Ik voel ik voel wat jij niet (of wel) voelt en het gevoel is

Bekkeninstabiliteit, of laten we de duivel bij zijn koosnaam noemen BI. Ik vraag me af: is het een modern westerse kwaal of was het er altijd al. Of is het slechts in mijn zwangere omgeving van de afgelopen 5 jaar dat het zo vaak en soms ook zo heftig voorkomt. 

Deze keer begonnen de bekende symptomen rond 9 weken. Ik heb gekozen voor een compleet andere benadering dan de vorige keer. De vorige keer heb ik het kreng bevochten door met mijn tanden op elkaar vooral niet te luisteren naar mijn lichaam.

Luisteren naar je lichaam.  Kan niet zo goed tegen deze uitdrukking, geeft me hetzelfde gevoel als wanneer ik primaire kleuren naast elkaar zie. Anders verwoord zou je ook kunnen zeggen, niet tegen de stroom inzwemmen. Je begrijpt het wel. Naarmate de degenratie voortzet neem je  (voor bepaalde) tijd afscheid van een activiteit ofwel de duur van een activiteit. Als eerste zijn mijn wandelingen uitgezwaaid. 

Nu moet ik plannen. Activiteiten plannen en compenseren. 

Inschatten: waar parkeer ik mijn auto en hoe ver moet ik dan lopen. En als ik loop dan met kleine pasjes zonder dat het veel opvalt.

Mijn resterende werktijd tot mijn verlof wil ik volmaken. Ik stel de mentale rust en concentratie die ik tijdens mijn werk ervaar op prijs. Soms heb ik geen zin maar ik merk dat de behoefte groot is om daar te zijn. Als ik nu een stap terug zou doen en mijn werk weg streep dan word mijn wereld snel klein. 

Soms moet ik klimmen, vraag maar niet waarom, maar het heeft met mijn werk te maken. Dit zal niet lang meer kunnen want wanneer het me gelukt is heb ik het gevoel dat mijn benen nog een tijdje vast in de paardrij stand blijven staan. Auto rijden is sinds deze week het volgende punt om mee rekening te houden. Het koppelen zorgt ook voor een ontwricht gevoel. Omdraaien in de slaap begrijpt mijn lichaam nog niet zo goed. Bewust weet ik hoe ik me moet draaien maar als ik slaap doe ik blijkbaar maar wat en dan word ik wakker met pijn.

Het is een soort hoofdpijn in het botgebied van het bekken, achter en voor. Voor, het middelste scheenbeen is het hardnekkigst en de achterkant van de botten doen minder pijn. Of voelt het als een ontsteking? een kneuzing? De voorkant voelt wel eens als een breuk. Alsof het met een bijl doormidden is geklieft. Maar ik laat me niet gek maken hoor. De pijn wordt heviger na inspanning maar daar tegenover zet ik tweemaal zoveel ontspanning. Zodra de kinderen op bed liggen ga ik ook maar liggen, de hele avond, films kijken. Geen straf. Hopelijk blijft de doorbloeding wel op pijl zo. Na drie werkdagen doe ik het twee dagen wel extreem rustig aan voor mijn doen.

Ik zou nog wel gra ag wat dagjes weg willen, maar ik weet niet zo goed hoe ik dat moet doen en of dat door kan gaan. De verbetering volgt pas, naar mijn weten, na de bevalling. Maar als iemand anders betere ervaring heeft, en oplossingen om met de ongemakken om te gaan hoor ik het graag. Ondertussen heeft de verloskundige een rolstoel voor dagjes weg geadviseerd. Ik kan best met de stroom meezwemmen maar dit is voor mij een te hoge drempel. Ik zou me daar nooit aan kunnen overgeven denk ik, terwijl ik natuurlijk nog wel kan lopen. 

Ik hoop dat met deze rust, en de oefeningen die ik nog weet van de bekkentherapeut, ik het goed kan uitzingen tot de eindstreep. Vorige keer heb ik de laatste paar weken rond een bed in de huiskamer doorgebracht. Ik weet niet zeker of dat kwam door het negeren van de pijn of dat het toch te wijten is aan een natuurlijk proces. Mentaal voel ik er gelukkig wel rust bij want ik kan het best accepteren voor nu en de komende tijd. Intussen fantaseer ik natuurlijk over de tijd erna. Over 2018. Lange stukken wandelen met mijn baby in de kinderwagen, zulke dingen.