Kamp kwaaltjes

Al sinds de openbaring van mijn derde zwangerschap komen 'de mensen' met de vraag hoe het met de kwaaltjes gaat. Zo in het begin stadium heb ik mijn hormonen nog onder controle en zijn ze er vooral om mijn lichaam te managen. Iets wat deze drie zwangerschappen met elkaar gemeen hebben is dat zo ongeveer over de helft van de zwangerschapsduur de hormonen zich verplaatsen om controle uit te oefenen op het denkorgaan.

Ik verander in een ultra cynische bit... vrouw. Toegegeven ik neem mezelf hierin niet heel serieus en ik ben trouwe aanhanger van het geloof: mijn mening maakt geen wereldverschil en verrek ik blijk hier helemaal niks over te vinden. Fijn zo. Toch, ik overleef niet echt zonder mijn intern sarcastisch dialoog. Soms ga ik ernaar op zoek, dan kijk ik naar buiten hoe mijn tot nog toe nog man bezig is met zijn grasveld. Is hij nu echt onkruid tussen de grassprietjes aan het plukken? Ja, alweer? Ja echt waar. Op de een of andere manier vind ik dat humor. Hij is vast bezig met een wedstrijd speciaal voor grasmatten. Begrijpelijk deze straat staat vol van grasmatten zo egaal en groen dat ik me afvraag of mijn hondje daar graag naar de wc zou willen.

Anders is het kamp kwaaltjes. Hoe gaat het met je kwaaltjes? Vraagt trut 1, 2 of 3 of erger nog een kerel. Of je bent zwanger, niet ziek. Deze vragen, wederom, geven mij het gevoel dat ik een stekelige cactus cadeau wil doen. Dan denk ik te zeggen, zal ik jouw buikgriep met 1 keer kotsen dan ook maar een kwaaltje noemen? Want er zijn namelijk zat zwangeren die geven zo'n vijf keer per dag over en dat weken en weken. Je kunt dan een medicijn proberen, emesafene. Achterlijk woord ook, kwaaltjes. Dat begint al voor de conceptie. 'Klussen' 'mijn ei' 'manlief' 'ongie'. Toegegeven ik heb zelf ook wat eigen nieuwe woorden bedacht. Zoals een mooi woord voor het vrouwelijk geslacht die het eer aan doet.

Ik snap het wel, maagzuur, celluites, misselijk aan de oppervlakte, onredelijkheid (lees hierboven) zijn kwalen. Alleen sommige gevolgen van het hormonaal geweld hebben meer weg van een aandoening. In de volksmond waar ik woon ligt dat niet zo voor de hand. Toch apart, die onbekendheid. Stel dat iemand beperkt is geraakt door geen idee, iets, dan vraag je niet snel hoe gaat het met je kwaal. Maar stel je bent zwanger en loopt net wel net niet dan zegt men vervelend die kwaaltjes.

Zo op deze manier toch even lekker gezeurd en weer verder met thee plus koekjes.