Het is een beetje dubbel en tegenstrijdig

Eindelijk, Eindelijk even de tijd om mijn hersenspinsels weer eens op te schrijven. Het is namelijk best een zootje in die bovenkamer van mij. Over het algemeen gaat het goed. Ik ben nu 2 weken aan het werk. De eerste week kon ik rustig opstarten. Aar was thuis of mijn moeder. Dus ik hoefde niet meteen met de meiden te gaan slepen en ook nog eens op tijd op mijn werk zijn. Ik merk namelijk dat ik behoorlijk stressgevoelig ben. Ik raak sneller dan anders in paniek. Zo heb ik afgelopen week een aanvaring gehad met een van de artsen. Niet slim. Chirurgen zijn apart soort volk. Laat maar waaien denk ik meestal. Maar nu merk ik dat het me wel raakt. Met dikke tranen op de wc heb ik dan ook aar gebeld maar die nam niet op. In alle frusttaties heb ik dan maar de What's app van een vriendin vol gescholden. Ik was het wel kwijt maar merkte dat het me gigantisch opvreet. Ook kan ik snel ontploffen naar Arie toe. Ik mag hem ook geen heilig boontje noemen hoor. Maar ik heb zo het idee dat het allemaal op mij terrecht komt. Dat ik gewoon nooit eens ff kan ontspannen.

Afgelopen zaterdag zouden beide meiden dan ook gaan logeren bij mijn schoonouders. Ik heb dan ook de hele week uitgekeken naar een nacht doorslapen zo lang slapen dat ik er bijna van zou gaan doorliggen. Maar helaas zaterdagavond om 20uur kwam er een telefoontje van mijn schoonmoeder. Lynn krijste alles bij elkaar. Ze wist niet meer wat ze met haar aan moest. En toen sloeg de paniek bij mij ook toe. Gelukkig merkte aar dat ik op was van nerveusiteit. Dus we zijn samen Lynn gaan halen. Kirsten sliep al lang en breed. Lynn hebben we toen meegenomen naar het feest en daar in haar wagen laten slapen. Geen centje pijn.

Dus geen nachtje rust. Weer niet. Alles wat ik voor mezelf onderneem moet gehaast en opschieten. Ik zou er een hartwip van krijgen.

Zit ik bij de kappen dan kijk ik continue op de klok. Is ze al klaar? Kan ik al gaan? Tjemig wat duurt dat wachten lang. Gekkenhuis dus in mijn hoofd.

Toch gaat het ook wel goed met me. Ik geniet vollop van mijn meiden. Heb Lynn goen onder controle. Ze is nu gewoon een blij geitje die goed slaapt, drinkt en speelt. Ze groeit als de beste en gaat gelijk op met haar grote zus. OOk Kirsten doet het fantastisch. Ze kan zich nu ook zelf aankleden. Hoe grappig dat ze soms vast zit in een truitje die ze zelf aan wil doen. Ik kan daar van genieten. Ook vind ik het lekker om mijn huishouden georganiseerd te hebben. (voor de Hankenners JA echt mijn huishouden op orde hebben) Ook gaat alles best soepeltjes in huis. Maar zodra het punt komt dat we naar buiten moeten slaat bij mij de stress toe. Ik mopper dan tegen Kirsten over jassen aan en laarzen zoeken. Nee die pop hoeft niet mee. Mama zeult al zoveel mee. Met grote paniek zit ik dan uiteindelijk in de auto.

Nee dit is niet goed. Dit kan ik zo niet eeuwig volhouden. Ik denk zelf dat het nog de schrik is van Lynn haar start. De hormonen die nog niet liggen en toch het gevoel dat alles een beetje op mijn schouders ligt. De zorg voor de 2 meiden. De zorg voor het huishouden. Toch proberen een sociaal leven te hebben. Chreche, zwemmen dansles. Arie gunnen dat ie hele dagen naar de scouting is. En tja.... dan blijft er eigenlijk weinig tijd voor mezelf over.

