Over huiselijk geweld enzo

Ik noem het nu maar zo, huiselijk geweld, hij zegt: het is niet dat ik je mishandel(de).

We hebben nu omgangsregels. Sinds een jaar. Wanneer hij drinkt zijn we niet bij elkaar en slaapt hij zijn roes elders uit. Wanneer hij erg kwaad is zonder drank is het in het verleden meestal bij psychisch geweld gebleven.
inmiddels zijn we een jaar zonder lichamelijk geweld op een paar keer aan mijn haar trekken en duwen na verder. Mijn vraag aan hem vandaag was denk je dat je in de toekomst als je heel kwaad bent mijn keel dicht kunt knijpen. Ja dat is mogelijk, zei hij.
Voor het eerst vroeg ik zonder emotie: waarom deed je dat bij mij? Zijn antwoord is ik kan er niet tegen als je zo verschrikkelijk boos doet.

In de drie jaren dat we zo samen waren, zo 1 keer in de twee maanden, soms vaker soms minder, escaleerde het thuis. Niet alleen spullen werden kapot gemaakt, hij richtte zijn woede ook op mij. In de eerste instantie verbaal maar als ik daar dan heftig op reageerde was het niet zozeer slaan wat je vaker op tv ziet, maar schoppen, trekken, duwen, op de grond drukken, keel dichtknijpen (niet dat ik stikte maar wel dat het de volgende dag beurs voelde).
Vaak kwam ik uit de late dienst thuis en trof ik hem onder invloed van alcohol en/of cocaïne aan. Van kinderen waren op dat moment geen sprake. Dit was al in het prille begin, de eerste maanden. Ik was ontzettend verliefd, ik dacht dit komt goed. Het enige wat ik wilde was dat het goed kwam. Het was moeilijk. Op normale dagen werkten we, stem we samen, deden we aan de liefde, zag ik een mooie toekomst. Als het mis ging voelden we ons ellendig. Op de momenten van ruzie dacht ik stellig tot hier en niet verder maar als hij de volgende dag huilend bij me kwam huilde ik mee en wilde ik alleen maar liefde.

Het enige wat ik dacht is dat het door mezelf kwam. Als ik mijn mond over zijn alcoholgebruik van dat moment kon houden dan waren we gewoon in slaap gevallen. Als ik mijn woede in had kunnen houden dan... als ik zelf niet zo opvliegerig was dan... dus 3 jaar lang heb ik er zo over gedacht. Er niet bij stil gestaan dat bij vorige relaties een ruzie nooit zo liep, of dat hij kon denken ik ga gewoon even ergens afkoelen of ik kies niet meer voor drank. Na grofweg 2 jaar ben ik in therapie gegaan. Omdat er kinderen in het spel kwamen vonden de incidenten minder plaats, na feestjes wanneer de kids logeerden, maar ik merkte dat ik met zulke complexen rondliep. Ik was angstig, niet voor het geweld an zich want ik had nooit het idee dat ik letsel op zou lopen maar wel voor verlaging en mijn eigen woede.
Door de therapie leerde ik over mijn angsten en welke gedachten daarbij hoorden. Dat deze gedachten mezelf tekort deden leerde ik ook. Mijn woede kwam door mijn angst en door hard te werken kon ik met deze angst omgaan wat resulteerde in geen boosheid van mijn kant wanneer hij over de schreef ging met drinken en me uitdaagde. Toch werd hij kwaad op mij. Ik wachtte bijvoorbeeld in een gesloten badkamer terwijl hij op de deur bonkte en flink tekeer ging. Ik hield mn schoenen aan en mijn sleutels bij de hand. Zulke dingen.

En een keer moest het zo zijn, om de sleutels die hij me af wilde nemen, dat er een letsel overbleef. Een jaar geleden was dus de laatste serieuze keer tot dusver. In de maanden van herstel werd ik steeds grimmiger. Zie hem gemakkelijk leven en kijk mij, zo'n ploeter moeder met altijd pijn weer snel naar de revalidatietherapie rijden daarna boodschappen sjouwen. Dat ik daar tijd voor had. Ergens tijdens die verbittering kreeg ik meer waardering voor mezelf. Ik wilde geen operatie ik wilde natuurlijk herstel en op een gegeven moment had ik allerlei aanpakken gecombineerd en ik voelde me steeds beter en ik werd beter. En ergens zo rond de jaarwisseling maakte ik mn punt dat ik voor mezelf en mn kinderen leef en niet voor hem. En bovenal dat het niet mijn schuld is. met schaamte deed ik voor het eerst mijn verhaal bij een paar vriendinnen. Ik schaam me nog steeds maar eigenlijk wil ik dat niet. Ik zeg er wel bij wat hij complexe problemen heeft en dat hij niet anders kan op zo'n moment. Maar dan eis ik dat hij wegblijft. Waar ik hem wel verantwoordelijk voor acht is dat hij de keuze heeft om niet te drinken.
Eigenlijk heeft hij nooit voor mij gekozen en nu is er een soort van proberen maar mijn gevoel van liefde is weg. Als ik terugkijk word ik een beetje verdrietig.