Later nu ik groot ben

Vroeger wist ik het wel. Later als ik groot ben wil ik 11 kinderen, 11 jongens die samen een elftal zouden vormen. Iets later is dat afgezakt tot 4 jongens en uiteindelijk zit ik nu met 2 meiden. En 2 is genoeg ;-).

Later als ik groot ben, dacht ik een soort superwomen te zijn. Een vrouw die moeiteloos een roedel kinderen grootbrengt, gecombineerd met een drukke, uitdagende baan en bezig met, minstens, een HBO-opleiding omdat je je toch moet blijven ontwikkelen. Ik zou nog steeds lol maken met mijn vriendinnen en een bruisend sexleven hebben met mijn partner. Want ja... als je dat laat versloffen is het einde natuurlijk zoek. Vanzelfsprekend zou ik er iedere dag uitzien alsof ik zo uit een modeblaadje kwam lopen. Inclusief keiharde buikspieren en een middeltje waar barbie jaloers op zou zijn. Want sporten zou ik natuurlijk nog steeds doen. Hoeveel moeite is het nou om in de ochtend of avond een uurtje te gaan hardlopen?  Zo'n moeke die 's avonds in een bloemetjespyama op de bank naar boer zoekt vrouw kijkt? Te moe om sex te hebben? No way, dat zou mij niet overkomen. Sex geeft toch juist energie? En je slaapt er toch juist zo lekker van daarna? 

Dit is het jaar dat ik 30 word, wat betekent dat ik niet meer kan praten over 'later als ik groot ben'. Ik ben inmiddels groot. Een volwassen vrouw. Geen lief, blond enigszinds verlegen meisje die mensen tegelijkertijd chockeert met haar toch wel cynische/ zwarte humor. 

En wat is mijn leven volwassen. Wat is er weinig terecht gekomen van al mijn mooie plannen. 

Ik zit dan wel niet op de bank in een bloemetjespyama naar een suf TV-programma te kijken, ik zit in een joggingsbroek een blog te schrijven op een babysite. Bloemetjespyama's vermijd ik als de pest maar eerlijk.... wat is het verschil?

Naast mij ligt mijn man op zijn tablet een stom spel te spelen. De woorden die we gewisseld hebben sinds de kinderen op bed liggen zijn: 'zo, die liggen' waarna mijn man nog een kopje thee voor mij heeft ingeschonken die, besef ik me nu, koud geworden staat. 

'Het is koud, balen' heb ik nog even met hem gecommuniceerd, waarbij hij met 1 oog opkeek en mij een kleine, flauwe, halve glimlach gaf. Waarmee hij wilde zeggen dat ik mijn thee altijd koud laat worden. 

Verder is het stil. Geen TV. Geen radio of muziek. Het enige geluid wat die stilte verstoort is het tikken van mijn vingers op het toetsenbord. En dat is al bijna teveel na een dag vol geluid. 

Mijn leven is enorm volwassen en soms word ik moedeloos van het steeds terugkerende proces van huishouden. Deed ik pakweg 3 jaar geleden op maandag mijn huis schoonmaken, had ik de rest van de week vrij. Kon ik doen en laten wat ik wilde. De hele dag series terugkijken. Uitslapen. Eeuwigheden douchen. Urenlang bellen waarbij ik heen en weer door het huis liep. 

Momenteel betekent op maandag mijn huishouden doen, dat ik het dinsdag weer kan doen. En dat woensdag mijn wasmand weer vol is en ik op donderdag mijn voortuin niet meer kan zien omdat mijn raam vol zit met afdrukken van kindervingers en iets wat lijkt op een combinatie van pindakaas en jam. 

En het komt steeds terug. Om gek van te worden. 

Aan de ene kant heb ik rust gevonden in mijn situatie. Ik ben gelukkig. Ik heb 2 fantastische dochters, echt waar. Ik zie tijd om 2x per week te fitnessen en zo nu en dan af te spreken met vriendinnen. Voor een lunch, een high tea, gewoon een bakkie of een avondje lol. Ik werk en ondanks mijn slaapgebrek functioneer ik. Ontwikkel ik me. 

