Een mening

'Mensen eisen vrijheid van meningsuiting ter compensatie van vrijheid van denken waar ze zelden gebruik van maken.' Zei een filosoof die ik natuurlijk niet ben. Laatst stelde ik een vraag, ik was op zoek naar andere moeders die verschillende kinderen van verschillende vaders hebben. Deze heb ik gevonden. Wat er ook gebeurde was dat er enkele een soort van mening verpakt in vragen over mijn situatie ongevraagd neergezet werden. Dit zijn een paar conclusies.

1. Begrijpend lezen blijft na de basisschool moeilijk
2. Men vindt blijkbaar iets van mijn situatie en óf keuzes
3. Daar kan ik me op voorbereiden

Maar wat is het dan toch... dat neerschrijven ik vind het zo en zo. Waarom wordt de moeite en tijd genomen. Welke functie heeft het of denkt diegene dat het verschil zal maken, dat het belangrijk is. Ik zelf ben niet zo gespeend van bonte meningen. Misschien te weinig. Zwarte Piet ging aan mijn neus voorbij en ook over vluchtelingen hoor je me niet. Wat de buurvrouw doet of buurman interesseert me geen reet zolang ik er geen last van heb. Wellicht heel onverschillig al vul ik mn dagen met gezellige liefst grappige dingen en nadenken mag ik ook wel.

Door mijn vorige twee zwangerschappen wist ik al dat mijn babybroedkamer. Mijn buik. Aan meningen onderhevig was. Deze keer valt hij volgens de meeste klein uit. Vorige week gloeide ik van trots maar niet heus. Zegt een vrouw van over haar vruchtbare leeftijd je ziet er niet echt zwanger uit, behalve op je heupen. Je hebt veel vetopslag op je heupen. Ja aardige tante ik draag op mn heupen. Bedankt, hier vang! (In gedachten gooi ik een stekelige cactus).

Van die dingetjes hè. Voor de gelukkig de meeste leuk nadenkende mensen onder ons een fijn weekend en voor de andere mensen veel plezier gewenst met het bedenken van onbelangrijke meningen.