DE MINIMENS IS JARIG (2010)

Als de dag van gisteren zie ik manlief en mijzelf nog zitten in het ziekenhuis een kleine drie jaar geleden. Een klein wurmpje naast mijn bed in zo'n mini 'ziekenhuis vissekommetje'. Nog steeds schiet ons gesprek wel eens door me heen, dat ik Koen vroeg: 'wat denk jij schat, gaat dat nog goedkomen allemaal, ons kind lijkt op een klein chineesje met een punthoofd'. Relativerend als we zijn, kwamen we toen tot de conclusie dat het haast wel zo zou moeten, want als dokters eenmaal een 'medicinale gootsteenontstopper' op je hoofd hebben gezet, dan kan het gewoon niet anders dat je daar in de toekomst alleen nog maar van op kan knappen.

En niets is minder waar, op de vooravond van zijn derde verjaardag, mijmer ik wat weg. Een heerlijke vent, met een pittig koppie en een eigen willetje is het resultaat. Alle fases van de afgelopen jaren gaan aan mij voorbij. Het minimensje dat zich leerde omrollen, leerde kruipen, de 'goegoes en gagaas', zijn eerste stapjes, de eerste verjaardag.... wat vliegt de tijd. En als ik terug kijk, dan ben ik zo trots op mijn lieve kleine schat. Wat moet het moeilijk zijn om groot te worden. Waar een jaar geleden je de kleine telg nog iets kon bijbrengen, is het nu tijd voor zijn 'IK'.

Tegenwoordig voeren we discussies samen en is het minimensje uitgegroeid tot een klein mensenkind, met een wel zeer uitgesproken mening. Als hij mama weer eens uittest en haar op de proef stelt, volgt in deze dagen na 'de moederlijke ontploffing van ongeduld', een welgemeend 'sorry, mama'!. Hij kiest er vandaag voor om zijn sandalen te dragen en morgen moeten de sneakers uit de kast worden getrokken. Wat een heerlijkheid. Daar zit je dan, volwassen vrouw van 40 jaar. En ja, 'mij' is gewaarschuwd voor de peuterpuberteit, maar wat is dit toch een zalige leeftijd, met alle ongemakken vandien.

Al een week oefenen we, 'wie komen er op je verjaardag' en daarbij worden alle buurkindjes bij de naam genoemd. 'Wat krijg je voor een taart'? en daarop volgt een resoluut antwoord: 'Een Carstaart mama', op het verontwaardigde af. Als ik hem plaag en vertel dat mama jarig, vertelt onze zoon mij nogal geagiteerd: 'nee mama, Quinten toch, Quinten is jarig!'. Die voorpret, wat een genot. Naarmate zijn leeftijd vordert, des te meer wordt dat minimensje een spiegel voor ons grote mensen. Vloeken doet mama niet, maar als iets niet lukt, tja, mij ontglipt ook nog wel eens een lelijk woord. En ja, zoonlief voelt zich geroepen om dat dan nog eens letterlijk in meervoud te herhalen.

Vanavond als een vriendinnetje aan mijn etenstafel aanschuift, bij gebrek aan papa, die druk zijn project aan het afronden is, voert hij het hoogste woord over zijn verjaardag. Als ze vertrokken is, doe ik een poging om de crosstrainer te bestijgen. Als ik beneden gerommel hoor tegen tienen, neem ik toch een kijkje in het vooronder. Daar ligt een klein manneke vol adrenaline. Als ik hem vraag of hij niet kan slapen, vertelt hij mama: 'ik wil in het grote bed mama, samen met jou'. Normaal zou ik me laten verleiden, zij het niet dat het tijdstip het niet meer toelaat en niet verantwoord is. Op de valreep vraag ik hem nog wat hij voor zijn verjaardag wil hebben. 'Een cars-horloge mama'.

Zou het zo voor ons ook zo spannend zijn geweest vroeger, toen we klein waren en zo vol waren over dit soort dagen, die we in de volksmond verjaardagen noemen? Mijn moederhartje schiet vol en ik denk: 'vast wel'. Ik vertel hem nog voor het slapengaan, dat mama van hem houdt, heeeeel veel. 'Lekker slapen'....... Nog 4 nachtjes slapen..... en dan: 'DE MINIMENS IS JARIG'.

mn lieve kleine schat...., wat word je groot!

Geschreven : juni 2010