PAASZONNEBLOEM
Het is donderdagmiddag, het kindje ligt in bed, als de telefoon gaat. Een vriendelijke stem aan de andere kant van de lijn vraagt: 'dag mevrouw Van der Plas, stoor ik u'. 'Why not', denk ik. Ik raak in gesprek met de man die mij zojuist heeft gebeld. Hij leidt zijn verhaal in met een mooi begin, 'doet u al aan goede doelen'?. Uit gewoonte beantwoord ik uiteraard die vraag, dat ik al lid ben van Natuurmonumenten en nog een of ander goed doel.
'De aanhouder wint...', zo zegt een Nederlands gezegde. De man vraagt door. Heel goed, want laten we eerlijk zijn, een echte Van der Plas is niet zomaar overgehaald. 'Ik bel namens de Zonnebloem'. In gedachten mijmer ik ondertussen over opoe. Mijn echte oma was ze niet eens, ze hoorde toe aan een man uit het verleden. Maar alles was ze voor me in die tijd en nog steeds denk ik met een warm hart aan haar, wat was ze bijzonder en wat hield ik van haar
. Als ze dan een keer in het jaar weer eens met de Zonnebloem een dagje ging varen, was ze weken van te voren opgetogen en zo blij over dat feit. Ik hoor de man zijn verhaal verder aan. En waar in eerste instantie mijn 'nee' had geklonken, laat ik me overhalen en bedenk me. 'Ach, deze man neemt de moeite om sponsors te werven voor zijn medemens, een doel waar hij zich voor in zet in dit leven', denk ik glimlachend. 'U kunt ook back-up sponsor worden hoor, al voor 15 euro per jaar'. Met een bochel van een bruut schuldgevoel, besef ik me, wat loop ik nou te 'mauwen'. Laten we eerlijk zijn, wat is nou 15 euro per jaar? Alsof we bij opbod bieden, zeg ik de beste man: 'weet u wat, doet u mij maar op de lijst voor 25 euro dit jaar'. Als we samen in een ruimte hadden gezeten, weet ik zeker dat ik de glimlach niet van zijn gezicht had kunnen vegen. Als we mijn gegevens doornemen, komen we op mijn verjaardag. En zoals altijd, blijven mensen zich verwonderen, dat er mensen zijn, die met Kerst geboren zijn. Op een of andere manier biedt het altijd een opening tot gesprek. Ik vertel hem over mijn kindbeleving, dat ik vroeger dacht dat ik gelijk met Jezus jarig was. Waarop aan de andere kant van de lijn mijn verhaal wordt beantwoord met een gemoedelijk gelach.
We spreken over het leven, over hoe eenvoudig soms een gebaar kan zijn voor oude mensen, die eenzaam zijn. Een bezoek, een telefoontje, een dagje uit, 'whatever'. Ook hij vertelt dat hij 69 jaar oud is en de oudjes onderhoudt
met bezoeken. Het is zo prachtig om te horen. Met een brede glimlach op mijn gezicht, verwonder ik me over het feit, dat bejaarden, nog iets oudere mensen altijd als echt bejaard zien. Wat een heerlijk gesprek. Ook deze man spreekt zijn waardering uit over ons gedachtengoed over de wereld waarin we leven. Op een of andere manier kan ik dat soort gesprekken nou eenmaal nooit in een sneltreinvaart voeren. Ik wil altijd meer weten, altijd komt bij mij die vraag naar boven: 'WAAROM'? Als we afsluiten, vertel ik de man: 'ik heb eigenlijk twee horentjes op mijn hoofd nu'. Als hij naar de reden vraagt, geef ik hem het telefoonnummer van mijn schoonmoeder. Daarbij vertel ik hem, dat ze er vast voor in is om een goed doel als dit te sponsoren. (Als ik haar later op de avond spreek, blijkt ze uiteraard al sponsor te zijn
). Hij is blij met mijn betrokkenheid. 'Weet u, mevrouw Van der Plas, als we straks hebben opgehangen, doe ik voor u drie hoeraatjes, vanwege uw donatie´. Waarop ik hem antwoord: ´Weet u, de gedachte aan een oudere mens, die tijdens een dagje uit geniet, maakt mijn dag weer goed´. We bedanken elkaar voor een fijn gesprek. Voila, mijn paaszonnebloem is geplant. We staan vaak te weinig stil bij wat andere mensen van ons nodig hebben. Weer een goede daad gedaan, denk ik blij. En blij ben ik en nog heel, heel oprecht ook!
Wat als we zelf ooit oudjes zijn......
reacties (0)