KINDEROGEN
Het is vrijdagmiddag, zojuist heb ik de laptop afgesloten en de laatste werkdocumentjes afgerond. Tja, ook de administratie lijkt tot mijn werktaken te horen.
Maar goed een moedig mens pakt wat op zijn pad komt en doet dat vol overgave en moedig. 'Ik verwen mezelf lekker even met een badje', bedenk ik langs de zijlijn, net zo even voor zoonlief weer het daglicht ziet. Heerlijk zijn die momenten, waarop je als moeder nog even tijd voor jezelf hebt. Ik heb wat dingen op de planning staan, maar heb daar echt zoonlief bij nodig. Het feit is nou eenmaal onvoldongen, dat ik toch echt even moet wachten tot hij wakker is. Laten we eerlijk zijn, een kereltje van bijna drie laat je nog niet achter in een schuit ergens aan de vaart. En zeker niet zonder zwemdiploma. Als de klok half vier heeft 'geslagen' (digitaal dan
), ben ik toch echt voornemens om hem tot de orde van de dag te wekken. Schaars gekleed vanwege mijn badderbeurt, duik ik het vooronder in, in het domein van zoonlief. Als ik vraag: 'ben je wakker'?, krijg ik het gebruikelijk antwoord terug. 'NEE, mama'. En zoals ons samenspel altijd verloopt, vraag ik hem: 'moet mama je wakker kussen', wordt die volgende vraag met een volmondig 'JA' beantwoord. Koud, dat ben ik. Dat heeft niet alleen te maken met het feit dat ik slechts in ondergoed gekleed ben, maar ook met de kamertemperaturen van de kamers die onder de waterlijn liggen. Maar een goede moeder gaat door weer en wind voor haar kind en de kou trotseren, dat doen we , resoluut, zonder enige overweging.
In een gekke bui kruip ik bij mijn lieve schat in het peuterbed en geloof me, ik pas er ook nog in! Dan wel met opgetrokken knieeen, maar waar een wil is, is een weg. Het kleine klauwtje aait mijn arm en alsof hij al werkelijk een volwassen mens is, neemt hij uiterzonderlijk de tijd, om even op zijn tijd wakker te worden. Daar liggen we dan, wat een heerlijk moment. 'Wat ben ik eigenlijk een gestoorde moeder', schiet het even door mijn hoofd heen. Laten we eerlijk zijn, welke volwassene duikt een minibedje in voor een lief klein 'entre nous'? Als snel komt er leven in de tent en binnen 'now time' presenteert zoonlief zijn boekjes aan zijn lieve mama. We kijken zijn boeken en geloof me, hij noemt, benoemt en corrigeert zijn moeder, als ze hem plaagt met de ge-eikte kind-moeder-grappen.
Daar lig ik dan en dan op dat moment voel ik mij zo kind. Ik kijk vanuit zijn ogen vanuit dat minibedje zijn wereld in. Ik zie de poster aan de wand van zijn pas nieuw behangen kinderkamer. Ik zie de wolkenlamp, al het speelgoed, ZIJN wereld. En jeetje, wat ben je dan klein als volwassen mens. En ja, het geeft me rust, het laat alle spanningen van de afgelopen weken van me afglijden, want in deze kamer ben ik even DAT KIND! In gedachten dwaal ik af, naar vroeger tijden. Voelde het voor mij ook zo, toen ik kind was?
Ik geniet van dat moment, ik sla het op in mijn menshartje, enne groot is het van warmhartigheid, maar oh zo klein van nietigheid. 'Geef ik jou net als ik vroeger kreeg, ook die geborgenheid?', zo stel ik mezelf de gewetensvraag. En weet je, het is zo mooi, als je nog geen kinderen hebt, maak je jezelf de belofte: 'dat zal ik altijd anders doen, dan dat mijn ouders het ooit hebben gedaan'.....
En zo liggend in dat minibedje kom ik tot de conclusie, dat die belofte ooit aan mijzelf gemaakt, pure kul is. Want als ik zo naar mezelf kijk, goh dan zou ik maar een ding wensen: 'als ik het er zo goed vanaf kan brengen, zoals mijn ouders het ooit met mij hebben gedaan, dan mag ik mijzelf een rijk mens noemen'. Ik zie mijn leven, mijn zoons leven door Kinderogen, of het nu de mijne of de zijne zijn, het is allemaal om het even. Als ouders zullen we nooit feilloos zijn.
Ik bedank mijn zoon, dat ik vandaag weer eens door die kleine kinderogen de realiteit van het leven heb mogen zien. Wat is het heerlijk om KIND te zijn!
reacties (0)