KINDERTJES MET ETIKETTEN
Vanmorgen in alle vroegte vertrekken zoonlief en ik richting het 'concentratieburo'. Het is de laatste keer, nog een inenting te gaan en dan worden we overgeplaatst naar de schoolarts. 'Waar blijft de tijd', denk ik nog. Voorheen hadden we zo'n alleraardigste duitse arts, gewoon een heel lief mens. Bij het zien van de eerste naald destijds, die in een minikinderpootje verdween, noemde manlief haar liefkozend: de duitse kampbeul
. Maar betrokken was ze zeker weten. Deze alleraardigste dokter hebben ze inmiddels dus ingewisseld voor een of ander trutterig apparaat. Na de geijkte testjes, spelletjes met blokjes en een ogentestje met het loze brilletje, volgt nog een kletspraatje toe. Het ventje deed het aardig. Af en toe liep hij alleen niet perfect in het gareel, maar helemaal niet overmatig noemenswaardig.
Hij wil nou eenmaal graag deelnemen aan gesprekken en onderbreekt wel eens een gesprek, naja binnen alle perken, en natuurlijk correcties 
, best te overzien. Het gewicht was goed en zijn lengte ook, ut kind meet 1,10 m! Wel moet ze nog even toevoegen, dat zijn gewicht normaal is ontwikkeld nu, maar als de trend van vorig jaar zich had voortgezet, dat ze dan had moeten ingrijpen. Een soort 'mosterd na de nasi gevoel' overvalt me. Is het relevant, 'nee dus', want het gewicht is in orde. De dame in kwestie vervolgt haar verhaal. :'ja, ik wil wel iets zeggen over zijn gedrag', vervolgens stelt ze een vraag over mijn beleving. Aangezien ik mega nieuwsgierig ben en heb geleerd in mijn werk om tegenvragen te stellen, vraag ik haar: 'wat bedoel je daar mee'.... Ze weet na een gesprek van 15 minuten te vertellen, dat mijn kind dus anders is dan andere kinderen .... Nooit eerder heeft ze hem gezien. Ik vraag haar waarop ze dat dan basseert. En mevrouw antwoordt, dat tijdens de spelletjes toch wel wat afgeleid was en aandacht vroeg tijdens ons gesprek. Feit dat hij nog geen vier jaar is en nog veel moet leren, doet kennelijk tegenwoordig niet meer mee.
Ik voel inmiddels de adrenaline omhoog komen uit de puntjes van mijn tenen
Als ik vraag wat ze nu eigenlijk wil suggereren (de meester in vragentechniek 
.... Vervolgt ze haar verhaal : 'nou ik vraag me af of het op school wel goed zal gaan'. 'Ohw' antwoord ik, 'maar is dat niet gewoon een kwestie van ondervinden dan, voor we op allerlei feiten vooruit lopen? Het kind is nog geen vier, er staan veranderingen op komst in ons gezin.... en natuurlijk is hij wel eens opstandig in zijn gedrag, maar welk kind past in een mal dan'? Dan stel ik de laatste vraag: 'wat suggereer je nou eigenlijk?'? Waarop deze professionele dokter 
antwoordt: 'nou ik denk aan ADHD' . Ik ben bloedlink. Ik vraag haar of ze mn kind al eens een dag heeft geobserveerd, en dat ik het knap vind, dat ze in een gesprek van 15 minuten zo even een sticker weet te plakken, dan wel een diagnose te stellen. Waarop ze nog even onhandig antwoordt, 'ik heb geen expertise, maar.....'. Op dat moment ben ik zo boos, dat ik er nog in weet te wrijven, dat als ze geen expertise heeft, dat ze dan ook geen diagnoses moet stellen en zeker niet op de gronden van vandaag. Daarnaast vraag ik nog of een recept voor een pot ritalin en een sticker tegenwoordig de oplossing is. Ik meld bij het verlaten van de kamer, dat ze de inenting niet bij mijn zoon hoeft te plaatsen en dat ik me op deze onprofessionele wijze zeker niet te woord laat staan. Dan vertrek ik zonder injectie en wel een illusie armer.
Ik praat nog wel even na (uiteraard in tranen
) met de assistente. Ze regelt nu voor mij een afspraak met de verpleegkundige, die neemt contact met me op. Wat was ik verdrietig..... Tegenover het 'concentratieburo' zitten de dames van het bloedprikken. Aangezien ik nog even naar binnen moet om mn suiker te laten prikken en voor het resusgedoe, word ik warm binnen gehaald. Daar huil ik effe lekker uit, krijg een knuffel en zelfs een zoen
. Een van de dames daar weet me gelukkig te vertellen: 'je kent je kind zelf het beste en laat je niets opspelden en zeker niet op deze manier'. Als ik alles relativeer, denk ik nog, mocht er in de loop van de tijd op school blijken (waar aardig regiem is) dat het ventje toch iets mankeert, dan kunnen we altijd nog onderzoeken doen. Maar dan degelijk onderzoek, door een specialist. Maar het kind moet toch de kans krijgen, zou je zeggen. Echt geloof me, mn hart is echt gebroken vandaag. In de auto ziet het ventje dat ik zo verdrietig ben en vraagt vervolgens: 'mam, waarom ben je zo verdrietig'? Ik heb even geen pasklaar antwoord voor hem. Dan roept hij:'mam ik heb een oplossing, dan plakken we toch gewoon een pleister op je'.... Ik weet even niets te zeggen, het enige wat ik heb is : DIKKE TRANEN....
Om de gemoederen weer een beetje plezier in te blazen, vertrek ik richting de nieuwe indoor speeltuin met zoon en buurmeisjelief... even lekker de beroerde start van mn dag van de schouders laten vallen.....
Stickers............. was het allemaal maar zo simpel....
reacties (0)