Ik heb de knoop doorgehakt

Na een lange periode van wikken en wegen, met veel weerstand voor het idee om alleenstaande ouder te zijn, mn kinderen een gebroken jeugd te geven. Zelf aan gezichtsverlies te lijden en de stress aan te gaan om dit ouderschap te combineren met mijn baan
De meeste weerstand voel ik om mijn kinderen een gedeelte uit handen moet geven. daarom heb ik ze echt niet willen maken. Krijgen en vervolgens delen.

Uiteindelijk laat ik die rotte kies trekken, hij doet zeer, pijnigt me elke dag een beetje, het trekken zal meer zeer doen en de wond erna ook maar daarna kan ik weet verder leven zonder dat akelige.
Dit is natuurlijk een metafoor.

Want ik bedoel te zeggen dat ik de levensloopbepalende keuze heb gemaakt om toch te scheiden van de vader van mijn kinderen. Er zijn zoveel redenen om het te doen.

We gaan best goed met elkaar om, van liefde is geen sprake.
Van een prettige sfeer is ook geen sprake. Als ik alleen ben met de kinderen gaat het voor mijn gevoel wel. Maar zodra hij thuis komt is er een bepalende spanning tussen ons.
Ik ben altijd bang dat hij tegen de kinderen uitvalt, en daarna vallen we tegen elkaar uit.

Altijd dacht ik het is beter voor de kinderen als ik voor deze situatie kies. Oftewel dat is het minst erge voor ze.
Alleen er zijn drie kinderen en de oudste wordt niet geaccepteerd zoals hij is. Ik heb er voor weg gekeken want mijn nu exman heeft het nooit uitgesproken. Het was altijd met de reden: iedereen vindt het lastig om met zijn gedrag om te gaan. En dat klopt niet zozeer in het iedereen maar zijn gedrag heeft hij een uitdaging
Dat hij niet met hem door een deur kan is schadelijker voor zijn zelfbeeld dan een vaderfiguur verliezen. Althans daar ben ik nu van overtuigd. Het wordt erger in plaats van beter. Ondanks alle energie die ik erin steek.
Het voelt niet alsof ik mijn oudste verkies boven de andere twee. Want zij verdienen ook een moeder die goed in haar vel zit.

Twee weken zo ongeveer na de bevalling was hij gestopt met roken wat hem kwaad maakte. Hij heeft me uitgedaagd om hem een tik te geven en toen ik dat helaas deed heeft hij mijn herstellende lichaam op de grond geduwd en zn handen op mn keel gezet om me te intimideren denk ik
Heus niet om te vermoorden. Nu zou ik dat voor.mijn kinderen erbij genomen hebben alleen met schaamte moet ik bekennen dat het best veel doet met mn eigenwaarde.
Laat staan de verbale uitingen over mijn persoon. Ik wil zelf ook weer opbloeien en weer gelukkig zijn.
Ja dat is eng want ik heb altijd gedacht dat deel uitmaken van een eigen warm gezin mijn levensdoel was. Is. Want buiten de traditionele normen kan dat nog steeds want misschien komt een gezin met dat bepaalde gevoel in verschillende vormen.
Ik bedoel niet dat elke dag perfect zou zijn. Maar dat Thuis een plek is om jezelf te kunnen zijn, om uit te rusten en om te kunnen groeien
En het liefst veel humor.

Ik ben er nu klaar voor en ik hoop dat we allemaal goed terecht komen.