EEN RUSTIG VAARWATER
De middag is gevallen als mijn kereltje uit school komt. Zijn eerste dagen van zijn nieuwe 'grote jongens leven', moeten zoveel indrukken op hem maken. Hij verdomt het simpelweg zijn nieuwsgierige moeder ook maar iets te vertellen over zijn bezigheden op school
. Als ik hem vraag of hij nog iets wil vertellen over school, zegt hij glashard: 'nee mama, dat ga ik niet vertellen, dat is een verrassing'. In zijn uitspraak komen mijn eigen plagerijen naar voren als ik weer eens wat leuks voor hem en zijn vriendinnetje heb gepland om te gaan doen. 'Verdulleme', denk ik nog, daar zit je dan als moeder en onwetendheid over het wel en wee van zijn schoolleven valt mij ten deel. Zijdelings vang ik nog wel wat op, want hij heeft papa en oma 'met de kleine' (lees: glijbaan) uitverkoren tot zijn complotgangers. Maar ik heb er vrede mee. Ze plegen zo nu en dan met liefde verraad over alle schoolgeheimen. 
Ik kijk naar buiten en het kroos op de vaart drijft in een bijna sereen tempo aan onze schuit voorbij. Een rustig achtergrondmuziekje van Enya versterkt het gevoel, dat in onze huiselijk sferen rondwaart. Mijn kleuter kiest er voor om in stilte te spelen, het is werkelijk waar een verademing. Het schoolleven lijkt hem zo uit te wonen, dat hij in de middag zijn indrukken in stilte wil verwerken. Ik moet er best aan wennen, want waar normaal gesproken de 'mama's' welig hoogtij vieren, is nu een korte onderbreking in zijn spel de conversatie met zijn mama. Aan de andere kant brengt het me rust. Het voelt als een verlate kraamtijd voor me.
Vaak beloven wij moeders onszelf stellig bij de komst van een tweede kind, dat we het dit keer allemaal anders zullen doen.
Het kan nou eenmaal de laatste keer zijn, dat we van dit alles kunnen genieten. Het doet me denken aan een 'opheffingsuitverkoop', waarbij wij vrouwen alles wat te koop is, willen scoren en het liefst zoveel mogelijk voor weinig 
. Alleen is de werkelijkheid soms minder waar. Een leven om kinderen heen plannen blijkt een onmogelijke kwestie, het loopt vaak anders dan we zouden willen en denken. Ik was er heilig van overtuigd, dat de zomervakantie bij uitstek 'onze tijd' zou worden. Immers, het waren de laatste weken van Quinten's peuterzijn en in combinatie met de komst van onze jongste telg, leek het 'Eureka'. Maar de harde realiteit liet zien, dat het bezighouden van een kleuter in vakantietijd in combinatie met het vertroetelen van een pasgeborene en de hierbij behorende ontzwangeringsverschijnselen bijna een onmogelijke opgave is. Nou kan ik wel stellen, dat de gebroken nachten ook niet echt bijdragen tot het verhogen van het moederlijk genot. Zo nu en dan maakten die prachtige mooie roze wolken plaats voor een explosie tijdens een werkelijke donderbui 
. Natuurlijk genieten we als moeders, maar we vragen ook 'onderste uit de kan'. Met liefde willen we zo graag voldoen aan hetgeen in opvoedkundige boeken wordt verteld, maar toegeven aan de frustraties of vermoeidheid is eenvoudigweg niet gepast
. Bij het vinden van ons ritme als gezin, dat wil zeggen dat een nieuwe formatie ook best wennen is, hervinden we ook langzamerhand weer de rust in huis. Als ik voor mezelf praat, kan ik vertellen, dat mijn verlof er bijna op zit. 'Het moet vast een man zijn geweest', vertel ik mezelf, die de termijn voor een zwangerschapsverlof heeft bepaald . Tegen de tijd dat we enigszins zijn opgekalefaterd, mentaal en fysiek, sommeert de baas ons weer om te komen werken. Gelukkig heb ik mijn voorziene blik vrij baan gegeven en drie weken vakantie aan mijn verlof toegevoegd. Vanaf nu gerekend, heb ik gelukkig nog vijf weken 
reservetijd en wat ben ik er blij om. Lieve kleine Dante heeft zijn ritme gevonden. De wieg is 'retour to sender', dat wil zeggen oma. Zijn nachten slijt hij keurig van 's avonds half zeven tot twaalf en van twaalf tot half zeven, want een heerlijk gelijkmatig kind. Mijn grote kind vindt zijn weg langzaam op school en daarbij kennelijk ook de balans van hoe zijn energie te verdelen. Dat wil zeggen dat hij veel van zijn kruit verschiet op school, waardoor mama de middagen heerlijk in een rustig samenzijn met hem kan slijten.
Ik zit op mijn stoel wat weg te dromen, te ontspannen, de vermoeidheid maakt plaats voor nieuwe energie.......... en wat geniet ik ervan. Terwijl ik mijn memoires schrijf, voel ik mij als het water waarin onze 'waterwoning' drijft.... in EEN RUSTIG VAARWATER.... en wat voel ik me dankbaar als mens, als moeder van twee heerlijke kinderen en liefhebber van een al even liefdevolle vader..... ik geef me over
..... 
reacties (0)