Ik heb zelfs rust gevonden in mijn sexleven. Het hoeft ook niet meer elke dag. En het hoeft ook geen uren meer te duren. En het heeft me wel 3 jaar gekost om toe te geven dat ik er eigenlijk helemaal niet zo van baal dat ons sexleven zo veranderd is. Dat ik eigenlijk, stiekem, best tevreden ben met die gemiddeld 2x een uurtje per week. 

Maar toch... diep binnenin vind ik dat ik het allemaal zou moeten kunnen.

Dat ik in de spiegel kijk en me afvraag wanneer mijn wasbordje weer terugkomt (nooit, waarschijnlijk), wanneer ik me weer kan meten met het libibo van mijn collega in zijn prille relatie (nooit, waarschijnlijk) en wanneer ik aan mijn werkgeven toegeef en die opleiding ga volgen (nooit, laat ik het hopen!!!)

En wat zegt het over mij dat ik in, dan wel niet bloemejes, pyama op de bank zit, om half 10 naar bed ga, nog een half uurtje lees voordat ik mijn man goedennacht kus. Waarna we, na wat gerommel, toch maar besluiten om te gaan slapen 'omdat het anders weer gelijk zo laat wordt'. 

Ik blijf die strijd houden. Die strijd dat ik het allemaal wil. Ik wil de lieve, knutselende moeder zijn voor mijn kindjes maar ook die gedreven werkneemster. Ik wil de hilarische vriendin zijn en de sexy, onuitputtelijke partner. Ik wil degene zijn van wie mensen zeggen 'die heeft me echt door die klote-tijd heen geholpen' en degene waarvan mensen zich altijd afvragen 'hoe ze dat nou toch allemaal doet'.

Maar het lukt me niet en daar voel ik me schuldig over. Ik voel me schuldig omdat ik mijn vriendin, die een paar maanden geleden haar zoontje heeft verloren, niet genoeg steun. Hoeveel moeite is het nou om haar even een appje te sturen? Een klein kaartje? Even naar zijn grafje te rijden om een knuffeltje of een bosje bloemen neer te leggen?

Ik voel me schuldig omdat ik me voor zoveel minder kan inzetten op mijn werk als voorheen. Dat ik zo weinig flexibel ben voor mijn collega's en clienten. 

Ik voel me schuldig dat ik zoveel vriendschappen laat verwateren. 

Ik voel me schuldig dat ik zo weinig kan ondernemen met mijn kindjes buiten het huishouden om. En dat ik zo weinig van ze kan hebben na een korte nacht.

Ik schaam me als mijn zus tijdens het middagdutje mijn ramen heeft gezeemd als ze oppast, omdat ze er echt- niet tegenaan kon kijken. Of als ik onverwachts bezoek krijg en het hele dressoir ligt administratie die nog uitgezocht moet worden terwijl ik lui op de bank zit omdat ik gewoon zo moe ben. 

Ik schaam me als ik in de spiegel kijk en bedenk dat ik nog steeds niet bikini-proof ben en ik echt wel vaker dan 2x per week zou kunnen sporten.

En dat alles wordt afgewisseld met een 'nou en?!'  De berusting dat het nou eenmaal zo is. Dat mijn lichaam nou eenmaal een huisje is geweest voor 2 prachtige kinderen en dat wij allemaal maar eens moeten stoppen met die walgelijke gedachte dat er maar 1 perfect vrouwenlichaam bestaat.

De berustig dat je niet tot je dood toe elkaar sufneukt, dat er nou eenmaal een moment komt dat er 'rust' is in je relatie, ook op libido-gebied.

De berusting dat mijn werk niet meer op 1 staat, en dat dit ook gewoon helemaal goed is. 

De berusting dat niet ieder weekend bruisend is, omdat alleen mij klaarmaken ervoor al teveel energie kost. 

En dan voel ik me weer klote, omdat ik me erin berust dat ik toch echt de moeke aan het worden ben, die ik altijd heb verafschuwd.

En misschien is dat wel het proces van 'groot worden'.