Hij is geboren

na een lange en chagarijnige dag. Eigenlijk was ik mijn hele zwangerschap nog niet zo humeurig geweest als die dag.
zitten deed zelfs zeer. Daardoor heb ik bijna de hele middag en avond in het aquarium gezeten. (Bad)
Uit frustratie best veel gegeten. Veelal kaas natuurlijk maar ook kip. En een omelet met kaas. Een afspraak voor een inleiding stond vast en daar leefde ik naartoe.
Het strippen had tot niks anders geleid tot een eenzame avond met veel buikpijn wat het gewoon niet haalde bij weeën, al werd ik wel wat paniekerig.

In de nacht, zo rond half 2, keek ik op mn h umeurige gemak iets op netflix. Easy, de aflevering over een open huwelijk. ik dacht was: goh..., dat dat werkt. En niet lang erna voelde ik een kramp. Hij kwam, steekte diep onder in mn buik, en zakte af. Ik wilde het negeren maar later, geen idee hoeveel later weer hetzelfde. Ik pakte de stopwatch erbij en er zat wel 10 minuten tussen. Ik twijfelde, alle tekenen der natuur waren er en het was geen hogere wiskunde dat het moment kon aanbreken een dezer dagen.

Ik belde mijn man. Die slaapt aan de andere kant van het huis. Hij kon het ook niet geloven. De volgende wee kwam later maar was zo gemeen dat ik in paniek raakte. Ik had nog maar 1 missie in mijn hoofd. Naar het ziekenhuis voor pijnbestrijding. Of het nu wel of niet zo is, ik zou mn excuses wel aanbieden als het voorweeën bleken te zijn. De aanstaande vader belde de verloskundige en ik jokte de feiten bij elkaar. Ongeveer een uur. Weeën om de 4 minuten. Moeilijk op te vangen. We konden gelijk komen.

De oppas van de kinderen kwam eraan. Tijdens het wachten op de oppas dat ik op de bank en met het ziekenhuis in het vooruitzicht, de hulp, de pijnbestrijding en de verlossing in het vooruitzicht kon ik de weeën best aan. Ik voelde me zelfs een beetje stoned worden. Ergens herrinnerde ik me uit een zwangerschapscursus ter voorbereiding van mn tweede bevalling dat dat de laatste centimeters kon betekenen. Maar dat zou voor mij wel niet gelden, ik was eerder niet zo'n snelle, meer het type lange lijdensweg. Voor de weggingen was er nog de discussie welke auto, de jeep of de gezinsauto. Een kwartier was het rijden, en onderweg voelde ik wel iets drukken maar ik zei rij maar rustig zo'n vaart zal het niet lopen.

In het ziekenhuis verdwaalden we, het was alsof ik in hogere sferen was, echt logisch nadenken zat er niet in. De gangen in het ziekenhuis waren verlaten en hadden namen van plaatselijke bejaardenhuizen. Dat kon nooit goed zijn. En inderdaad, een zuster stuurde ons een andere kant op.

Eenmaal in de verloskamer veranderde het gevoel van high zijn. Allemaal enge dingen, lampen, personeel. Dit was menens. Geen weg meer terug.

Ik kleedde me om. Ik moest toen nog keihard lachen. Had een groot tshirt gekocht maat xxl en hij zat gewoonweg strak. Het personeel dacht dat als ik nog grapjes maakte het nog wel even zou duren.

De eerste hand ging bij me naar binnen en ze vroeg hoeveel cm wil je hebben? Ik zei 6 cm. Ze zei 9 en half er zit nog een randje. En toen blokkeerde ik, want ik wist dat ik geen pijnbestrijding meer kon krijgen en omdat de weeën onregelmatig en niet zo sterk waren moest ik kiezen tussen vliezen breken of nog even rustig bijkomen. Ze beloofden me als de vliezen gebroken waren het het snelst zou gaan. Maar ik durfde niet. Ik keek nog naar ee klok alsof ik een afspraak zou hebben die ochtend maar dat sloeg natuurlijk nergens op.

Bevallen zonder iets voor de pijn... In had geen keuze meer. In mijn ogen is dat zoiets als een middeleeuwse bevalling, iets heel angstigs. En ik had me eraan vastgehouden als houvast. En ik was ook sceptisch over De bewegingen van de professionals om me heen. Dat ik dat wel zou kunnen. Misschien. Elke vrouw kan het. Maar toch hebben ze me twee keer aan mn gezicht getrokken dat ik er wel bij moest blijven. De angst was zo groot dat ik niet meer wilde. En een volle spijsvertering met een korte ontsluitingsperiode liet me ook niet los.

Mn lichaam zou het wel overnemen zeiden ze, ookal dacht ik overal over na.

Het schenen maar 10 minuten te zijn geweest en toen was hij geboren. Elke keer als ik erover nadenk voel ik me nog een beetje raar. Het idee dat er een kindje uit mijn liefdesingang is gekomen en deze helemaal in gruzelementen is science fiction voor me. Het zal allemaal tot de natuur behoren maar eerlijk is eerlijk. Het past gewoon niet écht. Net wel net niet. Krijg het er nog koud van als ik mezelf hoor schreeuwen. Dat de verloskundige tegen me zei dat ik trots op mezelf mocht zijn omdat ik het helemaal zonder hulpmiddelen heb gedaan vond ik beetje wrang. Precies dat werd er ook tegen me gezegd toen ik twee keer wel met alle hulpmiddelen had gedaan wat ik kon doen. Eigenlijk kijk ik er juist met een minder gevoel op terug. Juist omdat ik het zo bewust heb meegemaakt .
En ik zal ook niet langer klagen want een bevalling met een haast onopgemerkte ontsluiting, en wat in totaal niet langer duurde dan en kleine 3 u denk ik plus maar een klein scheurtje waar ik niks van voel. En de hoofdprijs natuurlijk, een sterke gezonde zoon. En het was liefde op het eerste gezicht...