Kraamweek

Met gemengde gevoelens kijk ik terug op de kraamweek. Ik had me goed voorbereid, zo was er elke dag een maaltijd alleen wist ik niet dat ik geen eetlust zou hebben. In ieder geval was er voedzaam eten voor het hele gezin. De kraamhulp was een engel. Mijn kinderen hadden gelijk een leuk contact en ze hebben veel leuke dingen gedaan.
Het voornemen om bedrust te nemen ging wel aardig, het zou ook gek zijn om na een paar week aan en om bed gebonden te zijn na de bevalling op de been te zijn. Ik ging er wel eens een uurtje af. Jammer genoeg heb ik een fluxus gehad en daardoor veel bloed verloren. Daar is wel wat aan gesleuteld in het ziekenhuis maar toch merk ik dat herstellen langzamer gaat dan de andere twee keer.
Had iets meer verwacht dan begeleid gedouched worden en iedere keer bijkomen van kleine dingen. Het is nu eenmaal zoals het is en ik probeer met geduld te herstellen.

Ik ben helemaal verliefd met mijn baby. Automatisch denk ik terug aan de babytijd van de andere kinderen. En dan weer kan ik die van mijn oudste het beste herrinneren. Ik weet door de depressie en of medicatie minder van haar babytijd. Ookal weet ik zeker dat ik haar met overgave heb verzorgd en geknuffeld volgens mij voelde ik vooral angst.

Nu heb ik ook wel eens een bezorgd moment. Over alle drie de kinderen. Maar ben nu eenmaal een bezorgd type en dan met de hormonen erbij...

De eerste twee nachten sliep ik nauwelijks en als ik sliep had ik een nachtmerrie. Zo als dat ik onder water zwom en niet boven kon komen omdat er een boot de weg bleef versperren. Zwetend wakker schrikken.
We hadden afgesproken dat we de nachten samen zouden doen maar dat werkte niet. Ik doe ze nu alleen. Het gaat steeds beter maar ergens in de loop van de eerste nachten moest ik steeds huilen van uitputting en wat duurden die nachten lang...
toen het beter met hem ging durfde ik me nog niet te ontspannen maar inmiddels zijn mijn zoon en ik een beter team en slapen we beide tussen de voedingen door.

Overdag werd ik ook labiel, het liefst lag ik in bed te huilen. Dat deed ik ook wel. Ik ben niet een emotioneel type maar de hormonen namen het over denk ik maar. En natuurlijk was en ben ik in de basis gelukkig met mn kinderen. Toch voelde ik me eenzaam, uitgeput en miste ik iemand om het mee te delen. Of om als team een gezin te runnen.
Ergens vreesde ik ook voor herhaling van een depressie, want ik voelde me duidelijk niet goed. Door gebrek aan eetlust en een vreemd gevoel in mn buik en het vele huilen, de nachtmerries. Ook raakte ik compleet in paniek toen er onverwachts veel visite kwam. Ik lag even op bed en het huis stroomde vol. Ik had al liggen huilen en dit was het laatste wat ik wilde. Achteraf hoorde ik, als we het gevraagd hadden had je nee gezegd. (Ja dus?). Zo aangepast als ik kan zijn zat ik de sessie uit. Het mooie was dat ik nog geen koekje in huis had en vooral geen koffiemelk. Toch sinds twee dagen voel ik me wat beter en heb ik niet meer gehuild of het gevoel te moeten gaan huilen. Dat bestaat dan echt? Kraamtranen.

Erg bewust geniet ik van het geven van flesjes en het vele knuffelen. Toegegeven s nachts soms iets minder. Maar ik realiseer me dat dit een periode van laatste keren is. Hij zal snel groot worden en dit is mn laatste kindje. Dat knuffelen is echt heerlijk.