EVEN TOT TIEN TELLEN
Het is Zondag............ Die dag verloopt ons huishouden wat rumoerig. Gewoon omdat het gezond is, kibbelen papa en mama wat over de klussen die blijven liggen in huis. En NEE, de boot staat niet te koop, we zijn gewoon een normaal gezond koppel dat af en toe even lekker storing heeft over de dagelijkse dingen van het leven.
Als we in de vroege ochtend het kind en de hond hebben ingeladen in de auto, begeven we ons naar opa en oma. De leidingen van mijn wasmachine zijn weer eens bevroren, lang leve het waterleven. ´Verdulleme, dat is nou al de zoveelste keer´, vertel ik mijn liefste man. Uiteraard komt het er op dat moment niet even tactisch uit. Maar als in je schuur de wasbulten liggen opgestapeld, schiet de moed je in de schoenen en kan je als liefhebbende huisvrouw niet anders dan gewoon even lekker je gal spugen. Als we bij oma aankomen om het ´werkgoed´ van papa in de wasmachine te werpen, vertelt onze zoon ons: 'ik wil koffie drinken bij opa en oma'. We laten onze zoon achter en vertrekken richting Langervelderslag voor een rondje hond. Als snel belanden we samen in een levensechte discussie, waarbij geen enkel detail onbesproken blijft. Zoals 'vechtgenoten' dat bijzonder goed kunnen, kijven we onze ongenoegens uit.
Nadat ik mijn kop in de wind heb gegooid en ook manlief zijn ongenoegens heeft uitgesproken, laden we de hond in, tijd om onze zoon te halen. Na een bak koffie gaan we weer richting huis. Als hij eenmaal op bed ligt, blijken we plots weer een mega goed klusteam te zijn. We schrijven een planning en kostenbegroting voor de klussen die zijn blijven liggen. Uiteindelijk is dat 'relatie oorlog voeren' toch wel ergens goed voor. Allebei hebben we weer een goed gevoel overgehouden aan deze prachtige discussie eerder die dag.
Als de avond is gevallen en het bedtijd is voor onze zoon, duiken we met z'n allen het bad in. Na een klein uurtje badderen is het bedtijd. Gezamenlijk belanden we het vooronder in, om onze zoon in te stoppen. Het kabouterverhaaltje wordt gelezen en als papa de kamer verlaten heeft, heb ik nog een klein onderonsje met zoonlief. Ik buk mij voorover om hem te knuffelen en een kus te geven. Een klein mensenhandje wrijft mijn hand en een klein kinderstemmetje zegt mij; 'kom mama, samen tellen'? We tellen samen tot tien en dan weer volgt zijn vraag; ''kom mama, samen tellen'?. Zo tel ik met mijn lieve kleine schat een kleine vijf keer tot tien. Dan volgt daarop hartverwarmend wat woorden van een klein lief mensenkind; 'mama, ik hou van jou'. Ik bevestig hem mijn houden van. Als ik de trap omhoog loop, bedenk ik mij plots; 'heb ik daar nou gewoon een les gehad van een lief klein mensenkind'?
Het kleine mensje vertelt zijn mama vijf maal om tot tien te tellen, en ja, heeft hij ongelijk? Nee, waarschijnlijk heb ik best punten, waarop ik mijn gelijk kan halen. Maar zeg nou zelf; 'het is de toon van de muziek die het maakt' en ja tot tien tellen, het lukt me niet alle dagen. Zou het nou toch werkelijk waar zijn wat ze zeggen? 'Kleine kinderen en dronken mensen.... ze spreken de waarheid'
Een mens is kennelijk nooit te oud om te leren....
reacties (0)