ROZE WOLKEN
Ik weet niet zo goed hoe ik het uit moet leggen, maar in ons nuchtere huishouden bestaan de zogenaamde 'roze wolken' nou eenmaal niet zoals je wel eens in de boeken leest. Dat wil natuurlijk niet zeggen, dat manlief en ik het leven niet graag door een 'roze bril' bekijken en dat er zeker een goede dosis humor en gevoel van gelukzaligheid bij ons thuis heerst
. Het is dinsdag als we op stel en sprong doorgestuurd worden naar de gynaecoloog. In ben dan inmiddels 33 weken zwanger. Een aantal weken geleden sprak ik met de verloskundige en vroeg haar om een groeiecho. Gelukkig zonder enige moeite stapte ik met een blij gezicht de praktijk uit destijds met een verwijsbrief onder mijn arm. Met 32 weken toch nog even een blik naar binnen daar in de 'eenkamerwoning van mutti'
. Als de resultaten en formaten die daar uit rollen op papier worden meegegeven, kunnen we het niet nalaten om zelf eens te gaan rekenen. Manlief is een fervent sudoko liefhebber en beschikt over een overmatig mathematisch vermogen 
. Al snel heeft hij op internet een formule gevonden om de 'leken-berekening' op het formulier los te laten. Dat belooft niet veel goeds..... Niet lang daarna bevestigt de verloskundige ons vermoeden en zo belanden we uiteindelijk in het Diaconessenziekenhuis. Ons kind loopt flink voor op de groeicurve en een licht verhoogde bloedsuiker doet ook nog mee. Ik haal mijn ega op die ochtend. Dit keer heb ik hem in de ochtend vroeg een tas met 'normale mensen kleren' meegegeven. In het echocentrum waar we een week eerder waren, zit waarschijnlijk het smeer nog aan de stoel waarop hij zich had neergeplant. Slechts weinig plekken op mijn levensmetgezel zijn nog onbesmet op dat moment.
. Het rekenwonder sleutelt nou eenmaal graag aan smerige apparaten op zijn werk, maar ja of het nou echt representatief is 
. Anyway, een mens moet een hobby hebben 
. Als we naast elkaar op het 'wachtbankje' neerploffen, begint het wachten. Tegenover ons zit een stelletje te wachten. Ginnegappend begint ons cynische tweespel, want humor is een belangrijke factor om de tijd te doden en we zijn er goed in. 'Nu kijkt ze nog blij he Koen' en ik geef een zachte porretje aan mijn linkerzijde. 'Jazeker, maar ja, nu hebben ze nog geen last van Insomnia (slapeloosheid, cq gebroken nachten)', is zijn droge antwoord... Ik schiet in de lach en visualiseer onze eerste maanden waar manlief op doelt. De geijkte discussie over wie vermoeider is, de man of de vrouw, de verstoorde nachtrusten, het gebroken gevoel in de ochtend.... het hoort er allemaal bij. Samen zijn we ooit overeengekomen, dat je het uit liefde doet, maar dat het weinig met roze wolken te maken heeft
. We beloven elkaar dit keer de frustraties over te slaan, maar of dat gaat lukken 
. Nog even halen we het incident van vanmorgen vroeg nog voor de geest. Onze zoon blijkt een volleerd vuvuzela-blazer te zijn en had bedacht om zijn vader wakker te toeteren. 'Ik ben blij schat, dat ik de laatste weken al zo vroeg wakker ben en niet meer interessant voor een dergelijke aktie' en schuddebuikend haal ik Koens verschrokken slaperige gezicht voor me van vanmorgen 
..... Hij kan er toch wel de humor van inzien en ik vraag hem om zijn vriendin ook af en toe een lolletje te gunnen.... Dan is het tijd. Onze 'verlosexpert' is zover... Als we tegenover hem belanden, bespreken we wat alternatieven. Als het onderwerp inleiden op tafel komt, vragen we hem wanneer hij in gedachte heeft om ons nageslacht te halen. Uit het niets klinkt plots 'volgende week?'..... zowel Koen als ik vallen zo wat van onze kruk af, dan al?....
Al snel komen we gezamenlijk tot de conclusie dat de beste man zich heeft vergist in ons 'aantal weken' en wordt de planning wat realistischer bijgesteld. Om ons kind een onbezorgd welkom te geven op deze wereld en ook mamalief wat te sparen bij de reis daar naar toe, maken we afspraken. Volgende week nog een controle 
, de week erna echo en controle (wk 35) en dan volgt een beslissing. Week 36 of 37, dat moet het gaan worden..... Een beetje confuus staan we even later buiten de deur. 'Okay', even omschakelen dan maar, bevestigen we elkaar. Plots lijken allerlei klussen wel heel veel haast te krijgen en de aanloop van verlof tot bevalling wel heel erg kort... het vraagt aanpassingen in de planning. Maar we zijn een geoliede machine en nog dezelfde dag staan onze neuzen een andere richting op.
Als ik nu zo terug kijk, ben ik blij, dat wij in het land van de 'realisten' wonen, want van zo'n 'roze wolk' vallen, dat kan gewoon niet goed zijn voor je mentale gezondheid.... En daarnaast, werk aan de winkel zat, die toko moet klaar.
En nu..... nu kijken we alleen nog maar blij uit naar de komst van onze tweede nakomeling en of dat nou is met een 'kloddertje roze hier of daar', ach da's allemaal maar bijzaak. Heel hard gevallen ben ik dus eigenlijk niet, want ik geloofde toch al niet in bevallingen bij candlelight (geurkaarsen) of met waterproof make-up (voor mooie after-bevallingfoto's)
.... We zijn er klaar voor.... 
reacties (0)