ONGE-VEERTIG (2009)

Jeetje, waar blijft de tijd', zo dwaalt de gedachten door mijn hoofd. Daar zit je dan 'ouwe', straks niet eens meer een dertiger. Moeder van een zoon, gelukkig te zijn ergens op een woonboot in de Bollenstreek en in het bezit van een geweldige baan. Als ik terug kijk, is er al zoveel in mijn leven gebeurd. 'Wijsheid komt met de jaren', zo vertelt een mooi gezegde. En niets is minder waar. Ergens in een koude winter heeft een geweldige vrouw mij op de wereld gezet, in Kerstnacht.

Een prachtige jeugd heb ik gehad, warm, liefdevol en beschermd. En ja, in mijn leven zijn stormen voorbij gekomen, of zullen we ze maar gewoon Tsunami's noemen? Toch ben ik dankbaar voor alle indrukken, momenten en ervaringen, die ik op mijn pad heb mogen ervaren. Genieten, dat heb ik geleerd en zeker de laatste jaren. En als ik in de spiegel kijk, overvalt mij het gevoel; 'Van der Plas, je bent echt je wilde haren aan het verliezen'. Oude herinneringen drijven steeds meer aan de oppervlakte in mijn brein. Een prachtig verhaal blijft nog altijd, dat ik vroeger dacht dat ik gelijk met Jezus jarig was. Als klein meisje ging ik mee met vaders naar de kerk, hij was daar collectant. Voor die mannen met het geldzakje hadden ze een speciale bank, dichtbij de dominee. En op mijn verjaardag mocht ik trots naast mijn vader zitten, in die bewuste bank. Ik zie mezelf nog voor me. Krullende haren van de zachte krulspelden, die ik de nacht ervoor droeg. Mijn 'kleine meisjes lakschoenen', gekleed in een of andere prachtige zelfgemaakte creatie van moeders hand.....

Als de dominee dan van wal stak en zijn Kerstverhaal begon, over het 'kindeke geboren midden in de winternacht', kon ik zomaar overtuigd zijn van het feit dat het net zo goed mijn verhaal zou kunnen zijn. Zingen, dat deed ik, uit volle borst. Dichtbij de kansel van de dominee, dacht ik werkelijk dat de beste man aan mij kon zien, dat ik jarig was. Hoe mooi kan een kindergedachte zijn, hoe simpel, puur en vol eenvoud . Veel kom ik niet meer in een kerk, maar nog altijd voel ik me er een klein minimensje, dat vooral in zo'n enorm gebouw zich nietig kan voelen.

Later heb ik nog wel eens gekscherend gezegd; 'Was Jezus maar van mijn tijd, dan konden we samen onze verjaardag vieren'. Want zeg nou zelf een vriend die van 2 broden en vijf vissen een heel buffet kon maken en van water wijn, ach, wie zou zo iemand nou niet als vriend willen?

Nu kijk ik naar mijn zoon, bedenk me; 'wat gaat er in jouw kleine mensenkinderenhoofdje om?'? Wat is zijn ervaring van deze wereld. De afgelopen weken hebben we zo genoten van alle mooie momenten; Sinterklaas, zijn eerste Kerstfeest, de komende kerst, het sneeuwballen gooien..... Blij als een kind pak je als volwassene het enthousiasme van je eigen kind op. Je herleeft je eigen momenten uit jouw jeugd, jouw eerste indrukken van het 'grote mensenleven'.

'Onge-veertig' dat ben ik bijna ja, ik zou ook 20 boeken kunnen schrijven vol van herinneringen. Stil van binnen ben ik wel, vol dankbaarheid, dat hoe ruw het levenspad soms kan zijn, er komt altijd een moment van rust, van bezinning. De poort gaat op slot, ik zonder me af, ik wil denken, overdenken. Ik wil stilstaan bij veertig jaar en vooral alle goede dingen bejubelen. Kerstfeest staat dit jaar in het teken van familie, van gezin, van samenzijn, van gewoon ongeveer VEERTIG zijn....

Dit jaar stuur ik net als alle jaren geen kerstkaarten, ik stort het geld van de kerstzegels wel aan een goed doel. Ik wens iedereen elke dag het allerbeste toe, of het nu Kerst is, Oud en Nieuw or whatever. Een fijne Kerst allen bij deze en zeker een mooi einde van weer een jaar!

Veel liefs van ons aan de waterkant

Geschreven : december 2009