Het is achter de rug...

Jee... wat heb ik in de rats gezeten afgelopen dagen. Ik zag er enorm tegen op. Het bleef door mijn hoofd spoken. Pillen, curretage, pillen curretage. Toen ik bij de gyneacoloog zat heb ik de knoop door gehad. Ik ga voor de pillen. Curretage kan altijd nog. 

Ik heb alleen 1 vervelende tik en dat is dat ik een enorme speurneus ben. Ik ben een echte google expert. Volgens mij ben ik bijna een wandelende encyclopedie zoveel weet ik inmiddels van meneer google. Met de pillen tegenover me op tafel, starte ik toch eerst mijn ipad. Ik moest nog 1 keer lezen wat die cytotex wel allemaal niet teweeg kan brengen. En geloof me er waren meer horror verhalen dan iets positiefs. He getsie, en ik moest die pillen nog gaan inbrengen. Maar wie a zegt moet ook b zeggen, en ik heb ze maar ingebracht.

De eerste vijf uur deed het niet zoveel. Ik zag het alweer voor me, tuurlijk slaat het bij mij niet aan. Maargoed zolang ik niet ondragelijk pijn heb kan ik het nog wel aan. We gaan het zien. Maar na het eten voelde ik toch wel menstruatiekrampen.  Die wat heviger werden. Ik heb een paracetamol ingenomen, en als snel begon ik te vloeien. Eerlijk is eerlijk het viel mij honderd procent mee. 

Nu moet ik over een week nog een nacontrole bij de gynaecoloog, en dan zullen we echt zien of het uiteindelijk weg is. Laten we het hopen. Ik heb wel het idee. 

We kunnen ook gaan beslissen of we verder onderzoek willen, omdat dit mijn tweede miskraam is. Ik twijfel aan de ene kant. Je mag zeker drie maanden niet zwanger raken voor de onderzoeken. Maar aan de andere kant. Misschien geeft het een geruster gevoel dat alles even wordt nagekeken in je bloed. Baat het niet dan schaad het niet. Iemand ook onderzoeken gehad? 

Als ik meneer google raadpleeg word ik ook verdrietig van alle verhalen. De ene miskraam na de andere. Ik vond deze tweede er al inhakken. Respect voor de mensen die dit zovaak mee maken. Het hakt er toch iedere keer in. De teleursteling, de rompslomp aan je lijf. Ik moet dan eigenlijk ook niet aan een volgende zwangerschap nog denken. Die polonaise aan je lijf. Eerst voel je je rot in de veronderstelling dat dat een goed teken is. Nou bij mij gaat dat dus niet op. Hoe misselijk ik me ook voel, het kan dan nog flink mis zijn net zoals de laatste twee missed abortions. Mijn lichaam houdt ervan om zwanger te zijn en heeft moeite blijkbaar met herkennen van iets wat niet goed is. Stel dat het de derde keer weer misgaat.. je zou de moed verliezen. 

Ik vind het dan ook fijn om positieve verhalen te lezen, waar je je aan op kunt trekken. En dat me na verloop van tijd weer energie geeft om er weer voor te gaan. Nu moet het eerst even bezinken. Ik ga de komende dagen extra van mijn kindjes genieten en leuke dingen doen. Want een leuke mama was ik de afgelopen week niet echt. 

Groetjes, Lissa