MUZIEKGENEN
Wekenlang ben ik wakker geworden met een stemmetje dat 's nachts in mij zei; 'Je moet terug naar de basis Van der Plas, de basis'. En als ik wakker werd, hamerde die gedachte dagenlang door mijn hoofd heen. Een werkelijk touw daar aan vast knopen kon ik niet in die fase. Het frustreerde mij regelmatig. Een vaag vermoeden of idee had ik wel, maar concreet maken, kon ik het niet. Wat is nu die basis, is het je relatie, zijn het je vrienden, je familie?.... Slapenloze nachten.......
Zo ondertussen is het antwoord mij helder. Nu het slachtveld rustig is en 'zij die ons verlaten hebben' niet meer op ons pad wandelen, is de rust weer gekeerd. Het is 'de toon van de muziek', die het maakt in het leven. Soms vraagt de omgang met anderen een hardrocknummer en soms kunnen we het af met een symphonie van Beethoven. Hetgeen mij brengt op een kleine anekdote. Zoonlief heeft kort geleden een echte mondharmonica gekregen van opa en oma (erfstuk van zijn overgrootvader). Een muziektalent blijkt hij te zijn, ook al klinken zijn sonetten nog wat onsamenhangend, voor zijn moeder zijn het hemelse klanken, die hij laat horen. Is dat niet waar communicatie omgaat? Als kleine jongen lieten we hem Beethoven horen en nu als de radio aanstaat en een klassieke symphonie te horen is, roept onze kleine schat; 'luister mama, Beethoven, het is Beethoven'.....
Nog steeds gaat de poort op slot en daarachter maken we onze eigen levensmuziek. Stoorzenders zijn er niet meer. Zingen wil ik! Regelmatig zing ik mijn eigen 'concert'. Laten we eerlijk zijn, waarschijnlijk voor velen van jullie zal het niet aan te bevelen zijn om te komen toehoren. Maar toch, 'jouw concert, klinkt altijd het beste'! Wie daar wat van vindt, dat is op zo'n moment niet belangrijk. (Hiermee verwijs ik naar het moment dat een ieder van ons wel eens in de auto meezingt met de radio, en bij zichzelf denkt; 'dat klinkt lang zo slecht nog niet)'
. Altijd heb ik al kunnen flippen van muziek. Laatst als we een 'onderons moment' hebben, knallen we de stereo voluit en Ramses klinkt door de schuit heen. Drie mensenkinderen dansen met hart en ziel en zingen uit volle borst; 'Zing, vecht, huil, bidt, lach, werk en bewonder..'. Zodra Ramses zijn sonet heeft beeindigd, vraag ik manlief; 'het leek nu net of ons kleine wonder de tekst meezong'. Waarop manlief mij een weerwoord geeft en zegt; 'ik dacht dat het aan mij lag'. Wat een geweldig fenomeen.
Vandaag zit Koen met zijn zoon in bad en ik draai Ramses. Als ik Quinten aankleedt en Ramses zijn refrein inzet, komen we samen tot de conclusie, dat onze zoon daadwerkelijk meezingt. Want ja, uit zijn kleine stembandjes klinkt een heerlijk overtuigend; 'Zing, vecht, huil, bidt, lach, werk en bewonder'.......
En als we spreken van Ramses, sluit ik me bij zijn woorden aan; 'Laat me, laat me, laat me mijn eigen gang maar gaan, laat me, laat me, ik heb het altijd zo gedaan'. Zonder ook maar enig moment te bedenken wie daar iets, ooit of wat dan ook van vindt.
MUZIEKGENEN, kennelijk zijn ze toch overdraagbaar.
reacties (0)