Einde in zicht

Morgen ben ik alweer 35 weken zwanger, maar man wat een zwangerschap is dit geweest. Elke keer wanneer ik dacht dat het grote genieten eindelijk kon beginnen kwam er een volgend obstakel. Begrijp me niet verkeerd hoor, ik geniet van het meisje in mijn buik. We hebben er nogal wat voor meegemaakt om hier te mogen zijn. Deze meid laat zich dus ook door niets of niemand uit de weg slaan.

De eerste 20 weken waren de weken van het wachtbankje. In de eerste 12 durfde ik niet eens te geloven dat ze zou blijven zitten en sprak ik al over volgende trajecten die bewandeld konden gaan worden. Vervolgens het nieuws dat er iets mis kon zijn en erg mis ook. Wachten op depunctie en wachten op de uitslag. Na het fantastische nieuws was het wachtbankje wel klaar maar in mijn hoofd heb ik er nog eventjes op gezeten hahahaha. Dat loslaten doe je ook niet zomaar. NA eindelijk hetbesef te hebben dat de kleine meid  helemaal in orde was en alles goed was kon ik GENIETEN..... of toch niet.... 

Oh nee het bedrijf waar ik voor werk had zich failliet laten verklaren. Gelukkig heeft mijn man werk en goed werk en is het voor ons te overzien om even zonder werk te zitten, maar als leidinggevende je mensen te moeten steunen die dit niet hebben is dat best zwaar met alle hormonen.

Vervolgens alles afgerond en afgesloten en na een paar weekjes thuis zag ik het allemaal wel weer zitten. Ik vloog van afspraak naar afspraak want mijn buik en energie lieten dit volledig toe. Tot vorige week vrijdag. Die dag kregen we het vreselijke nieuws dat mijn schoonvader heel plotseling is overleden aan een hartinfarct. Ze wonen ook nog eens in frankijk dus manlief is plotsklaps vertrokken naar frankrijk ommet zijn broer en moeder alles te regelen. Morgen is de condoleance hier in nederland en dinsdag de dienst en begrafenis. Daar loop ik dan met mijn dikke buik te genieten van het aankomende nieuwe leven. Wat in contrast staat met het leven dat we afsluiten. Het bizarre is dat ik 11 aug benuitgerekend en mijn schoonvader 7 aug jarig was. In de afgelopen maanden/weken is het wel eens door mijn hoofd gegaan: Er zal toch niets met mijn schoonvader gebeuren in de aankomende tijd met deze uitgerekende datum? Die gedachte heb ik zo hard weer van me afgezet aangezien dat alleen maar stress oplevert. Ik moet er wel bij vermelden dat de gezondheid van mijn schoonvader wat achteruit ging maar dat ging over zijn longen en allergieen. Er is geen sprake is geweest van een slecht hart.

Sinds vorige week gaat het met mijn gezondheid ietsjes minder. Bloeddruk is aan het stijgen en ik heb last van erg veel kwalen. Ook erg moe enz. Dan zijn de aankomende 5 weken vrij lang en saai ben ik bang. Met de kleine meid gaat het zo ontzettend goed ondanks alle bergen die we hebben beklommen en daar ben ik super trots op. Wat een sterk meisje dit nu al is vind ik niet te geloven. Dat zorgt ervoor dat mama ook sterk blijft en positiviteit overal van in blijft zien. We gaan wel ons klein meisje vernoemen naar mijn schoonvader aangezien dit toch een bijzondere tijd is.

Op naar de laatste positieve weekjes en hopen dat de bevalling lekker vlot mag verlopen ;-)