BOB DE BOUWER EN KLAAS

'Wat zijn de feestdagen toch geweldig aan het eind van het jaar', in ons huis. Van de week bij het krieken van de dag, begint ook werkelijk de keiharde dag weer voor ons. Het is even voor zessen als uit volle borst uit het vooronder luidt klinkt (volume van papa); 'Bob de Bouwer, kunnen we het maken, Bob de Bouwer, nou en of...'. Hou jezelf dan maar eens droog. Ik wil rechts van mij een por geven in het bed, zij het niet dat manlief al reeds vertrokken is naar Duitsland op klus. Al snel kom ik tot die bewustwording en hijs mezelf uit bed om mijn zoon te verwelkomen voor de dag van vandaag. Wat vermoeid zijn we uiteraard wel op dat tijdstip.

Tegenwoordig wisselen de gezangen over 'Bob de Bouwer' en 'Sinterklaas en Zwarte Piet' zich af. Wat moet dat toch heerlijk zijn om nog zo klein te zijn. Je hebt geen enkele weet van hoe bruut de buitenwereld kan zijn en gelooft nog in mythes als Sinterklaas. Het mooie van het hebben van kinderen is, dat je eigen herinneringen ook naar boven komen. Ik weet nog goed dat toen ik rond een jaar of zeven was, de kadootjes in moeders kast vond, met sinterklaas verpakking en al. En natuurlijk moest ik altijd samen met broer Kees even gluren op welk pakje mijn naam stond. Het mooiste van deze boevendaad, was toch wel het nog even 'navoelen' van wat er dan mogelijk zich in dat pakje zich zou kunnen bevinden. Wat was het heerlijk om kind te zijn, om stout te zijn.

Als ik vandaag uit het werk thuis kom, doet mam verslag van het sinterklaasfeest van de Peuterspeelzaal. Op de kast staat een zelfgeknutselde muts (van zoonliefs eigen hand). Het ontroert me simpelweg. Mamvertelt, dat het allemaal zo leuk was en dat zoonlief zo lief heeft gedanst met alle Zwarte Pieten. Als ze vertelt dat zelfs zijn 'kleine kontje' heeft mee geswingt op de klaasmuziek, vind ik het zo jammer dat ik er wegens werk niet bij kon zijn. Hij heeft een heuse microfoon gekregen van de Sint, zo'n galmding.... Waarvan ik na een korte periode van gebruik als moeder al kan roepen; 'Jeetje, je hebt al het stemvolume van je vader, waarom is die 'mike' nou nog nodig?' . Maar goed, het is ZIJN feest, mijn feest.

Alle 'Klaasliederen' worden uit volle borst meegezongen thuis. Gisteren wanneer ik mij in de sauna bevindt en manlief bel, krijg ik mijn zoon aan de telefoon. 'Hallo mama', komt er dan ook nog net aan uit, maar daarna volgt een hele serenade voor Klaas. Ik denk nog; 'Wat heeft die Sint nou meer dan ik?'. Maar ja dat zal mijn eigen onzekerheid wel zijn. Dat ik me met een zwaarbejaarde oude man, die kindjes omkoopt, wil meten. Mijn telefoon heeft zijn beste tijd wel gehad. Dus ik kan op dat moment alleen op de speaker bellen. En terwijl vriendinlief toeluistert (Lieve Jeanet), horen wij beiden tijdens het aankleden; 'Sinterklaasje Bonne bonne bonne....'.
In onze blote billen genieten we van een lijfconcert van mijn zoon. We kijken elkaar aan en allebei knikken elkaar 'tegemoet'; wat is dat toch mooi, die simpele kindereenvoud..... Of het nou Bob de Bouwer is of Klaasie Bonne bonne, wat een blijdschap uit iets dat gewoon fantasie of fictie heet. Daar kunnen we als grote mensen nog veel van leren. Bob de Bouwer is 'cool' en Klaas is 'great' .... laten we het daar maar op houden. Konden we allemaal gewoon maar weer even kind zijn....

Geschreven : november 2009