ODE AAN MIJN ZOON

Daar zit je dan, als ouder en je denkt dat je het allemaal goed doet. Laten we eerlijk zijn, wij moeders hebben altijd de neiging om te zeggen; 'mijn kind is voorbeeldig'. Waar het ene kind stilletjes in zijn stoel verdwijnt, roept het andere kind enthousiast; 'kom spelen'. Op een ander kan dat behoorlijk dwingend overkomen, voor mij houdt die uitspraak in, dat mijn zoon zo enthousiast is, dat hij anderen wil uitnodigen om te spelen. Blij zijn we, ´moeders onder ons´, want zo lief als onze kinderen zijn, zo lief is geen enkel kind. Ik noem dat gewoon een ´blinde spot´.

Als dan zoonlief onder ander kindjes is, dan hebben we als ouders allemaal ons woordje klaar. Terwijl onze enthousiast gemotiveerde kleine telg zich bruut laat gaan, kruipen andere kindjes in hun eigen wereldje. 'Waar ligt dat nou aan', is de eerste gedachte die een moeder heeft.... Toch aan de andere kant. We doen hier er ook alles aan om onze lieve kleine schat zijn plek te laten vinden. Gek genoeg zijn er ook kindjes, die vroeger de 'voorbeeldige kinderen' waren, maar hun puberteit pas krijgen in de werkelijke periode van puberteit in plaats van tijdens het peuterzijn. Ach ieder kind zijn eigen identiteit.

Wat is dat toch met ons moeders, dat we onze eigen kinderen beter vinden dan andere kindertjes. is dat onze eigen onzekerheid? Als ik afgelopen weekend mijn zoon tot de orde roep, omdat hij voor mijn gevoel niet voldoet aan de algemene norm, voel ik mij schuldig. Na een dag lang overdenken, denk ik nog; 'grote lieve reus, je bent nou eenmaal uit de kluiten gewassen, maar je hartje is van goud, eigenlijk ben je nog maar zo klein!'. Ik ken jou, jouw goede intenties, dus 'what the hack'.

Nog altijd bedank je mij, zeg je; 'dank je mama, sorry mama, alsjeblieft mama', wat ben je toch een lief mensje. Je lijkt zo groot, maar je bent nog maar net twee jaar. En ja, je vindt het moeilijk om te delen, maar mama heeft gelezen, dat dat er allemaal bijhoort. Je bent in deze fase van je leven verplicht aan jezelf om je eigen IK te bepalen. Toen je stout was, heb ik je het bed ingeslingerd, achteraf voel ik me schuldig. Want aan wie ben ik nu meer verantwoording verschuldig, aan jou of aan anderen? Moeder zijn, moeder worden, moeder zijn van 'andere kinderen', ach het is allemaal even moeilijk.

Nog even een kleine frustratie, ik heb het enorm gehad met moeders die zeggen; 'tja, typisch enigst kind', wat een onzin. Er zijn onderzoeken waaruit blijkt dat enigst kinderen meer sociaal zijn dan kinderen uit een gezin met meer kinderen. Hoe vaak hoor je niet van verbroken relaties tussen broers en zusters? Daarnaast, waarom zo'n opmerking? Er zijn moeders met een tweede leg, die beweren, dat hun kind, die 16 jaar alleen is geweest en daarna nog een broertje of zusje krijgen, dat zij geleerd hebben om te delen? Huh, een jongvolwassenen in combinatie met een peuterpuber??? Moeders, ik ben trots op mijn zoon. Ik heb gelezen, dat in deze fase van zijn leven het heel gewoon is dat hij zichzelf ontdekt, dus waarom niet? En iedereen die denkt dat hij mijn kind beter op kan voeden dan ik zelf, nou heel graag........ Ik zelf denk dat het meer ons eigen bevestigingsgevoel van moederzijn is,.... wat een lief kindje hebben wij, gelukkig is die van ons niet zo. Kortom; laten we elkaar maar eens gewoon waarderen zoals we zijn en elke lief klein mensenkind daarbij!

Kritische woorden, maar zeker vanuit het hart.

LIEVE QUINTEN IK HOU VAN JOU ZOALS JE BENT, DEZE WERELD HEEFT OOK MENSEN NODIG ZOALS JIJ, DE MENSEN DIE ZEGGEN; 'KOM OP WE GAAN', VOL ENTHOUSIASME, SOMS VERGETEND DAT JE TE GEDREVEN BENT... MAAR JUIST DAAROM HOU IK VAN JOU!!!!


Trots op jou mij lieve schat.....

Geschreven : december 2009