DE FAMILIE DOORZON
'Nu weet ik het zeker', bedenk ik mij, we zijn een doodgewone, ordinaire 'familie Doorzon'.... 
Als ik flashback naar een kleine twee weken geleden, kan ik concluderen, daar daar de bron ligt van mijn gedachte. Manlief en ik reizen af naar de woonplaats van vrienden. Het is een bewust kinderloos stel, in de tweede helft van hun 40-er jaren. Vermoedelijk ken ik ze al zo'n 20 jaar, ik hervond ze zo'n 6 geleden weer en we pakten het contact weer op. Eigenlijk waren ze altijd al op 'hun eiland', veel vrienden en contacten hebben ze niet. Het was altijd wel gezellig, zo om de 6 a 8 weken zagen we elkaar voor een culinaire hap aan elkaars etenstafel, met uiteraard de daarbij behorende borrel. Gewoon goed gezelschap.... 
Als we in oktober laten weten, dat we een tweede kindje verwachten, moet ik figuurlijk eigenlijk rennen om de bewuste vrienden in kwestie te redden van het vallen van hun kruk.
In een telefoongesprek volgen al snel veel apen en beren, die het gemoed aan deze kant nou niet echt doen oppeppen. Een serie van bezwaren volgt aan de andere kant van de lijn van : 'je was net bijna klaar, want Q gaat net naar de kleuterschool' (volgens mij duurt een opvoeding iets langer, gniffel) tot aan 'opvang, de reaktie van de baas, mn leeftijd en ga zo maar door'..... Deze kortzichtigheid kan ik met een coulancehalve-hart wel plaatsen bij hun kinderloosheid. Uiteindelijk respecteer ik hun keuzes in het leven. Why not, 'leven en laten leven'.... is het motto hier aan de waterkant ...
Eenmaal aangekomen in hun woonplaats belandden we in de alleraardigst ingerichte balkontuin van hun masionettewoning. Het bier vloeit rijkelijk en na een uurtje of wat is onze vriend op dreef.... Hier moet ik wel aan toevoegen, dat inmiddels ook de wiskeyfles van stal is gehaald. Laat ik het maar zo stellen, het fungeert prima, dat spraakwater.
Ik waan mij bijzonder gelukkig op dat moment, aangezien ik tot een van de nuchteren behoor in het gezelschap. Laten we zo stellen, ik ben de enige op dat moment. Normaal gesproken zou ik wellicht wel hebben deelgenomen aan een zinloze discussie. Maar aangezien mijn hormonen mij beheersen, laat ik alles heerlijk over mij heen komen en van mij afglijden. Kortom: ik ben geen partij
.....
Al snel volgt een pleidooi over het feit dat er geen progressie meer zit in onze vriendschap. Nou snap ik de termen vriendschap en progressie best heel goed, maar de relatie tussen die twee, die mis ik echt. De highlights in onze vriendschap beperken zich alleen nog maar tot bij elkaar eten en in vergelijking tot hun jaarlijkse tripje Thailand van een maand..... Kan hij slechts de conclusie trekken: 'we maken niks mee met elkaar'. Zoals een goede coach betaamt, vraag ik hem om met oplossingen of suggesties te komen, maar het blijft stil aan de andere kant van de tafel.
. Dan is het tijd voor onze vakantiedoeleinden. 'Waar komen jullie nou eigenlijk nog helemaal, op een camping'? is de volgende stelling. Frankrijk blijkt saai te zijn en not done, want je bent pas met vakantie als je met een andere munteenheid kan betalen. Ondertussen val ik van de ene verbazing in de andere....
