Laatste keren

Ik vond het altijd gek dat ik hoorde over het dilemma: ik wil graag nog een kind maar het kan eigenlijk niet om bepaalde redenen.
Voordat ik was begonnen met afsluiten dacht ik altijd best rot maar je hebt toch al ... (aantal) gezonde kinderen. Maar volgens mij begrijp ik het nu wel
Vrij jong had ik al besloten dat een gezin van 4 kinderen me het allermooiste leek. Vaak over gefantaseerd. Toen wist ik natuurlijk niet dat het meer was dan een pop onder je trui verstoppen en de dag rond lopen. Wel eens gespeeld als kind. Volgens mij speelde ik ook een bevalling na. Hoop het niet, al zal ik mn ouders vermaakt hebben.
Nee zo eenvoudig is het niet.

Toen geloofde ik ook nog in Disney. Dat ik een man in de zak kon kopen had ik me nooit kunnen voorstellen.

Dat ik het bij drie zou houden was duidelijk tijdens de laatste zwangerschap.

Is duidelijk.

Toch merk ik dat het biologisch wezen in mij die droom van vier met weerstand laat varen.
Merk dat er een soort verwerking plaats vind.

Maat 56 is te klein geworden. Laatste keer kleinste kleertjes is voorbij.
Met in het achterhoofd alle andere laatste keren.

Laatste keer naar het verloskundige centrum en dan hoor ik dat mijn lichaam over twee jaar best nog een kind aan kan. Maar ik weet dat dat niet kan in de praktijk.

Het is allemaal goed zo met 3 kinderen, maar een vierde kind die ik me altijd erbij had gefataseerd is uitgesloten. Gek wel hoor. Dat gevoel. Ik weet zeker had ik altijd over drie gefantaseerd dan had ik dat anders gevoeld.

En heel eerlijk, naast die sentimentele momenten, was het elke keer afzien en een jaar lang klagen. Ik doe het niet graag over