Zit ik dan...

Zoals jullie wellicht in mijn vragen hebben gelezen, zit ik sinds dinsdag met een hersenschudding thuis.

Dinsdag was er nog niks aan de hand. We hadden een beetje drama-nacht met Sien achter de rug en ik besloot, omdat manlief de rest van de week op mountainbike-vakantie zou zijn, een dubbele fitnesstraining te pakken, de hardloopband een tandje harder in te stellen etc. Als ik dan maar 1x kon sporten deze week, dan maar gelijk goed. 

Tijdens het sporten werd ik af en toe wat duizelig maar niks om mij zorgen om te maken. Dat heb ik met mijn lage bloeddruk nou eenmaal wel vaker, het hoort erbij en ik weet niet beter dan even stil staan en wachten tot het afzakt.

De rest van de dag nergens last van.

Die middag was ik op mijn werk. Er was wat op de grond gevallen en dat kon ik natuurlijk echt niet laten liggen. Dus ik bukte me en wilde het weer ophangen. Opnieuw werd ik duizelig, dus zocht even steun aan de muur.

Het volgende ogenblik lag ik op de bank, met een coolpack tegen mijn hoofd en een heleboek nieuwsgierige ogen op mij gericht. Ik de tussentijd bleek ik flauwgevallen te zijn waarbij mijn hoofd zo hard tegen de grond was gekomen dat het door het plafond heen dreunde naar beneden waar een hoop nieuwsgierigen naar boven kwamen kijken 'wat er nou weer aan de hand was'. Daar lag ik, een paar minuten buiten westen en uiteindeijk weer bijgekomen.

'Je kan nu zeker niet meer helpen met koken?' vroeg een client bezorgd. 'Maakt niet uit, hoor. Geef maar geld dan gaan we wel wat halen bij de snackbar'. Ik was nog helder genoeg om te zeggen dat ze echt te goed voor deze wereld was, al was de wereld voor mij 1 grote draaikolk en dat bleef hij 1,5 uur lang. 

Nadat ik aan mijzelf had toegegegven dat werken het vanavond niet ging worden en zelfs hebt toegestaan dat ik naar huis werd gebracht door een collega 'hallooooooo, woon 2 straten verder, dat kan ik wel...... oooooh daar ga ik weer' richting huisartsenpost gegaan met diagnose lichte hersenschudding. LICHT? Ik wil niet weten hoe een zware hersenschudding voelt.

Kids waren inmiddels opgehaald door mijn lieve zus en die hebben heerlijke 2 dagen gehad. Mijn zus heeft 2 kinderen van 13 en 11 die gek zijn op ze, met name de oudste is echt de grote, verzorgende neef. 

Ik was niet meer dan een zielig hoopje Lispel. Ik mocht de eerste 24 uur enkel paracetamol en dat was NIET voldoende. Mijn hoofd bonkte, beukte, klopte, scheurde..... wat al niet meer. Ik kan me niet herinneren ooit zoveel hoofdpijn te hebben gehad. Elk lichtje, elk geluidje was een kwelling. De klok werd stilgezegd want het 'tik-tak' zorgde ervoor dat mijn hoofd keer op keer scheurde. Alle gordijnen zaten potdicht en nog moest ik mijn zonnebril op doen om mijn ogen open te kunnen doen zonder dat de pijnscheuten door mijn hoofd gingen.

Slapen kon ik niet meer. De prikkel om in slaap te vallen leek net zo geschud te zijn als de rest van mijn hersenen. Uren lag ik wakker 's nachts. Als ik van links naar rechts draaide dan leek ik nog zeker een kwartier op zee rond te dobberen wat me enorm misselijk maakte. De hele nacht leek ik door mijn bed te zweven. Ik kon mezelf voorzien in de basisbehoefte (toilet en iets eten) en dat was het. Al had ik totaal geen eetlust, 5x per dag dwong ik mezelf iets naar binnen te werken. Een boterhammetje, een banaantje, IETS. 

Daarnaast de verveling. TV was natuurlijk helemaal uit den boze maar ook lezen, computeren of appen kon ik niet langer dan een kwartier volhouden. En verder was ik niet ziek. Met griep slaap je 20 van de 24 uur, dan blijft er weinig over om te vervelen. Helaas was slapen nou net hetgeen ik niet kon. Dus lag ik maar. Te draaien en te deinen. De uren, de minuten af te tellen totdat ik weer paracetamol mocht, en natuurlijk stiekem een uurtje eerder innemen. 

De eerste 24 uur schenen het ergst te zijn, hier duurde het zeker wel een uur of 32 maar daarna nam de hoofdpijn langzaam iets af. De duizeligheid niet meer zo intens. Ik heb zojuist, 4 dagen na de val, zelfs een klein boodschapje gedaan. Thuisgekomen voelde ik me alsof ik de marathon had gelopen. 

Inmiddels aan de melatonine om 's nachts weer te kunnen slapen.

Met spreken of schrijven kan ik opeens opvallend vaak niet meer op een bepaald woord komen.

Ik heb nooit enig idee gehad dat een hersenschudding zo heftig was. Dat het zolang duurde voordat je er bovenop was. 

Maar het hersel lijkt begonnen te zijn.

Voor nu: ik reageer wat minder op berichtjes op babybytes. Dan weten jullie de reden.