Dan is het tijd voor het onderdeel kinderen. 'Kinderen in deze tijd hebben geen toekomst meer', als een goed politicus verdedigt onze vriend zijn standpunt in deze. En een band met onze zoon heeft hij ook al niet... God mag weten waar de wind vandaag vandaan komt. Nog steeds luister ik met een gelaten gevoel naar dit hele kansloze relaas. Ondertussen moet ik zeggen, dat ook mijn geduld op raakt en ik eigenlijk wel voldaan ben, na deze sessie van 'opbeurende woorden'. Het summum of tewel de slagroom op de taart, is toch wel, dat als ik strax weer een groot kind heb gebaard, ik vast over een paal heen zak als ik er op ga zitten? Dan is het tijd om te gaan........
Ik weet nou niet of ik iets heb gemist.... In een avond zijn we gebombardeerd tot de 'Familie Doorzon', die geen leven meer heeft, omdat ze bijna twee kinderen hebben en een labrador en met vakantie gaan naar Frankrijk....En als ik alles afweeg, denk ik: 'ik hou van dit leven, dit leven past bij mij'... Nu weet ik niet of nu pas zichtbaar wordt, waar onze verschillen in levenstijl liggen of dat dit iets is van de laatste tijd, dat tot uiting komt in zijn eigen ongenoegen, misschien zelfs midlifecrisis?
Normaal gesproken bellen we elkaar wekelijks even om te horen hoe we het aan wederzijdse kanten maken. De telefoon is al twee weken doodstil en gek genoeg jeuken mijn vingers niet om het initiatief te nemen na onze laatste ontmoeting... Ik heb andere dingen aan mn hoofd.
Als ik flashback naar een kleine twee weken geleden, kan ik concluderen, daar daar de bron ligt van mijn gedachte. Manlief en ik reizen af naar de woonplaats van vrienden. Het is een bewust kinderloos stel, in de tweede helft van hun 40-er jaren. Vermoedelijk ken ik ze al zo'n 20 jaar, ik hervond ze zo'n 6 geleden weer en we pakten het contact weer op. Eigenlijk waren ze altijd al op 'hun eiland', veel vrienden en contacten hebben ze niet. Het was altijd wel gezellig, zo om de 6 a 8 weken zagen we elkaar voor een culinaire hap aan elkaars etenstafel, met uiteraard de daarbij behorende borrel. Gewoon goed gezelschap.... Als we in oktober laten weten, dat we een tweede kindje verwachten, moet ik figuurlijk eigenlijk rennen om de bewuste vrienden in kwestie te redden van het vallen van hun kruk.
In een telefoongesprek volgen al snel veel apen en beren, die het gemoed aan deze kant nou niet echt doen oppeppen. Een serie van bezwaren volgt aan de andere kant van de lijn van : 'je was net bijna klaar, want Q gaat net naar de kleuterschool' (volgens mij duurt een opvoeding iets langer, gniffel) tot aan 'opvang, de reaktie van de baas, mn leeftijd en ga zo maar door'..... Deze kortzichtigheid kan ik met een coulancehalve-hart wel plaatsen bij hun kinderloosheid. Uiteindelijk respecteer ik hun keuzes in het leven. Why not, 'leven en laten leven'.... is het motto hier aan de waterkant ... Eenmaal aangekomen in hun woonplaats belandden we in de alleraardigst ingerichte balkontuin van hun masionettewoning. Het bier vloeit rijkelijk en na een uurtje of wat is onze vriend op dreef.... Hier moet ik wel aan toevoegen, dat inmiddels ook de wiskeyfles van stal is gehaald. Laat ik het maar zo stellen, het fungeert prima, dat spraakwater.
Ik waan mij bijzonder gelukkig op dat moment, aangezien ik tot een van de nuchteren behoor in het gezelschap. Laten we zo stellen, ik ben de enige op dat moment. Normaal gesproken zou ik wellicht wel hebben deelgenomen aan een zinloze discussie. Maar aangezien mijn hormonen mij beheersen, laat ik alles heerlijk over mij heen komen en van mij afglijden. Kortom: ik ben geen partij
..... Al snel volgt een pleidooi over het feit dat er geen progressie meer zit in onze vriendschap. Nou snap ik de termen vriendschap en progressie best heel goed, maar de relatie tussen die twee, die mis ik echt. De highlights in onze vriendschap beperken zich alleen nog maar tot bij elkaar eten en in vergelijking tot hun jaarlijkse tripje Thailand van een maand..... Kan hij slechts de conclusie trekken: 'we maken niks mee met elkaar'. Zoals een goede coach betaamt, vraag ik hem om met oplossingen of suggesties te komen, maar het blijft stil aan de andere kant van de tafel.
