernie verjaardagstaart. M's shirt zat onder de taart.... ze had er dus al van genoten, haar eerste taart, en ik heb dat moment gemist.... tranen schoten in mijn ogen. Maar laten we wel wezen, het draait niet om mij, het gaat om mijn dochter, en waarom zou ze op haar eigen verjaardag moeten wachten met de taart totdat mama eindelijk weer thuis is van het werk??? Dus opa en oma hebben 'mijn' momentje beleefd, goh, wat voelde ik me toch een slechte mama.

Daarna lekker eten, oma had gekookt en daarna naar huis en naar bed.

Maar vandaag is het bij ons feest. De slingers hangen, de tafel gekleed, het kado staat opgebouwd (een tafeltje met stoeltjes, en een 'tunnel' waar ze doorheen kan kruipen, echt dolle pret!). De taart is zojuist gehaald bij de hema, een hele grote slagroomtaart met haar foto erop een gekleurde krullen aan de zijkant, uiteraard met chocolade vlokken en aardbeien, is ze dol op. Het bezoek, vandaag de familie, komt om 3 uur, dus ik heb m zo lang mogelijk wakker gehouden zodat ze het hopelijk met een slaapje kan doen vandaag. Om 11.15 kon ze alleen nog maar huilen van de slaap, dus ligt ze nu lekker te slapen, niet wetende dat zodirekt het huis vol met mensen zit.

En alsof dat niet genoeg is, doen we morgen alles nog eens dunnetjes over voor de vrienden, dus dan wordt er weer een nieuwe foto taart aangesneden!

Met m gaat het verder weer helemaal goed, 1.5 wk geleden had ze ineens hoge koorts, tot ruim 40 graden, geen andere verschijnselen, behalve wat meer moe. In de nacht begon ze hard te huilen, had ze tegen de 41 graden koorts en koortsstuipjes. Mijn hemel, wat is dat eng! Ik schrok zo hard dat het me bijna lukte om er met spoed een paracetamolletje in te krijgen. Wat maakt je je dan een zorgen zeg! 2 nachten op mij en mijn vriend in alleen een romper op de bank in de woonkamer geslapen. Daarna verdween de koorts en ontstonden er vlekjes, waarschijnlijk dus de 5e of 6e ziekte of andere virale infectie. Maar nu is m weer zichzelf: supervrolijk, aanhankelijk en beweeglijk. Inmiddels loopt ze 2 weken los en komt ze je overal zoeken in huis. Ze eet nog steeds maar matig en het liefst gooit ze het gewoon op de grond, behalve als er boontjes op het bord liggen! Die zijn zooooo lekker.....

Ook het eerste strafmomentje is al gepasseerd. Als m echt geen honger heeft, kijkt ze je uitdagend aan en gaat dan het bord op de grond gooien. Dat kan echt niet, dus ik heb haar streng aangekeken, haar arm vastgepakt en gezegd: nee, M, dat mag niet! Je bent stout! Oke, toen kwamen de traantjes.... bij mij eigenlijk ook..... het grote opvoeden is begonnen, niet altijd heel leuk blijkbaar!

Kortom, ik geniet nog elke dag van mijn meisje, ik kan me geen leven zonder haar voorstellen en ik kan me niet voorstellen dat ik ooit net zoveel van iemand anders zou kunnen houden dan van haar.... bijvoorbeeld van een broertje of zusje?? Ik zou het wel heel leuk vinden als m in de toekomst niet meer alleen is. Ik ben nooit meer aan de pil gegaan en de condooms zijn de deur uit. Maar door alle toestanden van de afgelopen weken zijn wij vaak zo bekaf dat het creeren van een broertje of zusje er nu echt neit in zit. Sterker nog, ons huis staat nu zo vol met onze spullen uit ons verkochte huis dat we geen ruimte hebben voor een 2e kinderkamer.... en onze slaapkamer staat zo vol dat we zelf soms moeten apekooien om in bed te komen.... Een 2e kindje is praktisch erg lastig nu, en zou ik dit kindje wel genoeg liefde kunnen geven, en zou ik dit kindje niet steeds vergelijken met zijn of haar fantastische zus? De tijd zal het leren.... voorlopig zijn we ook wel heel druk en tevreden met ons lieve meisje......