Ja gevonden!! Mijn leien dakje

Het leien dakje gevonden

Eindelijk. Lynn is nu 10 weken oud en eindelijk hebben we dat leien dakje gevonden. Eindelijk gaan de dagen zoals ze horen te gaan. Eindelijk een tevreden mama. Een tevreden peuter en een tevreden baby. Zo klaar is mijn blog.

Maar dat zijn jullie niet van me gewend dus ik zal wat meer vertellen.

Lynn was een stressvol kindje. Tenminste dat vonden de artsen. Ze heeft dan ook 2 keer in het ziekenhuis gelegen met het protocol huilbaby. En daar wordt je als moeder echt niet gelukkig van. Dat betekend namelijk dat ze helemaal de zorg voor je baby uit handen wordt gehaald. Je alleen maar mee mag in hun redeneringen en je alleen maar mag dansen naar de pijpen van de verpleging. Iedere actie die je onderneemt wordt in de gaten gehouden. Wordt geobserveerd. Je wordt bekeken en beoordeeld. En niet alleen ik als moeder. Nee ook Kirsten werd in de gaten gehouden en ook Arie. En dat ging op een gegeven moment als een vreselijke strop voelen. Ik ging me als een vreselijk slechte moeder voelen. Ik was namelijk niet meer capabel om mijn beide meiden te verzorgen. Ik werd weggestuurd. Mij werd geleerd hoe ik met mijn meisje om moest gaan. Ik moest vangnetten voor mezelf gaan creëren. En zorgen dat ik er niet zelf aan onder door zou gaan.

Met de opvoeding van Kirsten heb ik echt geleerd dat mijn moederinstinct enorm sterk is. Dat mijn moedergevoel het enige gevoel is waar ik echt 100% op kon bouwen. En nu gingen die dames in witte pakken mij anders vertellen?? Lynn was prikkelbaar, Lynn had veel te veel zuigbehoeftes, Lynn was geen schootbaby, Lynn was erg temperament vol, Lynn moest echt heel strak thuis in een prikkelvrij schema, gebakerd en wel. etc etc.

En ik kon daar alleen maar op knikken, maar het voelde in mijn .... Hoe noem ik dat. In mijn ik voelde dat niet zo. Dat ze temperamentvol is. JAAA zou niet goed zijn als ze dat niet zou zijn, want dan kwam het niet goed met haar. Dan zou ze continue ondergesneeuwd worden door zuslief, papalief en ook haar eigen mama. Een beetje haar op de tandjes mag wel hoor. Zuigbehoefte.... Geen idee of dat echt zo was. Als Lynn namelijk tevreden was had ze dat niet. Ze had het extreem na een voeding. En mij is geleerd dat ze ook willen zuigen als ze buikpijn hebben. Maar Lynn had absoluut geen buikpijn werd mij verteld. Lynn was geen schootbaby. HUH?? Heb ik echt een meisje op de wereld gezet die het niet lekker vond om te knuffelen?? Kan natuurlijk. Maar ik geloof het niet zo. Maar goed de artsen zeggen het. De artsen vonden het zo.

Eenmaal thuis ben ik begonnen met het strakke regiem die ons is opgelegd. Ik kon niet naar buiten. Of aar moest thuis zijn> Tja zo'n moeilijk kind laat je niet even achter bij een vriendin. Maar Aar is bijna nooit thuis. Hij werkt zo veel. En als hij thuis kwam was het laat. Kon hij eten douchen even relaxen en dan ging hij weer slapen. Hoe kan ik hem dan vragen om ook nog eens met Lynn zo bezig te zijn. Hij gaf al zoveel aandacht aan Kirsten. Dus ik ging nergens heen. En de gene die me kent weet dat dat dus echt niet goed is voor deze mama. Ik werd down, depressief, ging mezelf niet meer verzorgen. Douchte om de dag ipv iedere dag. Mijn haar kon weer in de elastiek en de make up weer veilig in de kast. Ik had er geen zin in. BLEH. Ja ja... Ook mijn huispak was weer uit de kast. Al was het daar een beetje warm voor dus ik liep in legging met shirtje. Erg charmant met mijn postuur. Maar boeiend. Wie zag mij. Ik zat hier in mijn kooi. En ik zorgde voor mijn meiden en verder ging het wel toch??

Ik schrok me rot. Ik liep langs de spiegel en schrok me rot!!! HAN?? waar ben je mee bezig. Wat ben jij aan het doen?? Waar is je eigenwaarde? Ik ben onder de douche gestapt heb alles uitgejankt, alles eens geschoren en me afgedroogd. normale kleding aan gedaan en weer eens met zo'n heerlijk ruikende spuitbus onder de armen door. mijn gezicht ingesmeerd. Zo de eerste beginselen van mijn eigenwaarde. Ik ben weer fris en fruitig. Halelujaaa wat ziet dat haar eruit. Ik moest gewoon wel hulp zoeken en me leven niet zo heftig laten bepalen door zo'n klein monstertje. Want ook monstertjes kunnen er aan de buiten kant schitterend uitzien.

Toen ik in de spiegel keek heb ik maar meteen mijn make up bak weer gepakt. Gewoon een vleugje mascara. Meer had ik nog geen zin in. Ik heb een goede vriendin gebeld en ben samen met haar en Kirsten naar de kapper gegaan. En Lynn?? Daar had ik een andere vriendin voor gebeld. Zij is niet flauw en weet echt wel hoe hard monstertjes kunnen schreeuwen.