. Dan is het tijd voor onze vakantiedoeleinden. 'Waar komen jullie nou eigenlijk nog helemaal, op een camping'? is de volgende stelling. Frankrijk blijkt saai te zijn en not done, want je bent pas met vakantie als je met een andere munteenheid kan betalen. Ondertussen val ik van de ene verbazing in de andere.... Dan is het tijd voor het onderdeel kinderen. 'Kinderen in deze tijd hebben geen toekomst meer', als een goed politicus verdedigt onze vriend zijn standpunt in deze. En een band met onze zoon heeft hij ook al niet... God mag weten waar de wind vandaag vandaan komt. Nog steeds luister ik met een gelaten gevoel naar dit hele kansloze relaas. Ondertussen moet ik zeggen, dat ook mijn geduld op raakt en ik eigenlijk wel voldaan ben, na deze sessie van 'opbeurende woorden'. Het summum of tewel de slagroom op de taart, is toch wel, dat als ik strax weer een groot kind heb gebaard, ik vast over een paal heen zak als ik er op ga zitten? Dan is het tijd om te gaan........
Ik weet nou niet of ik iets heb gemist.... In een avond zijn we gebombardeerd tot de 'Familie Doorzon', die geen leven meer heeft, omdat ze bijna twee kinderen hebben en een labrador en met vakantie gaan naar Frankrijk....En als ik alles afweeg, denk ik: 'ik hou van dit leven, dit leven past bij mij'... Nu weet ik niet of nu pas zichtbaar wordt, waar onze verschillen in levenstijl liggen of dat dit iets is van de laatste tijd, dat tot uiting komt in zijn eigen ongenoegen, misschien zelfs midlifecrisis?
Normaal gesproken bellen we elkaar wekelijks even om te horen hoe we het aan wederzijdse kanten maken. De telefoon is al twee weken doodstil en gek genoeg jeuken mijn vingers niet om het initiatief te nemen na onze laatste ontmoeting... Ik heb andere dingen aan mn hoofd.
Als ik er over nadenk, geloof ik dat mensen komen en gaan in het leven. Misschien is dit wel zo'n moment dat mensen gaan. Als ik heel eerlijk in mijn binnenste kijk en zou moeten kiezen tussen de status van de 'Familie Doorzon' of deze vriendschap.... 
Dan is de keuze snel gemaakt.....
In gedachten plan ik mijn oersaaie trip naar Frankrijk al, gewoon omdat we er lekker met de euro kunnen betalen. Op die trip neem ik ook fijn mijn twee kansloze kinderen mee. En daarnaast zoek ik een saaie kindvriendelijke camping op, gewoon omdat ik geen leven heb... en weet je, juist die eenvoudige dingen in het leven maken mij gelukkig! Dan maar twee 'vrienden' minder......
Om een lang verhaal kort te maken: ik ben er trots op, om een DOORZON te zijn
Dan is de keuze snel gemaakt..... In gedachten plan ik mijn oersaaie trip naar Frankrijk al, gewoon omdat we er lekker met de euro kunnen betalen. Op die trip neem ik ook fijn mijn twee kansloze kinderen mee. En daarnaast zoek ik een saaie kindvriendelijke camping op, gewoon omdat ik geen leven heb... en weet je, juist die eenvoudige dingen in het leven maken mij gelukkig! Dan maar twee 'vrienden' minder......
Om een lang verhaal kort te maken: ik ben er trots op, om een DOORZON te zijn
reacties (0)