WTF is dit???

Na een periode van welles-nietes-toch wel- nee, doe maar niet, waren we er over uit. Geen kinderen meer. 2 is genoeg. Alles werd verkocht. Weg met die weg, weg met de wagen, tot nooit meer ziens!

En toen begon het aftellen. Nog 12 maanden tot Aagje haar 4e verjaardag. Nog 12 maanden tot Aagje naar school zou gaan. Sien zou de PSZ-plek overnemen zodat we opeens, zomaar, een vrije ochtend zouden hebben. Hele plannen liggen al klaar. Lekker samen winkelen. Samen terug naar bed. Samen hardlopen. 

Nog 11 maanden.

Nog 10. Nog 9... 

Nog 2,5 jaar te gaan, iets minder zelfs, en dan zouden ze beide op school zitten. Dan zou ik weer iedere dag kunnen gaan sporten en mijn oude figuur weer terugkrijgen. Bijna, want los vel is helaas niet te trainen. 

Of ik zou een opleiding kunnen gaan doen.

Sowieso zou ik flexibeler in mijn werk komen te zitten. Niet meer dat gedoe met oppas, gewoon de overblijf en een uurtje na-schoolse opvang en voila, geregeld. 

Pas was ik 5 hele dagen overtijd. De zwangerschapstesten zeiden, natuurlijk, negatief. Ons seksleven was de afgelopen maand nogal sobertjes en daarnaast waren we, met de laatste schok nog vers in het geheugen, erg voorzichtig.

Nee toch?

De eerste test, met 2 dagen overtijd, deed ik nog biddend op mijn blote knietjes. 'Alstublief niet, ik zal nooooooit meer schelden'.

De tweede test, met 4 dagen overtijd, deed ik met een combinatie van 'liever niet' maar ook met de geur van babies in mijn hoofd. 

Zo'n lief, klein, zacht hummeltje. Zo'n soezig slapend babietje op je borst. Wat zal Aagje het geweldig vinden. Iedereen vindt de 3e het makkelijkst. En wellicht zou de 3e een zoon zijn, hoe leuk zou dan zjin?

Afijn, ook de 2e test was negatief en een dag later bloedde ik.

Dat appte ik dan ook naar manlief 'jaaaaa BLOED!!!!' 

We hielden niet op met appen met zeggen hoe blij we wel niet waren. 

Dat twee echt genoeg is. 

Hoe fijn het gaat worden als ze straks op school zitten.

Toch kan manlief het niet laten om op elke foto die ik app te reageren 'Zou best leuk zijn, 3 van die meiden'.

Waarop ik reageer met '2 is vele malen leuker'.

Waar ik dan eigenlijk niet helemaal eerlijk ben. Want babies zijn toch leuk? Het zijn toch niet van die kotsende, jankende, spugende, krijsende hoopjes ellende?

Ik was toch best een goede baby-moeder?

We waren toch enorm gelukkig toen de meiden klein waren?

En het kan nu toch nog... we zitten er nog middenin. 

En ja... toen werd een bevriend stel van ons voor de 2e keer papa en mama.

Zo'n lief klein blond hummeltje, zoals babies op de reclame zijn. 

En ineens kriebelt het aan alle kanten.

Rammelen mijn eierstokken.

Schreeuwt mijn baarmoeder om een bevruchtig.

Springen mijn tieten in stuwingsstand zodra ze een baby zien of horen.

Ik, die vanuit de grond van mijn hart kon zeggen 'Alsjeblieft geen baby meer!!!', zit hier opeens met een enorme voortplantingsdrang. 

Dat de meiden maar heeeeel vervelend mogen zijn vanmiddag! 

En dan ga ik vanavond al mijn baby-blogs nog maar eens lezen, want ik weet echt wel dat ik er geen moer aan vond. En dat ik echt een beroerde baby-moeder ben.

Maar nu Sienepien maar eens uit bed halen. Die zit al 5 minuten luidskeels 'Hallo!!!! Mama, ben je???' door de babyfoon te roepen.

Mijn heerlijke, eigenwijze dreumes!!