KLEINE KINDERSCHOENTJES
'Wat een feest allemaal, deze tijd van het jaar is toch maar wat prachtig', denk ik hardop. Zaterdag stonden we daar zo mooi voor het gemeentehuis in Noordwijkerhout, onze eigenste 'Klaas' binnen te halen. Al die kleine gezichtjes, zo vol verwachting, wat een heerlijke gewaarwording. Daar eindigt het die dag niet bij, want zelfs de volwassen mensen uit de BAVO zingen uit volle borst de Sint het land in. Als een van die bewuste bewoners zich omdraait en tegen me roept; 'gezellig he', smelt mijn kleine mensenhart. Wat een simpele eenvoud en zoveel blijdschap.
Opa is verguld en oma is eveneens zo blij en als trotse ouders kan je alleen maar heel breedmonds glimlachen. De 'piepernoten', zoals mijn zoonlief ze noemt, hebben in ons huishouden al een maand of twee geleden hun intrede gedaan. Puur om het feit dat papalief daar nou eenmaal verslaafd aan is. 'Als dat alles in een mensenleven is, why not'?
Een kinderhand is snel gevuld, zullen we maar zeggen. Dan breken de eerste donkere avonden aan en de schoentjes, maat 26, worden voor het raam gezet. We zingen nog een liedje voor het slapengaan. Als klap op de vuurpijl, stapt nichtlief Rianne binnen. Ze brengt haar eerste eigen 'cedette' van vroeger tijd (lees cassettespeler). Een ruim assortiment van cassettebandjes hoort bij die levering en dan met name de Sinterklaasliedjes. Hoe nostalgisch kan een leven zijn. Toepasselijk als het is, sluiten we de avond af, als de maan zich laat zien met; 'zie de maan schijnt door de bomen....'. Wat een huiselijke euforie.
Volwassen of niet, maar uiteindelijk blijven we in ons hart kinderschoentjes dragen van maatje 26. Want als deze dagen aan je voorbij gaan, mijmer je toch snel in gedachten terug, naar je eigen tijd. Zeker nu ik drie dagen van huis zal zijn, kom ik tot een mooie slotsom; 'uiteindelijk blijven we allemaal kind in ons diepste binnenste en in dat hart dragen we allemaal in herinnering onze eigen KLEINE KINDERSCHOENTJES'!
En vanmiddag heb ik uit een tikkie weemoed naar huis, het schoentje van zoonlief maar weer gevuld....
reacties (0)