Makkelijk erin... Maar eruit???

Al even geleden dat ik een blog heb geschreven. Het is ook allemaal zo hectisch geweest. Waar waren we gebleven? Week 37. Nou week 38 zou pino gehaald worden. Maar wat bleek maandag bij verder onderzoek? Hartslag was weer prima. En de echo zou wel eens verkeerd zijn gemaakt. FIJN!!! een week stress om niets. Wel wilden ze me meer in de gaten houden. Dus om de dag een CTG.

Nu is dat niet het einde van de wereld maar ik kan nu bijna 4 weken later laten weten dat dat best wel op breekt.

Maar goed. Week 39. Ze vonden het gezien mijn geschiedenis, de staat van de placenta en de hoeveelheid vruchtwater het beter om eens te proberen Pino het daglicht te laten zien. Maar Han is Han niet als ze Pot en dan ook POT dicht zou zitten. Dus woensdag 30 mei werd ik opgenomen. Uiteraard weer eerst aan mijn vriend de CTG en daar ging mijn eerste tablet. Ik kreeg er meteen gemene harde buiken op. Dus dat was hoopgevend. Er werd zelfs geroepen dat mijn lijf het waarschijnlijk wel herkende en dus snel aan de gang zou gaan. In de middag nog een tablet. Dat gaat prima zo. De buiken werden steeds gemener. Wel wilde ik graag nog een ijsje eten met Kirsten. Het ging allemaal zo snel dat ik haar niets uit had kunnen leggen. Dus ze zou na het eten bij haar tante samen met papa naar het ziekenhuis komen. Een uurtje of 7 zou mooi zijn.

Om 17uur ging Arie dus naar zijn zus om met Kirsten te eten en dan terug te komen. Terwijl ik met de verpleging aan het kletsen was sloegen de harde buiken om in weeen. ZOOOOO Voelde ze dus. Was het echt vergeten. En in snel tempo kwamen ze sneller en heftiger. Puffend nog geprobeerd te vragen hoe en wat. De verloskundige die op de hoogte was van mijn plannen met Kirsten kwam om half 6 zeggen dat ik Arie maar snel moest bellen. Als ik nog met Kirsten wilde praten moest hij snel zijn. Want op dit tempo zou Pino de 30ste nog komen.

Al puffend met Kirsten naar beneden. Ik moest en zou ff tijd hebben met mijn kleine geitje. Met toch wat tranen in mijn ogen nam ik afscheid van het Alleen Kirsten en mama tijdperk. Helemaal verheugd ging madam dan ook naar huis want zij zou morgen grote zus zijn en dan ging ze de baby in de wieg kusjes geven.

Arie vertrok snel om Kirsten weg te brengen en zo met vaart weer terug komen naar het ziekenhuis. De verloskundige raadde me aan om nog lekker ff te douchen. En dan toch een nachthemd aan te trekken. Want een broek is niet handig tijdens een bevalling. Met een hoop pauzes en puffen stond ik daar heerlijk onder de douche. Na een klein uurtje puffen onder de douche mijn nachthemd aan en ff rusten op bed. En dit geloof je niet... Maar daar zat ik dan schoon in nachthemd ZONDER weeen. Alles was net zo snel weer weg als dat ze waren gekomen.

BALEN!! BALEN!! Ook voor het personeel. Ik was namelijk de enige met aktie die avond.

Besloten werd om me verder met rust te laten en me onder te brengen in een kraamsuite. Prima. Daar toch wel gek geslapen. Volgende morgen inwendig onderzoek. EN wat denk je?? POT EN POT dicht.

Dus donderdag vaginaal primen. EN dat deed helemaal niets. Een paar nare harde buiken maar verder helemaal niets. Dus ook geen mm ontsluiting van onder. Besloten werd vrijdag om me naar huis te laten gaan om te rusten en maandag weer verder te kijken.

Ondertussen was mijn familie al aan het waken bij mijn Omaatje. Ze had verschillende hersenbloedingen gehad. En lag in coma. Het was wachten op het moment dat haar hartje het zou begeven. Dus vrijdag meteen naar mijn oma gegaan om daar afscheid te nemen. Die zaterdag is oma dan ook in alle rust overleden. Ze had de prachtige leeftijd van 92 jaar gehaald.

Maandag grote controle... Pino liet niet echt gekke dingen zien. Vruchtwater was niet voldoende maar de rest was prima. Gevraagd werd of ik weer een ronde wilde primen maar na onderzoek bleek ik nog net zo POT dicht te zitten als die vrijdag. Dus kans van slagen was nihil. Weer een week opnamen en zeker de uitvaart van mijn oma missen om niets was me te.... Dus besloten werd om pino heel streng in de gaten te houden. Veel controles te doen en dan doncerdag te besluiten of ik wel of niet zou kunnen gaan. De uitvaart zou namelijk vrijdag 8 juni zijn.

