Angst om te bevallen
Nu het onvermijdelijke steeds dichterbij komt begin ik bang te worden.
Bij mijn eerste bevalling dacht ik van te voren, hoe erg kan het zijn, ik ben niet de eerste die het moet doen en ook niet de laatste. Ik heb het geweten natuurlijk, Na 36 uur was mijn buiten proporties gegroeide baby daar. Met alle scheuren, knippen, bloedvergieten erbij. Omdat ik geblokkeerd was volgens mijn verloskundige duurde het proces zo lang. Zij kon het weten, dus met bevalling twee
Had ik mij onderlegd tijdens een cursus en dacht ik, dit zou alleen maar eens mee kunnen vallen. Ook de verloskundige stelde me totaal gerust, een tweede kind gaat er vaak makkelijker uit. En dat ging ze.
Maar om het nu makkelijk te noemen. Het viel mee ten op zichte van de eerste keer maar het deed nog steeds vreselijk veel pijn.
Naast dat ik tegen de pijn opzie, zie ik ook echt ontzettend op tegen alles eromheen.
de onderkant gaat open. Helemaal. En er komt iemand uit.
Niet alleen vind ik dat een hoop gedoe wat een boel rommel geeft. Ookal is het volstrekt natuurlijk. Voor mij is het horror en science fiction. Zo ontzettend dierlijk. En dat stukje is bij mij niet meer ontwikkeld. Ik moet dus wel, want hij moet eruit. Maar een schreeuw zal me niet snel ontsnappen. Ik blijf me constant zelfbewust en kan me dus ook totaal niet overgeven aan de natuur. (die blokkade dus).
Wanneer vrouwen vertellen dat hun bevalling een kop koffie voor, bevallen, even douchen en een kop koffie na was. Dan geloof ik het met moeite. Of... mijn oma, die een kuil in de tuin ging graven tussen de weeeen en daarna op bed ging klaar liggen en daar was het kind. Ook nu schud ik mijn hoofd. Of dat vrouwen teleurgesteld zijn dat ze een ruggeprik moesten en de bevalling (pijn?) niet konden ervaren. Mijn voorkeur gaat wel naar een natuurlijke bevalling omdat het herstel sneller is en om open gesneden te worden op een tafel lijkt me ook traumatisch.
Gelukkig is er pijnbestrijding. Al ben ik niet meer zo happig op een ruggeprik. In ons ziekenhuis wordt je tijdens de bevalling door de bezoekersruimte gereden naar de ruggeprik dokter. Ze doen er wel een deken om maar het is helemaal duidelijk waar je mee bezig bent. Je krijgt nog net geen toi toi als je de pech hebt dat het werkelijk bezoekuur is.
Morgen kom ik erachter welke andere mogelijkheden tot pijnverzachting er zijn. Ik neem wel iets, want stelt me enigszins gerust.
Een berg beklimmen zie ik als metafoor voor een zwangerschap. Het duurde drie kwart jaar. Bij aanvang begon ik reserves te verliezen door misselijk te zijn en te blijven. in het midden kwamen op een vlak pad wat aardig te bewandelen was. Met voldoende rust vanwege de bekkeninstabiliteit. Uiteindelijk zijn we bij het rotsachtige gedeelte dat stijl omhoog gaat. Lichaamsfuncties vallen beetje bij beetje uit. Eigenlijk is het wel mooi geweest, want met wat pep middelen is het misschien wel vol te houden (denk b12 injecties, extra rust, warme baden, lekker eten). Het is verre van ideaal en het doel moet maar eens een keer bereikt worden. Dat laatste stukje.. wanneer en hoe is de vraag zonder een antwoord.
reacties (0)