Kindertraktaties
Ik ga me op glad ijs begeven om over de manier waarop en waarom te schrijven op een plek waar zoveel ouders komen. Het gaat namelijk over:
DE TRAKTATIE
In mijn tijd was een verjaardagstraktatie erg leuk. Liefst zakjes chips in de 10u pauze. Liefst de groene, mocht je geluk hebben. (Of dat sprak je af met de jarige).
Dat was feest.
Een ketting van een dropveter met nibbits ging er ook wel in. Achteraf gezien had die mama ook wat moeite gedaan dan de chipsmoeder.
Ik heb nu een duidelijke stelregel die we waarschijnlijk allemaal opgelegd hebben gekregen, het moet gezond zijn. Heel griezelig natuurlijk. Feest en gezond. Dat gezond ook lekker kan zijn kan best maar tijdens een verjaardag hoop ik chipspoeder op mn vingers te krijgen.
De ongeschreven regel is het moet fantastisch ogen. Leuk voor kindertjes. Groente en fruit veranderen in dieren of auto's. Geen idee. Soms zitten er zelfs cadeautjes bij. De HEMA, mijn liefste winkel naast IKEA, heeft uitdeel rommeltjes.
Als verse moeder van mijn 1jarige jongen ging ik mee in de traktatie hype. Hij werd 1 en zou trakteren op het kinderdagverblijf. Ik weet niet meer wat het was, behalve dat er linten aan te pas kwamen en ik er de hele avond mee bezig was. Mijn jarige kon niet zelf trakteren. Hij wist trouwens ook niet dat hij jarig was. Hij was zich er ook niet van bewust dat hij kwijlde.
Met die observatie was ik per direct gestopt met deze stressfactor.
Toen ik een week later een fruit kotsende komkommerkrokodil naar binnen begeleid zag worden voelde ik de opluchting. Ik was door mezelf vrijgesteld.
Al moet ik me wel aanpassen natuurlijk aan de stelregel. Gezond. Jammer, want mijn kinderen eten alleen fruit of een meelkoekje tussendoor en drinken water doordeweeks. Of coolbear ranja. bij ons kijken ze wel uit naar iets speciaals op een speciaal moment. Maar ik krijg niemand mee in mn campagne om vettige en zoetige snacks op het feest menu te zetten.
De zogenaamde gezonde dingen zoals de liga hebben me al een dienst bewezen. Ik versier het mandje dan wel. Op de nieuwe school van mijn zoon had ik mini tompoucen. Ik deed of ik van niks wist en kwam er gewoon mee aan zetten en mee weg. Ze vonden het heerlijk en de via Hema.nl stond op elke tompouche een dino. Zoon was blij.
Maar was berispt op mn controversiële handeling en dat respecteer ik.
Het is een jaar later en er zal een traktatie uit mijn handen moeten komen.
Waarom doe je geen rijstewafel schaap? Vroeg een vriendin. of iets met een komkommer. Of een vishengeltjes van soepstengel.
Nee, houd maar op. Ik ben daarvoor vrijgesteld, ik heb hobby's.
En voor wie zou ik me uitputten door in een komkommer te gaan zagen. Mijn zoon vindt er niks aan. Ik vroeg hem, wat wil je trakteren? Doe maar worst zei hij.
Is er überhaupt een kind dat een komkommer krokodil wil, of doen moeders het graag voor elkaar?
'Zo die moeder had een grote krokodil gezaagd, ze had rozijnen als ogen gebruikt,'
Dit jaar maar zo'n stokje dan. Stukje kaas, stukje worst en een druifje.
Iedereen moet echt voor zichzelf weten wat hij doet met dit soort dingen. Het is gewoon niet zo mijn ding en de druk wordt best hoog opgevoerd voor moeders zoals ik.
reacties (0)