33 weken en 4 dagen

Op verzoek dan toch een blogje...

Hier zit ik dan 33 weken en 4 dagen zwanger van Pino. Mijn laptop heb ik met een beetje vreemde houding tegen mijn buik geparkeerd en zo lukt het me nog redelijk om een verhaaltje te typen. Pino is daar minder gecharmeerd van. Dus rampt met volle kracht tegen het apparaat aan. Want ja stampen kan die kleine als de beste. En dan het liefste als mama geconcentreerd wonden aan het in of uitpakken is. Steriel aan het werk is of in gesprek is waar 100% de aandacht voor nodig is. Ook in de nacht wil kleine pino zich nog wel eens laten voelen. ZO heb ik nu al een aantal nachten ruzie gehad mijn mijn inwoner of inwoonster. Als ik op rechts wil liggen wel die kleine juist naar links. Maar ja mama heeft met iets meer dingen rekening te houden met slapen. O.a. de rug die soms aanvoelt als een wokkel. Of een bekken die net wat meer ontspanning nodig heeft. Begrijp me niet verkeerd. Ik heb nauwelijks last van mijn rug of bekken. Alleen in de nacht wil het soms wel eens zo zijn dat ik lig vast te roesten.

Het gaat me namelijk beter af dan gedacht. De zwangerschap van Kirsten ging ook niet slecht maar voelde me daar erg onzeker in. Had last van diverse vervelende kwalen en mijn rug en bekken was het er absoluut niet mee eens. Nu fiets ik eigenlijk redelijk overal doorheen. Vrijdag is mijn laatste werkdag. Ik baal daarvan. Had nog best even willen werken. Het gaat nog goed en ik vind het ook nog heerlijk. Tuurlijk zou ik het lekker vinden om niet om half 6 op te staan. Maar zo'n grote ramp is dat nu ook weer niet. Ik mag gewoon echt niet klagen. En zoals al gezegd in mijn vorige blog moest ik van deze zwangerschap genieten. En dat ben ik dan ook echt gaan doen.

Genieten... gewoon dubbel genieten. Want die kleine geit loopt er ook nog. En wat is ze fantastisch!!!! Vanmorgen is ze dan ook voor het eerst naar de peuterspeelzaal geweest. En daar heeft ze zo ontzettend naar uitgekeken. Met een brede grijs op haar toetje en een veel te grote rugzak op haar rug vertrok ze naar school.

Dikke tranen bij mama. Wat is het toch iedere keer moeilijk om die kleintjes los te laten!!!! Gelukkig haalde ik madammeke 3 uur later met een nog grotere grijns op. Dus het was geslaagd.

Ze is momenteel mijn steun en toe verlaat. Ze wil niets liever dan goed voor mama zorgen. Iedere avond moet ik dan ook in de grote stoel gaan zitten worden mijn voeten op een voetenbankje gelegd en een fleece dekentje over mij heen getrokken. Ze kruipt er dan zelf lekken onder om vervolgens even met de baby in mama´s buik te praten.

Ook heeft Kirsten zelf een baby in haar buik. Geregeld wordt mijn hand gepakt en moet ik even aan haar buik voelen. Jaha zegt ze dan heel blij. Baby is wakker. Voel je dat?? Ook krijgt haar baby (een of andere beer) geregeld een slokje borstvoeding (gezien van een goede vriendin) en wordt baby iedere avond onder een hydrofiele luier (dus Bol en ik ga er nog meer nodig hebben dan voorheen ;-) ) ingestopt naast haar in bed.

Kirsten is er dus helemaal klaar voor om grote zus te worden. Ze heeft het allemaal in de smiezen en houdt ook alles bij wat er moet gebeuren. Belt geregeld met de "dotter" (dokter) om de toestand van haar mama te bespreken. Alles goed! zegt ze dan.

Mama is er ook redelijk klaar voor. Kamertje is klaar. Was is klaar. Bed gaat over 2 weken omhoog. Alles is redelijk op orde. Moet nog wel even de maxi cosi schoonmaken en mijn koffer in pakken. Alleen heb ik daar niet zo veel haast me. Ik beval toch pas 17 juni. Dus met 42 weken. Alleen liet de gyn mij afgelopen week weten mij niet zo lang te laten lopen als de vorige keer. Mits het zo goed blijft gaan als nu.

Mentaal.... Ik voel me metaal erg zeker. Voel me goed. Niet meer down of opgefokt. Vriendinnetje vroeg me afgelopen week ook of ik nu echt niets te zeuren had. Nou nee.. Eigenlijk niet. Gaat gewoon goed. Wel maak ik me momenteel nog druk over de bevalling. Ik ben bang te snel alleen te bevallen thuis met Kirsten naast me. Belachelijk misschien heb er de vorige keer ruim 22 uur over gedaan. Dus het zal nu niet in 30 minuten gepiept zijn. Maar dan komt de volgende gedachte. Ik heb geen zin in die weeen uren en uren. Maar goed zo denk ik er nu over. Als ik echt tonnetje rond ben zal ik wel weer gaan verlangen naar die weeen.

Wel ben ik gruwelijk nieuwsgrierig naar onze kleine (nou ja klein geschat wordt op 3700 gram bij 40 weken) pino.

Dus ik gedraag me voorlopig nog even als broedkip. Ga vrijdag genieten van mijn laatste werkdag en dan nog van de laatste paar weken met mijn kleine geitje.