Nesteldrang part 3

Ik kan vertellen dat ik sinds aanvang van het derde trimester weer misselijk ben of dat mn bekken pijn lijden. dat ik door de moeders met extra vrijetijd op school, je weet wel die een half uur voor schooltijd en 15 min na schooltijd hangmoeders staan uit te hangen, nagefluisterd wordt: asociaal om met de auto te komen wanneer je zo dicht bij woont. Ik weiger de auto ergens anders te parkeren dan voor hun neus want dat is het dichts bij. Ideale plek. Elke schooldag. het is me de eer te na om een keer rollend in een stoel de hoek om te sjezen met een vlag achterop waar een grote middelvinger op is getekend. Er zijn tenslotte kinderen bij. Heb ervaring met hangende groepen. In mijn jeugd waren mijn vriendinnetjes en ik al het mikpunt van hangjeugd die blikjes drinken van summit naar ons gooiden omdat we vwo deden. Toen was het blik op oneindig en fietsen voor je leven, nu is het zo vriendelijk glimlachen als de dalai lama en met kleine pasjes doorlopen. (Whatever). Wanneer ik bejaard ben krijg ik met hang ouderen te maken en vermoedelijk gooi ik dan zelf met artikelen uit mijn boodschappentrolly als ik word nagefloten door oude mannen. Ik dwaal af want in deze fase van mijn leven zit ik in mijn laatste zwangerschap. Zonder dat ik in het begrip nesteldrang geloofde gebeurt het werkelijk weer opnieuw. En ik moet zeggen deze derde keer is de master van alle keren.

De lichamelijke bijwerkingen van de zwangerschap zijn voor de meesten wel bekend, laten we het eens hebben over de psychische bijwerkingen.

Nesteldrang:

In mijn geval opruimwoede. Bij alle drie is dat zo geweest alleen pak ik het deze keer perfectionistischer aan. Zo eng dat het lijkt of ik doordraai. Ik verricht er studie naar en ik heb een opruimguru. Mari Kondo. bekend met de konmari methode? Ik weet niet of al mijn spullen een ziel hebben. Ik twijfel vooral aan de ziel van mijn ondergoed, maar het biedt wel een systeem om door al mn spullen te gaan. Het is altijd al een droom om minimalistisch te leven. Als je me zou kennen lijkt dat logisch.

1. Ik ben vlot overprikkeld, ook veel spullen maken me onrustig
2. Dagelijks raak ik (belangrijke) dingen kwijt en ben ik zoekende
3. Blijf te veel tijd kwijt raken met spullen opruimen.

Kortom hoe minder spullen. Hoe makkelijker mijn leven. Hoe meer vrije tijd. Een flinke investering want ik bekijk in mijn huidige vrije tijd filmpjes over hoe mensen dit thuis doen. (daar zijn filmpjes over?!?). Ik vraag mensen hoe ze met hun spullen omgaan enz. Ik zie vraagtekens ontstaan boven het hoofd van een ander, ik ga gestaag door.

Ik vraag me ook af of de frêle gestalte van mari kondo wel écht is met haar gesteven pakjes en pertinente smile. Hoe zou haar huis eruit zien? Heeft ze ook kinderen die stapels tekeningen, eikels, stenen en takken mee naar huis nemen. elke dag opnieuw, En ja voor de kids zijn deze heel waardevol. Zij bedankt de spullen die ze niet meer nodig heeft en brengt ze naar de kringloop. Ik zie mijn kind nog niet tegen een uitgedroogde eikel zeggen bedankt voor de tijd die samen hebben je hebt je functie gehad. Nee, daar komt paniek bij kijken. En ik? Ik bedank niks. Het is oorlog! Een pan die stuk is wordt bruut in een tas gedauwd. Ook wel hormonaal geweld. Het moet niet te lang duren. Als een papier versnipperaar ging ik door de papieren heen. Twee zakken vol. De strijd houdt nooit op, zo gaat het nu dus een beetje. Wel in kleine stukjes voor zover de tijd en lichaam het toelaten, maar inmiddels begint het best wat luchtiger in huis te worden. Eigenlijk sta ik nu op het punt om verder te gaan. Tot de volgende keer.