Weer terug op internet

Hallo allemaal,

Ik loop achter, vier weken maar liefst. Ik weet het. Maar ik kon even niet schrijven. Nadat Levi Sirolimus was gaan gebruiken werd voor mij alles heel zwart. Ik was ervan overtuigd dat hij dood zou gaan. Ik dacht dat de artsen het niet meer wisten omdat niets aansloeg en dat ze daarom nu dit middel gaven als laatste redmiddel of in het kader van: 'Dan hebben we in ieder geval alles geprobeerd.' Het ging op zijn zachts gezegd niet zo goed met me.

In het weekend na zijn 9e chemo ben ik ingestort. Ik was zo overtuigd dat we hem niet mochten houden dat ik niet meer met hem wilde spelen, niet meer naar hem kon kijken of hem kon verzorgen. Ik dacht dat het toch allemaal niet meer uitmaakte. Wat maakt het uit als het geen zin heeft, nietwaar? Oordeel niet te hard, dat doe ik zelf wel.

Mijn ouders en schoonouders, overige familie en vrienden en vriendinnen, niemand kon me nog bereiken. Daar kon mijn lieve echtgenoot niet langer tegen. Hij heeft hulp ingeschakeld en daardoor kon ik praten met een psycholoog. Ik had altijd zulke vooroordelen. Een depressie? Echt niet, gewoon je schouders eronder! Hoezo down? Stel je niet zo aan, je hebt hem nog, doe normaal!! Zoveel ouders hebben het zwaarder dan jij en jij durft je zoon op te geven! Zie je, zelfs in deze blog ga ik weer mee. Dat moest dus stoppen.

De psycholoog kwam er achter wat me nu zo dwars zit. Ten eerste neem ik mezelf kwalijk dat Levi ziek is. Ik weet dat het irrationeel is!!!! Maar zo voelt het niet!! Ik heb iets fout gedaan, ik weet niet wat, maar er is iets! Misschien weten we over 100 jaar wat ik 'fout''gedaan heb en lachen de toekomstige mama's me uit, maar nu heb ik toch echt niets gedaan om dit te veroorzaken. Dus denken dat ik het heb gedaan is een vreemde gedachte (Joh...). Maar daarnaast is hett ook nog eens heel arrogant van mij om dit te denken. Want met mijn gedachten denk ik dus eigenlijk dat ik het hele mysterie van het leven in mijn macht heb. En dat heb ik niet! Gelukkig niet! Die gedachte helpt me heel goed, ik wil namelijk echt geen arrogant iemand zijn of denken dat ik het allemaal wel weet. Want dat doe ik echt echt echt niet!!

Ten tweede dacht ik dat ik een waardeloze moeder was. Een echte mama zou nooit zo ontzettend erg opgeven en denken aan vreselijke dingen. Maar de psycholoog zei dat het niet zo vreemd is en juist op een bizarre en incorecte manier het toppunt van moederliefde. Liever dat ik zijn pijn weghaal dan een onzichtbaar en ongrijpbaar iets. Uiteraard moet het niet tot uiting komen!!! Maar dit inzicht dan steeds denken dat ik niet goed genoeg ben heeft me heel goed geholpen dat ik dat juist wel ben!! Ik wil hem gewoon koste wat het kost beschermen tegen pijn en verdriet :)

Inmiddels gaat het weer helemaal goed met me. Natuurlijk, de angst dat we hem niet mogen houden is groot en blijvend. Maar dat betekent niet dat hij geen lieve en leuke moeder verdient!! En dat snap ik nu echt heel erg goed!!

Oke, genoeg over mij. Het voelde alsof ik even moest verantwoorden waarom ik even niet reageerde, dus bij deze. Ik waardeer het enorm dat iedereen zo met ons meeleeft!!! Echt, dat is zo ongelofelijk fijn!! En dat ondanks ik even niet leuk en lief kon reageren mensen toch bleven mailen, berichten, smsen, bellen, een kaartje stuurden, langskwamen of op andere manieren lieten weten dat ze aan ons dachten. En daarvoor bedank ik iedereen zeer zeer hartelijk :) Ze zeggen toch: In nood leer je je vrienden kennen? Wij hebben in dat geval ongelofelijk veel geluk <3 Bedankt!!!

Hierna volgt meteen de update over de echt belangrijke persoon hier: onze lieve kleine ongelofelijk sterke Levi!! Superbaby, supertrooster en superschat!