Moeder voor een gehandicapt kind

Nu al een paar dagen ben ik treurig, het wordt steeds meer duidelijk dat K echt een flinke achterstand heeft die ze ook maar gedeeltelijk met heel veel steun inhaald. De vraag wordt echt of ze ooit volledig zelfstandig zal kunnen zijn. Terwijl ik zelf net in de fase zit van acceptatie van mijn eigen chronische condities moet ik dus ook gaan dealen met de chronische staat van mijn oudste. Ze heeft zoveel structuur en begeleiding nodig dan ze mij een beetje daarin overvragen vanuit haar school. Zelf ben ik nl in de thuissituatie Catootje Chaoot. Terwijl ik ook gebaat ben met veel structuur. 

het is me moeilijk de laatste weken om de sociale contacten op te houden, en dat is niet fijn zeker niet met diverse prille contacten waar ik net nieuwe mama's aan het leren kennen ben. alles is een fase, maar sommige zijn best wel pittig, we zijn met vieren en alle vier zijn we erg in ontwikkeling op het moment, niemand is even de basis, en dat is best lastig. En als de sociale basis er dan niet echt is, verdrink je bijna met man en muis. Gelukkig houden veel mensen een vinger aan de pols, maar gewoon leuke dingen een kop koffie of een leuke film met vrienden zou zeer wenselijk zijn. 

Gelukkig hebben we een ander gezin via de school van K leren kennen die in hetzelfde schuitje zitten. K en M de jongste daar zijn vriendinnetjes van school en samen worstelen we met de zware achterstand van onze kinderen. Hoewel ze rond de vier zijn, zijn ze eigenlijk twee. Over een jaar is school verplicht, maar ik zie dat nu nog echt niet aitten, de voorschool waar ze nu zit kan ze iig nog tot die tijd blijven. Op de radio nu kleine superster van Jan. En ik schiet vol, want ik kan nu niet de moeder zijn die ik wil zijn voor mijn lieve vrolijke oudste.