Bevalling

Al een paar dagen voelde ik me raar; erg moe en hongerig. Dus heb ik lekker op de bank tv gekeken en lekker veel geslapen (met een zak lekkers...)  Zaterdag ochtend was ik behoorlijk sjago maar ik dacht dat dat kwam omdat ik het gewoon zat was. Lekker de hele dag in de pyjama gelopen in huis, ik sliep erg slecht die nacht, ik kon gewoon de slaap niet vatten! Rond 1600 besloot ik toch te gaan douchen, ik werd ineens heel onrustig. Onder de douche kwam ik er achter dat ik wat bloed verloor. Zal het dan toch stiekem begonnen zijn?? Ik was namelijk die ochtend wakker geworden met nat ondergoed maar dacht dat dit kwam door het zweten, ik had het zo warm die nacht! Toch maar het ziekenhuis gebeld en we mochten even langskomen. Eerst maar ff naar de Mac Donnalds (je weet maar nooit hoe lang we in het ziekenhuis moesten blijven, en ik had honger) Even snel gegeten en naar het ziekenhuis . Daar aangekomen bleek na een uur lang controles (hartfilmpje, urine test, vruchtwater test, bloed afgenomen, bloeddruk gemeten) dat mijn vliezen toch gebroken waren. Maar nog niet helemaal door; hoog gebroken noemen ze dat. Ik verloor druppels vruchtwater; niet echt spectaculair. Ik mocht gewoon naar huis en als de bevalling niet zelf op gang zou komen die nacht zouden ze me zondag ochtend gaan inleiden.

Dus wij naar huis, onrustig en gespannen. Het gaat hoe dan ook binnen 2 dagen gebeuren!! Die avond nam ik afscheid van mijn buik; ff lekker ingesmeerd en nog even de baby voelen bewegen. Ik heb toch 9 maanden met een dikke buik gelopen, een raar idee dat dat 'weg'gaat zijn en er een baby voor in de plaats komt! En terwijl ik zo zat te denken in bed overviel ineens me de angst; ineens was ik doodsbang voor de bevalling! Wat nou als er iets verkeerd gaat? Als de baby overlijd, als ik overlijd, als de baby niet gezond is of ik er een complicatie aan overhoud? En hoe zit dat met de pijn; ga ik het volhouden, moet ik worden geknipt en wat nou als er iets niet goed gaat? Ik werd helemaal gek en in paniek en het duurde een tijd voordat gj mij tot rust kreeg. Toch nog redelijk geslapen tot een uur of 5. Ik moest plassen en ging daarna lekker nog even in bed liggen; we moesten pas om half 8 in het ziekenhuis zijn. En terwijl ik me zat te bedenken of ik de baby nog had gevoeld hoorde ik ineens; POK POK! En mijn buik bewoog ook. Ik dacht; wat is dit nou, heeft de baby iets gebroken ofzo? En toen; o shit ; MIJN VLIEZEN ZIJN GEBROKEN!! dus ben ik heel stil blijven liggen en ik fluisterde; "Gerrit, pak wat doeken, mijn vliezen zijn gebroken!"  Normaal moet ik hem wakker schudden en met grof geweld wat duidelijk maken, maar het leek alsof hij erop lag te wachten, klaar wakker was ie! Dus GJ handdoeken gehaald, en toen ik rechtop ging zitten kwam de vloedgolf! Ik ben gelijk onder de douche gesprongen terwijl gj de tas snel verder aanvulde om mee te nemen naar het ziekenhuis. Ik heb beneden nog een kopje thee met suiker gedronken en gerrit ging rustig douchen.

Toen begonnen ineens de weeën. Het is een gevoel wat niet te missen is. Je weet het gewoon. Het komt al een golf en je wilt ook gewoon ff niet praten, alleen maar voelen. Daarna zwakt het af en loop je weer rond alsof er niks aan de hand is! In de eerste instantie zei ik dat Gerrit lekker rustig aan kon doen. Maar het ging ineens erg snel en voor ik wist zat ik om de 5 min (binnen een half uur). Dus heb ik het ziekenhuis gebeld dat we eerder kwamen omdat het begonnen was. Van de rit naar het ziekenhuis weet ik niet zoveel meer. Wel dat ik lopend nog naar de verloskamers ben gegaan, terwijl gj de auto wegzette. Ik stond mijn ween op te vangen bij de lift, me afvragend waarom dat stomme ding nou niet kwam, terwijl ie er allang was!