He die komt helemaal over als een zeurblog. Eigenlijk wil ik alleen maar vertellen dat het super goed met ons gaat. Zo ziet het er ook uit als je ons met ons alle buiten ziet. Alleen ervaar ik de stress gewoon van alles.

Is dit normaal? Hebben meer mama's dit met 2 kindjes? Of ligt het echt aan mij en moet ik hier iets mee.

Ik vraag me ook wel eens af hoe dik mijn muur is. Hoe goed mijn masker is. Dinsdag werd me op mijn werk gevraagd of ik wilde gaan fulltimen. Ze zoeken iemand die op de poli de kartrekker wordt van de trauma. Echt iets voor jou Han....... WHAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA kom ik zo zeker over? Dat je me zoiets vraagt. En het gekke is.. ik wil het wel heel erg graag. Maar ik ben ook mama. Hoe ga ik dat doen?

Nu ff leuke weetjes en feitjes:

Gister CB bezoek voor beide meiden: Kirsten 15,8 kilo schoon aan de haak met een lengte van precies 1 meter. Mijn god mijn kleine geitje, mijn verloren eitje waar het ooit allemaal mee begon is al 1 meter lang. Nog ff en ze mag in de python van de Efteling. Ze is een blije peuter. Ze heeft veel fantasie ze zingt ze kleurt (binnen de lijntjes) Tekent poppetjes. Gaat naar dansles waar ze haar eigenwijze streken op de juf los laat. Hoezo moet de juf voorop om het voor te doen. Dat kan Jonge dame (zoals ze zichzelf noemt) Kirsten Veel beter. Ook is ze helemaal zindelijk. Nu ruim een maand draagt ze geen luiers meer. Heb dus ook nog 4 pakken maat 5 aan luiers staan. Voorheen maakte we haar wakker om te plassen na de laatste fles van haar zusje. Maar na een aantal keer daar zinloos te hebben gestaan hebben we besloten haar niet meer wakker te maken. En dat gaat goed. EIgenlijk komt ze in de nacht nooit om te plassen. EN de keren dat ze teveel gedronken heeft roept ze ons wel. Echt ontzettend trots op haar. Volgende week vieren we haar verjaardag. Kan er nu al emotioneel van worden.

Ons Lynneke. Ons kleine gebakje. Nou ja klein. Ze doet met haat 6560 gram en 62,5 cm niet onder voor haar grote zus toen der tijd. Lynn is een echte slaapkop. Ze slaapt eigenlijk nog zo de hele dag. Al is ze soms een klein uurtje wakker. En weten we dan ook. Madam kletst de oren van je hoofd en is net een soort 1000poot op zijn rug. Alles beweegt alles wappert en alles moet gezien worden. Er ontgaat haar dus ook helemaal niets. Ze kan al speeltjes aanpakken en in haar mond stoppen. Maar goed als je dan met precies 3 maanden je eerste tandjes al hebt is het ook niet gek dat je dat al heel snel kunt. Ze heeft net als haar grote zus die glinster pretoogjes. Dus ik denk dat we ook met deze dame een hoop zullen gaan beleven.

Samen zijn ze het allermooiste. Lynn lacht van oor tot oor als haar zus in het vizier is. Ze zal ook op dr kop binnenstebuiten achterover gaan hangen om haar zus te volgen. Het lijkt of ze samen al praten. Lynn vertelt Kirsten hele verhalen. En Kirsten praat gewoon heerlijk terug naar Lynn. Het mooitse is om samen met de meiden naar dansles te gaan. Kirsten in het roze danst haar rondje en Lynn en ik kijken toe aan de kant en genieten samen van de muziek. Zodra de muziek afgelopen is begint Lynn te krassen met haar stem. De muziek moet dan snel weer aan.

Zie je wel. Het is allemaal niet zo donker als het begon in deze blog.

Dikke kus Han