KINDERTJES MET ETIKETTEN II - THE RETURN

Daar zitten we dan, het is tijd dat we afmaken, waar we aan zijn begonnen zijn een aantal weken geleden. Tegenover mij zit het mevrouwtje, dat graag stickers op kindertjes plakt. Aan haar andere zijde de verpleegkundige. Ik ben flink opgeladen, maar wat wil je. De adrenaline spreekt in mijn voordeel, aangezien ik op de nominatie sta om ingeleid te worden en bovendien hormonaal verstoord (of gestoord) , gniffel..... Mijn klacht is serieus genomen door de manager en een gesprek met de arts is daaruit voortgekomen. Mijn wens: inzage in het dossier van mijn zoon

'Ik wil mijn excuses aanbieden voor......' en na een kort relaas onderbreek ik de dame, die zichzelf consultatiearts noemt. 'En terecht, je hebt jezelf bijzonder onproffesioneel opgesteld de vorige keer'! ...hoor ik mijzelf zeggen (oeps)... Normaal gesproken kan ik heel goed een normaal gesprek met mensen voeren, maar aangezien ze vorige keer een goede denkfout heeft gemaakt in haar uitspraken, ben ik dit keer minder vergevingsgezind. . Ik vertel haar in een rap tempo dat ik er niet van gediend ben, dat ze mijn zoon 'anders dan andere kinderen' heeft genoemd. Dit zonder dat hier een degelijk onderzoek aan vooraf is gegaan. Zonder pardon heeft ze hem het etiket 'vermoedelijk ADHD' opgeplakt. Bovendien nog beweerd, dat ze verwacht dat hij problemen op school gaat krijgen. En dat allemaal in een heel gesprek en observatie van een kleine 15 minuten. Mevrouw is wat kort van geheugen lijkt wel en probeert voorzichtig haar draai aan zaken te geven. We verschillen van inzicht, beweert ze. Ik vertel haar op vriendelijke, doch indringende wijze, dat zowel in het papieren dossier als digitale dossier van mijn zoon termen als ADHD, impulsief en anders niet geaccepteerd zullen worden. Schaapachtig kijkt ze me aan en zowel zij als de verpleegkundige geven aan, dat ik inzage in het dossier kan krijgen. En zo geschiedde het....

Ik vertel haar zijdelings, dat mocht er in de toekomst blijken, dat zij haar onprofessionele inzichten dan wel bevindingen heeft geventileerd aan een schoolarts op welke wijze dan ook, dat ik mijn stappen zal nemen. Ik zal het niet nalaten om in de hoogste boom te klimmen, om haar functioneren te laten toetsen dan wel betwijfelen. In mijn felheid merk ik op, dat ze mij volgens mij wel serieus neemt. En terecht!
Met leder ogen zie ik toe hoe ze de termen als 'anders, impulsief en afgeleid' uit zijn dossier verwijderd. Ik licht haar nog even toe, dat wellicht haar manier van begeleiden en benaderen hem niet heeft geboeid. Het kind dat met technisch lego speelt, dingen in en uit elkaar schroeft, tja, dat is niet meer geboeid door speelgoed voor een 2-jarige in de vorm van blokjes. In zijn dossier staat ook dat hij geen cirkel wilde tekenen??? HUH...... Waar onze dokter het op basseert, god mag het weten..... Moet ook maar verwijderd worden.....

Om haar nog even de visie te vergroten, geef ik aan dat dit kind puzzels maakt van 100 stukjes en dat zelfstandig doet. Ik vraag haar of dit een toevalstreffer is, aangezien zij aangeeft, dat zijn aandachtsradius een korte boog heeft in zijn dossier... Gekscherend vraag ik haar nog: 'of is hij misschien autist, want hij kan uren zichzelf vermaken, met hetzelfde spelletje..'...... Maar afwijken van haar zogenaamde inzichten doet het stugge doktertje niet. Ik benoem ook nog even zijn vaders hoogbegaafdheid, wellicht is dit het stickertje dat van toepassing is???? 'Alles is een kwestie van inzicht', vertel ik haar. Het is maar hoe je naar een kind kijkt.....

Als alle ongegronde 'krachttermen' uit het dossier van mijn zoon zijn gedelete, vraagt de verpleegkundige of ik met een schone lei kan beginnen. Straks na de geboorte van onze tweede spruit. Dat wil zeggen verder wil genieten van hun service... Ik vertel haar met een glimlach op mijn gezicht, dat MIJN ZOON met een schone lei kan beginnen! Dat dat voor mij het allerbelangrijkste is. Dat hij straks op de basisschool niet door een verkeerd/ongegrond geplant zaadje van een consultatieburoarts zal worden achtervolgd met ADHD-stickers. Ook benadruk ik, dat mocht ooit in de toekomst blijken dan mijn kereltje hulp nodig heeft, dat we dan de specialisten wel weten te vinden en ons zeker hard zullen maken om hem te begeleiden en coachen waar nodig.

Hier thuis noemen we de term impulsief, gewoon enthousiast.... en of ik me zorgen maak? Welnee, dit kind krijgt een broertje of zusje op korte termijn, gaat van de peuterspeelzaal naar de basisschool... zijn wereldje staat op zijn kop. Hij duimt weer, komt soms op handen en voeten gekropen naar boven. Kortom: het kind zoekt zijn balans . En is het niet heerlijk IMPULSIEF te noemen, dat voordat hij de zandbak in duikt, hij eerst vraagt: 'mama mag ik mn kleren viesmaken' of in andere contexten roept : 'mama, mag ik rommel maken' of aangeeft in het zwembad 'ik ga niet van de grote glijbaan mam, want ik ben nog te klein mam'..... of tegen zijn grote buurjongen roept: 'ik wil graag met je spelen'....? Volgens mij beschikt dit kind over een prima inschattingsvermogen en zolang hij nog vraagt of iets mag... tja, ANDERS?, IMPULSIEF?, AFGELEID..... wie zal het zeggen. Enthousiaste mensen zijn ook nodig in deze samenleving. Ze zijn de tegenhangers van de mensen die een duwtje nodig hebben, is de wereld niet heerlijk in balans???......Ik geloof in hem.

Tijdens het gesprek voel ik in ieder geval weer dat ik kind draag, want ook van binnen lijkt kruimel twee al aan te schoppen tegen het beleid van het 'concentratieburo'. Met een voldaan gevoel stap ik de deur uit met wel een vraagteken boven het hoofd.... Zou al die adrenaline nou wel zo goed voor me zijn, om een bevalling op gang te laten komen een dezer dagen?...... gniffel.....

Ik stap mijn auto in, op naar een stickerloosbestaan. Dit kind, mijn kind, verdient een eerlijke kans en niet anders..... tot het tegendeel is bewezen.