KEES IS EEN VLINDER

Vanmorgen doe ik mijn ogen open met de wetenschap 'vandaag is de dag'... ik voel me brak en gebroken. Inmiddels is het middag en er branden vier kaarsjes op mijn kast. Het is stil in huis.....

Gisteren kwam de doorslag dat het tijd is dat hondenvriend Kees ons moet gaan verlaten en na lang overleg, plannen we de afspraak. 'Het moet bijzonder worden, het afscheid...', galmt het herhaaldelijk door mijn hoofd heen. Ik bereid mn kleine vriendje voor, dat Kees een hondenengel gaat worden. En zoals een gevoelig mens betaamd, slaat het kleine ventje door in zijn emoties. Ik roep de hulptroepen in, want het is me simpelweg te veel. Mam haalt het verdrietige kereltje op om even tot rust te komen. In de avond als de storm zich laat zien, symboliseert dat op dat moment ook mijn gevoel in mijn hart. Het is tijd om los te laten.... Moedig als we zijn, laten manlief en ik hand in hand onze trouwe vriend uit. De takken vallen van de bomen, het regent onophoudelijk op een trieste manier. Bij zijn avondeten denk ik nog: 'hier grote vriend, je laatste avondmaal'.... Als hij naast mijn bed ligt, bedek ik hem met een zwarte handdoek. En hij, hij laat het zich wel gevallen... dankbaarheid dat voel ik.

Als mijn ogen in de vroege ochtend geopend zijn, heb ik me voorgenomen om hem een waardig afscheid te geven. Ik hijs mezelf onder de douche, futloos dat ben ik. Dan nodig ik mijn vriend uit voor zijn laatste ochtendwandeling in de BAVO waar we zo graag samen kwamen. Met al zijn laatste enthousiasme laat hij mijn uitnodiging over zich heen gaan en trouw als hij is, volgt hij me richting de auto. Eenmaal daar gekomen, laat ik mijn emoties de vrije loop. Tien jaar van mijn leven volgt mij en ik mag het los gaan laten, het doet met verdriet. Verdwaasd dwarrelt het beestje nog wat rond in de tuinen aldaar en ik kijk hem aan, 'het is zijn tijd' denk ik hardop. Op de terugweg ontmoeten we zijn hondenvrienden, die we regelmatig daar tegenkwamen. Het hondenbaasje omarmt me en wenst me sterkte en ik kan alleen maar huilen....

We spreken met de oudjes af om een uur of tien om nog een laatste familiewandeling te maken. Als alles aan kant is vertrekken we richting het 'komomeer', daar kwam hij zo graag. Zwemmen deed hij zo graag. Alsof het zo moet zijn, trekt mijn kleine vent zijn kleertjes uit, want hij wil zwemmen met zijn hondenvriend. Normaal zou ik protesteren, maar vandaag mag alles. In zijn adamskostuum begeleid hij zijn trouwe maatje het water in en ze beleven hun laatste moment. Om de boel nog even te bekijken, strijken wij neer op het terras met een bak koffie. De laatste indrukken, de laatste momenten samen. Ouderwets probeert Kees nog even zijn innerlijke kind naar boven te halen. Hij probeert een steen op te duiken, waar hij in zijn jonge jaren zoveel plezier van kon beleven. En zijn bijbehorende geblaf daarbij, doet we mijmeren in de tijd..... Tien jaar, waar is de tijd gebleven.

Dan is het tijd om naar huis te gaan en Kees naar de 'hondenhemel' te begeleiden zoals we hebben afgesproken. Mijn lieve ouwe Pap, die jaar in jaar uit met hem wandelde tijdens werktijd heeft er voor gekozen om het eindstation over te slaan en ik respecteer hem. Ik ken 'mijn ouwe', te veel emoties..... Samen met mam en Koen vertrekken we richting Noordwijk naar de dierenart. Mam vertelde me eerder: 'ik ben mee geweest om hem te halen, dus ik ga mee om hem weg te brengen'. Hoe nobel kan een mens zijn. Daar doen we ons ding en mijn tranen vallen op de vloer van de praktijk, nog de laatste keer voel ik zijn zachte oortjes.... Kees is naar de hondenhemel..... Alles is vredig en ik voel berusting. In hem en in mij....
Ik wens hem een goede reis en vertel hem dat het goed is.... terwijl de tranen achterblijven op de vloer van de dierenarts aai ik de laatste keer zijn zachte oren. Eenmaal buiten gekomen omarmen mijn mam en ik elkaar en we drogen elkaars tranen.... Een hoofdstuk is afgesloten.

Leeg voel ik me van binnen, als we richting huis rijden. Als we daar zijn aangekomen, drinken we gezamenlijk wat als familie. 'Wat is familie belangrijk, wat heb je daar een steun van' schiet het door mij heen. Als ik op een moment in ons daarzijn mijn lieve kleine schat in de oren fluister, dat Kees in de hondenhemel is, is hij ontroostbaar..... En ik, de sterke vrouw, ik huil maar gewoon mee, zoveel emoties.... Voor het eerst laat hij zijn tranen de vrije loop, hij zal Kees nooit meer zien, hij wil zijn hondje terug. Wat voel je je dan als mama machteloos. Ik vertel hem, dat Kees altijd bij hem is en bij ons. Als er een vlinder mijn tuin in vliegt roept hij uitbundig verdrietig: 'Kees is een vlinder mama, ik wil Kees terug zoals hij was....'. Stil, werkelijk stil, dat ben ik van binnen.

Papa neemt Q, mijn lieve schat mee op pad om hem af te leiden en ik geef mn andere kleine schat te eten. Als ik vertel dat Kees ook op hem past, dan verschijnt er een glimlach op zijn gezichtje. Ik steek drie kaarsjes aan, maar dan bedenk ik mij, we zijn met ons vieren en voeg er nog een klein lief kaarsje aan toe. Het voelt goed. Mijn huis is leeg, nooit meer Kees, nooit meer zijn loopje , nooit meer zijn hondenkus. In de behandelkamer van de dokter mocht ik zijn laatste ontvangen, 'vol op de mond', zoals we zouden zeggen voorheen. En terwijl ik schrijf in mijn tuin, de tranen de vrije loop geef, mijn leven en Kees zijn leven overdenk, vliegt er een vlinder over mijn schouder heen..... Tja, mijn lieve kind heeft gelijk gehad... 'KEES IS EEN VLINDER'.....

Dat hij altijd maar om ons heen moge vliegen... Lieve Kees, je hondenbakken zijn weg, je riem ligt verdwaalt op de achterbank van de auto, jouw plek naast het bed is leeg, maar ons hart is vol van jou! Bedankt voor jouw trouwe dierenvriendschap.... je was een van de onze..... En nu, ook nu draait de wereld weer door zoals hij altijd al deed.....