MANVOLK
Wat kan ik toch van de heren in mijn huishouden genieten. Zeker nu de laatste weken zwangerschap zich hebben aangekondigd, lijkt de 'zwangerschapsdementie' goed zn werk te doen. Een mens wordt daar kennelijk euforisch en gelukkig van of zullen we het gewoon maar 'week' noemen. Whatever, het voelt gewoon goed
. Zo langzamerhand strepen we per week wat klussen van onze kluslijst af. En naar mate onze spruit dichterbij komt, lijkt het erop, dat er in onze woonschuit gewoon genesteld kan gaan worden. Zo'n nieuwe wereldburger brengt behoorlijk wat voordelen met zich mee, want ook het manvolk lijkt hormonaal van slag te zijn hier in huis. Manlief timmert driftig met alle liefde de gevraagde objecten in elkaar en neemt volgende week samen met de stucadoor zelfs een latex-roller in de handen om de muren te voorzien van een nieuw laagje witsel. En dan kan ik erbij verklappen, dat het geen hobby van hem is
. En zoonlief, hij gooit zijn vuile was in de wasmand, brengt zijn mam de shampoo in de douche als het nodig is, wat een verwennerij 
...... Kindlief lijkt ook weer wat geland te zijn.... van de week als het aardig weer is, vraagt hij: 'kom mama, gaan we de bootjes kijken'? Nou heb ik het voordeel, dat ik daar geen kilometer voor hoef te fietsen ofzo in mijn toestand
.... dus in een handbeweging open ik mijn slaapkamerdeur en voila! Buiten wacht ons eigen bankje op ons en saampjes genieten we van het eerste ochtendzonnetje. We voeren op die plek de gesprekken, die berusten op een zo prachtig eenvoudige kinderbeleving. En ik geniet van hem, hij is een van mijn manvolk.... Ik heb inmiddels stickeroplosser gehaald
en 'het nogal voorbarige etiket' van die loze consultatiedoosarts van hem afgeweekt. Als ik goed naar mijn kind kijk, zie ik een kopie van zijn vader. Laten we eerlijk zijn, ze behoren tot dezelfde stam 
. Er is niks mis met een (over)enthousiaste persoonlijkheid, aangevuld met een flinke dosis energie en een behoorlijk stemgeluid en zeker een heel goed hart. Hetzelfde loopje, dezelfde behulpzaamheid, de kleine attenties uit het niets..... Niks mis mee.... Al moet ik wel heel eerlijk zeggen, dat ik blij ben, dat het ventje nog geen bier drinkt 
, want dat maakt de Duivenvoorde persoonlijkheid nog enthousiaster.... . Zij die ooit aan onze 'kroegtafel' hebben gezeten, weten daar alles van 
. Nog altijd ben ik verwonderd over het feit dat onze Q niet met vingertjes in zijn oren is geboren.... gniffel. Regelmatig schieten visioenen door mijn hoofd heen. Ik schat in, dat over een jaar of 10 ik regelmatig mijn nek zal breken in mijn eigenste gang. Dan zullen er waarschijnlijk meerdere schoenen in maat 47 staan, want zoonlief scoort op dit moment (met bijna 4 jaar) al een goede maat 30/31... Is het leven niet mooi? Wij kunnen in ieder geval roepen, dat er bij ons thuis op 'grote voet' wordt geleefd. Alhoewel ik me afvraag of roze laarsjes in die maat wel zo charmant zijn
. Ik hou van ze, van mijn manvolk, ben blij met ze. Als gisteren mijn levensmetgezel uit zijn werk komt en met de gevonden doos technisch lego aan de tafel schuift, voel ik me wat verloren...... Des te meer wanneer ik zoonlief een vraag stel, en hij me antwoordt: 'nee mama, ik heb nu geen tijd voor je spelletjes, want ik ga met pap een kraan bouwen'
.... Ik loop richting mijn wastobbe en denk : 'waar is de tijd gebleven, dat hij zich achter mijn rokken verschool'?.... en trek me met een grote glimlach op mn gezicht maar even terug uit de mannenwereld. Inmiddels ben ik wel tot de conclusie gekomen, dat het feit dat de 'concentratiearts' onze zoon tijdens het spelletje met de drie houten mini blokjes (leeftijd 2 jaar) afgeleid vond, te maken heeft met andere interesses? ..... Want zeg nou zelf, technisch lego is toch veel leuker als je bijna vier bent
, wij noemen dat hier thuis VERVELING.... MANVOLK, doe mij er maar 100 van..... niks mis mee
reacties (0)