DE EERSTE STAP
Als ik mijn ogen open doe, ben ik behoorlijk brak. Ik kijk naast me en daar ligt een klein minimensje tussen mij en de heer des huizes in. Het kereltje laat het zich wel gevallen, want fysiek voel ik me een ouwe krakende bank. En hij, hij heeft zich heerlijk genesteld in de meest ontspannen houding, die ik volgens mij nooit eerder heb gezien
. Ik hijs mezelf uit bed vandaag, want het lijkt me beter om even een warm bad te nemen, om de stramheid uit mijn lijf te verjagen 
. 'Hier moeten we maar geen gewoonte van maken', vertel ik mezelf. Op een of andere manier is het heerlijk om zo'n klein mensenkindje te voelen naast je in bed, aan de andere kant is de nacht gewoon minder ontspannend. 'Vandaag gaat het gebeuren', dwaalt het door mijn hoofd heen. Vol overtuiging had ik gedacht, dat mijn oudste telg vol adrenaline naast mijn bed zou staan springen zo rond de klok van zes.... Maar alles bewijst het tegendeel. De enige die in mijn mannenhuishouding tot leven is gekomen op deze absurde tijd, ben ik toch echt zelf. Ik krab mezelf achter de oren en ergens huist in mij toch wel een klein onbestendig gevoel. Eenmaal in bad beland, malen de hersenen overuren, want het is eindelijk zover..... De vakantie zit erop, de kleine man gaat naar school. 'Nou moet ik hem toch echt overgeven in de volgende vreemde handen', spookt het door mijn hoofd. Het hoort er allemaal bij, maar waarschijnlijk ben ik wederom weer niet de enige moeder, die beschikt over een behoorlijk week hart.
Pap heeft nog een dag vakantie, want we bespraken eerder, dat bij deze mijlpaal het wel bijzonder is als beide ouders aanwezig zijn. Vaak is het toch wel zo, dat dit soort emotionele akkefietjes bij de moeder des huizes wordt geparkeerd. Om het roer van de traditie maar eens bruut om te gooien, hebben we besloten, dat we deze trend maar eens zullen ombuigen in onze eigen huiselijke sferen. Na een vroeg gezamenlijk ontbijt, wat we eigenlijk te weinig doen, vertrekken we richting zijn nieuwe school. Daar gaat mijn kereltje, met zijn 'Carsrugzakje' bepakt en bezakt met zijn liga, beker en nieuw gescoorde map richting zijn volgende levensstap.
De eerste kennismaking met de juf is een verademing. Op gevoel ervaar ik, dat deze vrouw een fijne 'schoolbegeleider' voor mijn kleine grote man zal zijn. Na een kort gesprek laten we hem achter in zijn klasje. Buiten zie ik hem zitten op een stoeltje. En ik werp hem een laatste armbeweging toe
, uiteraard met het grootste brok in mijn keel sinds tijden. De ochtend rommel ik door met wat 'huis-tuin-en-keuken-klusjes', drink een bakkie bij mn buufie verderop in afwachting van de eerste verhalen. Daar sta ik dan even voor twaalf.... ook mijn positie is nu veranderd. Ik behoor nu ook tot de categorie 'moeders van schoolgaande kinderen'..... Een soort nerveus dwarrel ik wat heen en weer achter het hek van de school. Dan zie ik het kereltje naar buiten komen en het eerste dat hij roept is : 'mama'.... Het mooie op school is dat ze de instructie krijgen om eerst hun mam of pap te spotten, alvorens ze van het schoolplein af mogen. Ik heb hem uiteraard al lang gezien, maar hij is zoekende.... Ik roep hem en het eerste gebaar dat ik naar hem maak is uiteraard een hele dikke knuffel
..... Als we in de auto zitten en ik hem vraag hoe het is geweest, zegt het kereltje: 'nee, mam dat vertel ik nu niet, dat komt later wel'.... Inmiddels heb ik geleerd om hem ook zijn indrukken te laten verwerken en die ruimte krijgt hij, die verdient hij. De middag laten we in overleg met de juf nog even verstek gaan, omdat het simpelweg te veel aan nieuwe indrukken voor hem is geweest. In de uren die volgen, is het opvallend stil in huis. Mijn normaal nogal enthousiast geleide kleuter, blijkt wat verstopt in zijn eigen binnenwereld. Zonder al te veel geluid bouwt hij zijn Thomas de Trein treinbaan.... En ik, ik laat hem lekker daar, in zijn binnenwereld. 'DE EERSTE STAP' is gemaakt vandaag, naar zijn 'grote jongens bestaan'... En we hebben hem overleefd. Nu pas realiseer ik mij, waarom mijn kleuterschool in mijn tijd 'De eerste stap' heette
...... Laat ik eerlijk zijn, waarschijnlijk is het vandaag in mij even stil geweest als in mijn kleine ventje...... En kleine jongens.... ze worden groot
, het hoort er allemaal bij..... 
reacties (0)