Herkennen jullie dat... (even een klaagblogje soms helpt het)

En dan is het weer maandag.. Vorige week donderdag moest ik op controle komen om te kijken of alles weg was met de tabletten. Ik had zoveel gebloed dat ik er van overtuigd was dat het wel moest. Helaas bleek het er allemaal nog te zitten en werd er direct een curretage gepland voor dezelfde dag. De curretage gebeurde pas laat op de dag omdat ik er zomaar bij tussen kwam. Wat te begrijpen is. Nu gaat het lichamelijk weer wat beter. Ik vloei een heel stuk minder en mijn duizeligheid neemt weer wat af. 

Ik sta weer bij de school om mijn zoontje op te halen en ga door of er niks is gebeurd. De ene zwangerschapsaankonding na de ander zie ik voorbij komen op social media. Ik zou ook twaalf weken geweest zijn en ik zou het deze week ook aan de buitenwereld hebben gedeeld. Maar niks van dit alles. Ik ben niet meer zwanger,, en er komt geen baby. Ik vind het confronterend allemaal. 

De eerste keer dat de missed abortion me overkwam kon ik het relativeren. Pech dacht ik. We zijn gezegend met het feit dat we snel zwanger worden. Toch was ik pas een jaar later zwanger dit door dat we heel erg druk waren met andere zaken, en het even op een laag pitje hadden gezet. Weer werd ik snel zwanger. Lucky me.. en ik had niet door dat het weer niet goed was. Ergens hield ik me zelf continu voor de gek. 1 keer hoor je zo vaak.. maar 2 keer. Meer zwangerschappen gaan goed dan fout.. je weet het wel. Stiekem had ik al wat namen bedacht met mn man. En fantaseerde ik over ons kleine wonder. Wat zouden de jongens ervan zeggen... en dat knagende gevoel dat het misschien wel weer niet goed zat duwde ik hard na de achtergrond.

Toen het nieuws ons bereikte dat het niet goed was. weer niet... toen voelde ik weinig emotie. Ja ik was vooral boos maar ik hield me vooral heel sterk na de buitenwereld. Nouja buitenwereld.. een miskraam is ook zo'n stil iets. Je loopt er niet mee te koop. Je familie en beste vrienden weten het .. maar daar houdt het ook mee op. Ze leven mee, maar net als iedereen gaat ook hun wereldje verder en ze hebben niet het verdriet wat ik diep van binnen voel. Een leeg naar gevoel. Mijn man vond het ook vervelend..vooral die lichamelijke ongemakken die ik er door had. De pijn, het vele vloeien, slappe gevoel en de curretage. Hij steunt me door dik en dun. En toch voelt hij het anders. Legt het makkelijk naar zich neer, en denkt al aan een nieuwe poging. 

Ik hoop dat dit nare gevoel gauw weer over gaat, en dat ik me weer wat blijer voel. Het zal wel tijd nodig hebben.. Maar het liefst zou ik een keer schreeuwen.. Het gaat helemaal niet zo goed op dit moment!! Maar dat doe ik niet. Met een blije glimlach haal ik mijn kind van school. Een gezellige familie foto plaats ik op instagram. Niemand heeft enig idee en daarom is babybytes zo lekker.... even van je afschrijven dat lucht op.