Donderdagmiddag grote controle. Broerlief ging mee. DIe maakte zich zorgen en wilde zelf van de gyn horen of het verantwoord was dat ik mee ging naar brabant. Tja je sleept immers met een tijdklok van 40 weken en 5 dagen.

CTG weer foute boel... Echo weer niet in orde. Gevolg opname. en kijken of het CTG slecht was door mijn stress of door een infectie,.. Ja wat denken jullie .... Mij nu opnemen zorgt voor veel meer stress. Daar waren ze het mee eens. Ik kreeg duidelijke adviezen mee. Zo mocht mijn temp absoluut niet stijgen en mocht ik geen harde buiken hebben. Mocht er iets zijn moest ik me in het eerste beste ziekenhuis melden en kreeg ik mijn status op papier mee. Wel moest ik me vrijdag om 19uur melden voor een ctg.

De uitvaart van oma was FANTASTISCH mooi. Ben zo blij en dankbaar dat ik daar bij kon zijn. Wel was het slopend met het gevolg dat ik zo ongeveer de hele zaterdag heb geslapen. Ja ik heb wel 11 oranje mannetjes gezien op de tv,. Maar het is me niet echt bij gebleven. Zo ontzettend moe. Zondag weer een beetje mens. Vrijdag was de CTG weer helemaal in orde. Maandag grote controle en dan een plan maken.

En dat was vandaag..... Vannacht gekropen van de buikpijn... Gewoon menstruatiepijn. Geen weeen of wat dan ook. Ik viel ook iedere keer in slaap. Vanmorgen een schaambeen van 20 meter lang. Zo beurs voelt het allemaal down under. Dus met goede hoop naar het ziekenhuis,. Eerst aan het CTG. Ja hoor foute boel... Hartslag lag boven 190.... Moet 140-150 zijn. Meteen kwamen ze met een thermometer. 38 graden. Dus koorts. Nou zeiden ze maak je maar klaar voor opname.... Helemaal niet erg ik leg me erbij neer. Er werd besloten mij langer aan mijn vriend te laten hangen. in totaal 2,5 uur..... PPPFFFFTT. Zere reet en een volle blaas!! Niet fijn dus. Maar gelukkig zakte na een hoop gestommel en gehik de hartslag naar een keurig tempo. Ik mocht er eindelijk af en werd nog even onwendig onderzocht. En wat denk je..... Ja hoor. POT EN POT dicht. Geen milimeter verschil. Toen kwamen de tranen wat een tegenvaller. Wat ontzettend K.. Er werd een andere gyn bijgehaald. Hij vond het CTG acceptabel. Nu mijn temp nog. Die was ineens 36.7... weg koorts en ook hij wilde inwendig nog eens voelen. Het doet me zoveel pijn iedere keer. Tranen met tuiten gehuild. Hij vind het gewoon een vreemd verhaal. 2de kindje.... Maar nog geen enkele beweging dat deze ook maar wil komen. Hij is toch maar een echo gaan maken. Kindje maakt het goed. Maar dat vruchtwater baart hem zorgen.

Dus hij ging nadenken. Ik ben dus gewoon een vrouw die niet te primen is..... Dus dan een andere manier. We gaan kijken of ik reageer op een ballonkatheter. Dit omdat het wel eens kan zijn dat het mijn lijf prikkelt om zelf aan de gang te gaan. Ik ben gewoon een vrouw die langer draagt dan gemiddeld. Ja... Vertel mij wat inmiddels.

Dus morgen weer grote controle. Ik mag me om half 9 al melden. En dan wordt ik woensdag opgenomen om eens te kijken of een ballonkatheter wel wat wil doen. En of het dan donderdag mogelijk is om mijn vliezen te breken. ( ikzelf heb er een beetje een hard hoofd in)

Dus zoals ik al zei.... Aar krijgt het zo voor elkaar om het erin te krijgen om het vervolgens met een vergelijkbaar materieaal als bizonkit vast te plakken.... Het zit er dus zo in.. Maar eruit is echt een stuk lastiger.

En toch denk ik dat mijn lijf me net als bij Kirsten gaat verrassen. Zich nergens iets van aantrekt totdat het zelf vind dat het tijd is. Dus ik heb geduld. We gaan het zien. Wel wil de gyn Pino uiterlijk vrijdag op de wereld hebben.... We gaan het zien. Gelukkig ben ik er in tegenstelling met mijn vorige zwangerschap er behoorlijk nuchter onder. Het zal mijn tijd wel duren. Er is er nog nooit een blijven zitten....

Liefs Han