Maar Lynn was helemaal rustig toen ik terug kwam. Ze had flink geboerd na de fles kreeg ik te horen en lag weer heerlijk te ronken in haar bedje.

En Han was weer Han. Haartjes gedaan Make upje op. Gewone kleding aan. En ik voelde me al voor 50% beter. Ook eens een lekkere middag met Kirsten en een vriendin doorbrengen heerlijk. (En nog een angst overwonnen. Ik heb hulp gevraagd)

Vanaf toen kon ik weer naar Lynn kijken. Wat was er met dat meisje. Wat kon ik doen om haar te helpen. EN daarmee natuurlijk ook mezelf. Ze kreeg inmiddels de fles. Ik kon het niet meer opbrengen om tijdens haar opname te blijven kolven en alles aan de gang te houden. Dat heeft me zoveel pijn gedaan. Ik voelde me daardoor nog slechter. Ook op voeding schoot ik te kort voor Lynn. (gister heb ik dan ook de opmerking gehoord die mij toen enorm zou hebben geholpen. "als er meer tranen zijn dan melk moet je er gewoon mee stoppen" Tjemig wat een wereldwijf die dat nog even tegen me zei. Het heeft voor mij gister het laatste stukje verdriet om die borstvoeding bij me weg gehaald.

Bedankt jij ;-)

Maar wanneer ging Lynn huilen? Wat was er? Lynn ging bij iedere voeding huilen. Was altijd gespannen als ik haar oppakte en ook dat bakeren ging steeds slechter. Lynn wilde haar armpje gewoon niet naar beneden doen. Ze bleef vechten en uiteindelijk viel ze dan wel in slaap. Tja als ik haar op de kamer hield bleef ze des te harder vechten. Diezelfde middag vond ik een envelop met papieren van het ziekenhuis over haar bevalling. Toch nog eens lezen. Lynn is als eerste met haar armpje geboren. Superwoman. Zo kwam ze ter wereld. ZO heeft ze dus heel lang in mijn buik gezeten. Lekker met haar knuistje tegen haar wangen. Dus die bakerdoek zijn we gaan vervangen door de vertrouwde puckababy, Lynn sliep en krijste niet alles bij elkaar als ik haar naar bed ging brengen. Ze kon lekker met haar knuistje tegen haar wang liggen. Maar kon niet alle kanten op wapperen waar ze wakker van werd.

Oke wat is er met die voeding. Heeft ze wel reflux? Eerst ben ik gaan kijken wat ik kon doen om voor haar het drinken wat makkelijker te maken. Laten we beginnen met de fles aan te passen. Dus Dr Brown werd geïntroduceerd. En dat leverde al een stuk meer tevreden meisje op. Maar nog niet helemaal. Ook deze dame ben ik de wat zwaardere voeding gaan geven. En madam sliep. YEAAHHHH Want een uitgeruste baby kon veel meer hebben toch. Langzaam ben ik haar meer mee naar beneden gaan nemen. Het was immers bloedheet. En in de box ging het iedere keer beter. Ging ze miepen kon ze weer lekker veilig terug naar boven in haar wagenbak. Ja ook sliep Lynn inmiddels in haar wagenbak, Lekker veilig en klein. Zelfs haar wieg was te groot voor haar. Maar met de wagenbak kon ik ook naar buiten. Ik sloot het gat af met een hydrofiele luier (bol heb ik er NOG meer nodig) en ze sliep. Wat fijn. Dat zorgde al voor heel veel vrijheid. En dat geeft ruimte.

Ik werd weer mens. Lynn veranderde van een monstertje in een engeltje. En wat is het um nou geweest. Zoals mijn gevoel mijn instinct al had waargenomen. Mijn kind had buikpijn. Gewoon ordinair buikpijn. EN daar wordt niemand gelukkig van wel? Nu we de buikpijn onder controle hebben heb ik een baby. Gewoon een heel tevreden kletsend spelend nieuwsgierig temperamentvol meisje. Gewoon mijn lieve kleine Lynn. Wel heb ik de test gedaan om te kijken hoe het zat met de reflux. Ik heb haar medicatie eens geschrapt. Eens kijken wat er ging gebeuren. Na 2 dagen werd ze weer wat onrsutiger en kwam Aar met de opmerking dat de medicatie niet hielp omdat ze weer zo lag te smakken en zuur rook. Dus reflux is er wel degelijk. En daar heeft ze ook echt last van. Dus die medicatie blijft er voorlopig nog in. Zo eens in de zoveel tijd eens kijken of het ook zonder kan.

De rust is wedergekeerd. Kirsten geniet van haar zusje.  Arie komt blij thuis vanuit zijn werk en durft te genieten van alle 3 zijn vrouwen. En ik.... Ik ben de gelukkigste mama op de wereld. Ik geniet van mijn meiden. Ik begin weer mij zelf te worden. Wel was het weer eens een hele harde leerschool om me in te laten zien dat ik wat er ook gebeurd op mijn eigen gevoel en instinct moet vertrouwen. Want daar is helemaal niets mis mee.

Liefs Han