Ik mocht in verloskamer nr 2 op het bed plaatsnemen en de verpleegkundige Ellen kwam me helpen. Ik had 4cm toen ik in het ziekenhuis aankwam. Ik werd eerst een uur aan het hartfilmpje gelegd wat erg vervelend was omdat ik liever wilde lopen om de ween op te vangen.  De verloskundige Sibillia (?) kwam en plaatste een sensor op Bram's hoofd zodat ze zijn hartslag konden bijhouden. De banden mochten van mijn buik en ik kon me weer een beetje bewegen. Dan maar proberen te staan. Leunend met mijn armen op het bed, en gj die zijn vuisten in mijn rug duwde. Maar naast het bed staan was ook geen optie, ik voelde me veel te zwak en was bang dat ik door mijn knieen zou gaan. Dus toch maar weer gaan liggen. Met mijn vuisten in mijn rug om de rugwee op te vangen, en gj die mijn benen wiebelde was het redelijk te doen. Hij moest ook nog op een bepaalde manier wiebelen, tegen elkaar in, anders schudde ik helemaal door elkaar. Wat wel vervelend was dat ik al vanaf het begin bloed verloor en ik maakte me zorgen over wat gj daarvan zou vinden (waar je je druk om maakt he?) In de eerste instantie wilde de verloskundige me ween opwekker geven maar ik wilde daar nog even mee wachten. Maar goed ook want de volgende keer dat ze terug kwam was ik alweer op 7 cm aangekomen. Ze ging weer weg en op het moment dat ik het niet meer zag zitten en serieus over pijnstilling zat te denken had ik al 9 cm! Het puffen ging goed en ik kon me goed concentreren. Als ik toch in paniek begon te raken dan keek ik gj aan. Samen hebben we de hele bevalling gepuft; DE-ZE WEE KOMT NOOIT MEER TERUG... het hielp me goed de wee te doorstaan. En ik heb ook echt het gevoel dat we de bevalling samen hebben gedaan. Een enkele keer vergiste gj zich en zei; deze wee gaat nooit meer weg! Inwendig kon ik daar wel om lachen maar ik kon het niet uiten omdat ik zat te puffen hahah.

Toen hoefde gj ineens niet meer te wiebelen; de been weeen hielden ineens op. Ervoor in de plaats kwam de drang te moeten persen; je kan het niet tegen houden. Mijn buik deed het vaak vanzelf. Maar ik mocht nog niet... Maar mijn lichaam wilde het wel. Dit vond ik toch wel het moeilijkste moment van de hele bevalling, ik kon het puffen ook bijna niet meer volhouden en wilde persen. Ik slaakte kreten die uit het diepste van mijn ziel leken te komen. De drang is bijna niet te weerstaan. Gelukkig mocht ik na een tijdje eindelijk persen. Wat een opluchting! Het persen zelf heb ik in een trance gedaan. Ogen dicht, benen opgetrokken, vasthouden bij mijn knieen, af en toe een slok water en een kruimel dextro. Wachtend op een wee. Op het moment dat er een wee kwam; uitademen, diep inademen en persen met alle kracht die ik in me had. Zonder geluid want dat kost kracht. 3 keer per wee, en elke keer als ik dacht; ik kan bijna niet meer dan vond ik ergens diep in me toch nog een stukje kracht. De baby moest eruit, koste wat het kost.Soms gleed de baby een stukje terug, en heel even zat de baby vast achter mijn maagdenvlies (ik wist niet eens dat ik die nog had). Mijn blaas werd geleegd met een catheter (niet verdoofd) De verloskundige zei; ik ga zo de knip zetten, je mag dan niet persen, ik trek dan gelijk de baby eruit. En dat deed ze. Alleen tijdens het eruittrekken voelde ik een onbeschrijvelijke pijn (ik weet nu dat ik op dit moment volledig verder scheurde) en ik hoorde mezelf  AU,AU, AU roepen. Maar toen ik mijn ogen open deed zag ik mijn kindje. Hij werd op mijn buik gelegd en ik keek in zijn blauwe ogen die me aanstaarde. Al de pijn was vergeten. Onze Bram was geboren om 1308 uur op 23 januari 2011. En hij was het mooiste wat ik ooit heb gezien. Ik ben verliefd!  Ik keek naar zijn gezicht, naar zijn handjes met 10 vingers, zijn voetjes met 10 tenen, hij was helemaal compleet! En ik kon alleen maar huilen. Welkom kleine man, ik zal van je houden en je beschermen. Want ik ben je moeder, en jij bent mijn zoon, voor altijd......