Wanneer het echt wordt

Deze dagen loop ik met een boog om mn fotoalbums heen. Ik ben er extra bewust van dat ze er zijn die albums. Met veel liefde en aandacht in elkaar gezet. Herrinneringen die leuk zijn, zijn er ook. Een liedje, of gewoon een straat waar ik doorheen rijd geeft een associatie. Ik ben niet zo emotioneel maar probeer toch het maar te voelen.

De intentie is er geweest maar we konden het niet doen slagen. Waar is het dan mis gegaan? Vraag ik steeds aan mezelf, had ik nog iets kunnen doen?

'Later ga ik met jou trouwen' zei hij al jaren voor we iets hadden. Ook al hoorde ik bij een ander.. hij zei het. Ook al hoorde hij bij een ander. Hij zei het ook. Ik zei altijd maar dat zeg je tegen ieder leuk meisje. Tot de dag van vandaag nog niet zegt hij. Hij zei vandaag je bent de liefde van mn leven maar ik doe jou het meeste pijn.
Het had zo mooi kunnen zijn, de alcohol en drugs, de slechte voorbereiding op een samengesteld gezin, té laat in relatietherapie, enz. Enz. Enz. Overal is er van alles mis gelopen.

Dat alles ligt nu definitief achter ons en hoe verdrietig ik het ook vind dat mijn kinderen meerdere huizen zullen bewonen en ik ze zal moeten missen is het nu de hoofdzaak om de beste voorwaarden te scheppen om ons allemaal een goed leven te geven.
Ik denk dat ik ook nog voor mn ex zal gaan zorgen, want hij is ook mijn familie geworden en het is belangrijk dat het goed gaat met de beide ouders. Vind ik.

De komende dagen is een tijd van mensen informeren en zoeken naar een juiste vorm. Dat gaat naar eer en geweten. Ik probeer zo veel mogelijk informatie te vinden en ik heb al wat ervaring met de oudste.
Als onze omgang goed zal gaan hebben we ook iets om tevreden en trots over te zijn. Ondertussen probeer ik aan het idee te wennen. Misselijk word ik ervan. En soms voel ik me opgelucht en dan weer bang.