Het begin van Lynn

Zoals in mijn vorige blog al geschreven zou alles anders lopen dan gepland. En ja hoor dat was zo.
Donderdag 14-06 zou ik ingeleid worden. Vliezen breken en aan het infuus. Alleen had ik daar niet zo'n zin in. Ik wilde die hormonen niet. Ik wilde het zelf doen. Dus de framboznbladthee werd weer klaargemaakt. Vriendin kreeg het verzoek om tonic voor me mee te nemen en ik ben stiekem in een achteraskamertje in het ziekenhuis gestript. Ze strippen eigenlijk niet daar.
Dus in de zetel met tonic, thee, chipjes en kaashapjes klaar voor het Nederlands voetbal.
Een hele teleurstelling. Meteen de oranjeversieringen doos naar beneden gehaald en alles opgeruimd. Tja, morgen moest daar toch echt roze komen te hangen. Het rommelde al wel wat. Onregelmatig maar wel rommel. Soms puffen... Soms gewoon ff afwachten.
Ik naar bed om 00. 00 uur en tegen aar gezegd dat hij het niet laat moest maken omdat ik niet zou weten wat de nacht zou brengen. Met het gerommel in slaap gevallen. Tot 2 uur redelijk kunnen slapen. Ik werd wakker met echt iets meer dan harde buiken en ze beken regelmatig te komen. Om de 5 minuten. Omdat ik al meer gefopt ben besloot ik om ook op mijn andere zij te aan liggen en af te wachten. Maar ze namen niet af. Dus om 3.00 uur Arie wakker gemaakt. Wat zullen we doen? Gaan we je moeder wakker maken? Laten we eerst overleggen met de verloskamers. En het antwoord was dat we maar meteen moesten komen. Zeker gezien de toestanden van de vorige bevalling. Dus schoonmoeder gebeld. Gedoucht aangekleed. Koffer mee en al puffend door de kraakheldere nacht naar het ziekenhuis

Om 4.15 uur werd ik aan de CTG gelegd. En zoals altijd was Pino niet echt te vangen. Ze schoot van links naar rechts. Dus mijn baarmoeder ook. Lastig te meten Ik had 3 cm ontsluiting. Het rommelen had we wat gedaan. Er werd een plan getrokken. We gingen tot half 7 aan kijken. En waren er vorderingen dan gingen we zo door. Was dat niet zo dan gingen ze toch vliezen breken en infuus aansluiten. Het bleef rommelen. De ene wee heftig de ander was zo weer weg en zo bleef het ook weer 10 minuten stil. OM half 7 geen vorderingen dus werd besloten om de vliezen te breken. Alleen was dat nog niet zo makkelijk. Omdat er weinig vruchtwater was ontstond er ook geen vochtbel op pino's hoofd. Vliezen breken wed lastig. De arts-assistent ging de gynaecoloog vragen of hij wilde komen. Hij verliet de kamer en Tik hoorde ik. EN ja hoor daar kwam alles. En ik reageerde daar ook flink op en belande in een weeënstorm. Met in mijn achterhoofd de gedachte dat het nog ruim 10 uur kon duren heb ik om pijnstilling gevraagd. En dat vonden ze een wijze beslissing. Snel werd een zender op Pino haar hoofd geplaatst. En rond half negen op naar de Recovery voor het plaatsen van de ruggenprik. Wat een ellende. Ik lag helemaal te trillen. Na iedere wee schudde ik bijna het bed af. Ze hebben 3 keer moeten prikken. Wel werd alles met alle geduld en begrip voor mij gedaan. Echt fijn.

Om half 10 waren we weer terug op de verloskamer. Wat een genot zo'n ding. Ik had om 10 uur dan ook 4 cm ontsluiting. Wel voelde ik de weeën nog rechts onderin maar dat was te doen. Arie kon nog een dutje doen.

Om 11 uur had ik 5 a 6 cm ontsluiting. En de weeën werden heftiger. Niet te zien op de CTG maar ik voelde ze wel degelijk. Vooral rechts. Rond 12 uur werd het echt weer heftig. Ik had toen een ruime 6 cm ontsluiting. HHMMMM Niet echt vooruitgang ondanks de weeen opwekkers die er nu aan waren gesloten. Ze wilden het namelijk iets sneller hebben. Ik moest op mijn zij gaan liggen. Omdat Pino het iets te zwaar ging hebben in mijn buik. Wat een pijn deed dat. Ik raakte echt in paniek. Samen me Aar alle weeën weg gezucht. Ik moest ze wegblazen van de verpleging. Ik zou er blaren van op mijn lippen hebben gekregen. Aar zijn duimen zijn inmiddels 2 meter lang en hebben een andere kleur dan bij aankomst in het ziekenhuis. Gelukkig had het verlosbed ook een rekje waar ik in kon knijpen.

Om 13 uur had ik 7 cm. En mocht ik weer op mijn rug. Pino deed het inmiddels beter. Dus op mijn rug. Na onderzoek wilden ze toch graag dat ik weer op mijn zij ging liggen. Pino moest nog net iets verder indalen. Dat was om 13.15 uur. Maar dat wilde ik echt niet meer. Dat redde ik niet. Dat haalde ik niet.. k ha zo'n druk onderin. Ze geloofden me niet helemaal. Dus toch nog maar eens kijken. In dat paar minuten was ik van 7 naar 10 cm gegaan en mocht ik me persen. Mijn lijf beschouwde dat als het startschot en is uit zichzelf giga gaan persen. HALELUJA!!! Dit zijn dus persweeën!! (nooit gehad bij Kirsten) Ik voelde pino naar beneden komen. Mijn schaambeen passeren en zo op naar boven. Wat een gigantische kracht!!! De verloskundige vroeg hoe lang ik de vorige keer geperst had. Mijn antwoord was een kleine 2 uur. Nou zei ze nu ga je dat in 10% van de tijd doen. Dus 12 minuten. Ik moest ervan lachen. Alsof ze gek was. Ze wilde dat ik eens tussen mijn benen voelde en ik voelde daar een harde bol met een plooi tussen mij schaamlippen. De pijn was ook niet al te fijn. Het koppie stond! Ik moest even wachten tot ik goed buikpijn had en met een giga oerkreet werd ze op mijn buik gelegd. Het einde van Pino. Het begin van Lynn Ariënne. En dat was om 13.34 uur. In totaal dus 8 minuten geperst. Wat een mooie ervaring. Wat ontzettend geweldig!!!

Lynn woog bij geboorte 3750 gram. Precies ze zwaar als haar grote zus. Hoe krijg ik het voor elkaar!!!

Wel bleef ik weer flink bloeden en duurde het wel een uur voordat de placenta kwam. Maar na 3 hechtingen was ik klaar voor een wasbeurt en genieten. Ongelofelijk. Het kan dus wel!! Een bevalling kan ook minder zwaar zijn. Wel 800 cc bloed verloren.

Helaas vertrouwde de gynaecoloog mijn vloeien niet. Om 18 uur is er nog een echo gemaakt van mijn baarmoeder. En ja er zaten nog veel te veel resten. Dus om 19uur lag ik op de OK voor een curritage waarbij ze ook nog 200 cc rommel en bloed hebben weggehaald. Helaas valt ook deze bevalling weer onder de noemer fluxus. Maar ik ben er met een Hb van 6.6 vanaf gekomen. Mijn angsten waren dus gegrond. Maar het gynaecologisch team van het ziekenhuis hebben het echt super opgevangen en zijn erg voorzichtig met me geweest. Ik kan dus ook met veel plezier en een fit lijf mijn kraamperiode in. En dat is echt heel wat waard.